คนจนก็เป็นได้เด้อ ผมว่ามันเริ่มมาจากการที่เราอยากมีชีวิตที่ดีขึ้นนะ แล้วเราก็เครียดสะสม คนจนที่ท่านว่าอาจจะเป็นคนจนที่อายุมากแล้วแบบจนมาทั้งชีวิต แล้วก็ไม่พยายามทำให้ชีวิตดีขึ้น เพราะเชื่อว่าที่เป็นแบบนี้เพราะกรรม เพราะไม่มีวาสนา อาจจะมีโอกาสเป็นโรคน้อย เพราะความคิดไม่ซับซ้อน
แต่ถ้าคนจนรุ่นลูก ที่ได้เรียนหนังสือ พยายามดิ้นรนสู้ชีวิต อันนี้อาจจะมีโอกาสมากกว่า เพราะเครียดต้องหาทางทำให้ชีวิตดีขึ้น
แต้ชีวิตมันก็มีหลายๆ มิติ คนที่รวยแล้วอาจจะเครียดเรื่องอื่นก็ได้ ผมว่าเรื่องที่คนอื่นเครียด เราก็ควรมองเป็นเรื่องใหญ่นะ ไม่ควรด้อยค่าเรื่องใดเลย เพราะคนเราให้ความสำคัญกับเรื่องต่างๆ ไม่เหมือนกัน และมีภูมิคุ้มกันไม่เท่ากันด้วย ใครป่วยต้องได้รับการรักษาจะดีที่สุด

เพียบครับ

ที่ รพ. รัฐ แผนกจิตเวช ผู้ป่วยซึมเศร้าเยอะมาก บางคนก็ฐานะไม่ดี ไม่ได้เล่นโซเชี่ยล มารับการรักษาที่ รพ รัฐเยอะแยะ มีตั้งแต่วัยรุ่น ยันคนอายุ 60-70+

ก็เป็นได้เพียงแต่ไม่รู้ตัวละมั้งคับ

เพราะพื้นฐาน ชีวิตจะมาจากความเครียดซะส่วนมาก

คนหาเช้ากินค่ำ

หรือไม่ก็คนรวยที่มีกิจการแต่เริ่มติดลบ

อย่างคนรายได้น้อยไม่มานั่งซึมเศร้า เพราะต้องทำงานกว่าจะได้คิดอะไรก็หมดแรงนอนหลับแล้ว

ไม่มีตังไปหาหมอเลยไม่รู้ตัว

ถ้าไปหาหมอต้องไปหาที่ไหนอะครับ เอาแบบราคาไม่แรง ตังค์ไม่ค่อยมี อยากเช็คตัวเองมากๆ อาการตอนนี้มีครบทุกข้อเลย เหลืออย่างเดียวยังไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย

ผมมองว่าคนรวยมีโอกาสเป็นสูงมากกว่านะ คือบางทีคนรวยมันมีพร้อมไปหมดจนหมดเป้าหมายในชีวิตไปเลย เหมือนอยู่ไปวันๆ ซึ่งความสุขที่สำคัญที่สุดของคนในระยะยาวมันคือเป้าหมายในชีวิตอะ

อย่างตอนที่ผมหมดเป้าหมาย หมดไฟ แต่ก็พอมีเงินอยู่ได้ ไม่มีภาระผูกพันอะไร มันดันหม่นหมองแปลกๆ เหมือนอยู่ไปวันๆอยู่ก็ได้ไม่อยู่ก็ได้

กลับกันตอนที่ไม่ค่อยมีเงินแต่ได้ไล่ตามสิ่งที่อยากทำ ตอนนั้นมีความสุขกว่าเยอะเลย คหสต.

แม่ผมครับ เคยมีรายได้เป็นแสนต่อเดือน จนช่วงหลังๆ ธุรกิจซบเซา พอโควิดเท่านั้นแหละ ต้องปิดร้าน ขายบ้านใช้หนี้ กลายเป็นโรคซึมเศร้า

โรค หรือความเจ็บป่วย มันเลือกฐานะด้วยเหรอครับ

รพ.รัฐ มีแผนกจิตเวชครับ โรคซึมเศร้าอยู่ในกลุ่มจิตเวช

สำหรับผมนะ กับตัวผมเองเลย ไม่มีเวลาให้ซึมเศร้าแม้แต่นิดเดียวครับ คือมันแม่งต้องสู้ชีวิตยิบตาเลย ตื่นมาก็ลุยละรู้ตัวเองว่าเหนื่อยอีกทีก็อาบน้ำนอนละ เลยไม่มีเวลาให้ซึมเศร้าครับ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะอ่อนแอด้วย ต้องยอมรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมาให้ได้ครับสำหรับตัวผมนะ บริหารชีวิตผิดก็ชีวิตเปลี่ยนทันที หนี้สินสารพัดเลย บอกตัวเองเสมอห้ามเป็นนะเว้ยโรคนี้ไม่งั้นสร้างภาระให้คนในครอบครัวทันที ทุกคนมีสิทธิที่จะป่วยโรคนี้ครับอยู่ที่ใครจะรับมือมันยังไง ผมเจอหนี้หลายล้าน แฟนเพียงคนเดียวในชีวิตรับไม่ได้ขอเลิก เพื่อนฝูงหาย ญาติพี่น้องรังเกียจแต่ผมโชคดี 3 อย่างครับ 1.ครอบครัวไม่ทิ้งผม 2.ผมไม่ทิ้งตัวตนและความตั้งใจของผมเอง ให้กำลังใจและปลอบใจตัวเองเสมอ และ 3. ผมมีวงการบันเทิงเกาหลีคอยเยียวยาจิตใจครับ เกิร์ลกรุ๊ป ซีรี่ย์ วาร์ไรตี้ อะไรพวกเนี่ยเรียกรอยยิ้มให้ผมเองได้ในทุกๆวัน โดยเฉพาะคุณไอรีน เรดเวลเวท คือช่วงที่ผมเจิปัญหาใหม่ๆผมแทบไม่มีรอยยิ้มเลยเป็นเดือนๆโดยเฉพาะเรื่องคู่ชีวิต แต่สุดท้ายเผอิญเปิดที่เรดเวลเวทมาไทย ผมนั่งดูไปอมยิ้มไปเพราะคุณไอรีนนี่แหละ ผมเลยเรียกคุณไอรีนว่าคุณรอยยิ้มของผมเสมอมา ว่าแล้วก็แอบเขิลเลย

ประสบการณ์ตรงผมนะ ผมเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ช่วงเริ่มเป็นวัยรุ่นละ แต่ที่บ้านยังไม่ค่อยมีเงิน

พ่อแม่ทำงานประจำตลอด จะลาพาไปหาหมอนี่เป็นไปไม่ได้เลย ผมเลยไม่ได้รักษา

มาได้รักษาตอนเรียนมหาลัยเนี่ยแหละ ใช้สิทธิ์นักศึกษา+ที่บ้านฐานะดีขึ้น เพราะค่ายาบางตัวก็แพงโคตรๆอยู่ดี

สรุป จนรวยก็เป็นซึมเศร้าได้เหมือนกัน แต่คนรวยมีโอกาสเข้าถึงหมอเข้าถึงยา ได้ถูกวินิจฉัยว่าเป็นซึมเศร้ามากกว่า


เหมือนโรคข้อเข่าเสื่อม ถ้าดูจากคนที่มารักษา ก็คงคิดว่าโรคนี้มีแต่คนมีตังที่เป็น

แต่จริงๆเป็นเพราะ ต้องเป็นคนมีตังมากกว่าถึงได้มารักษา หรือได้ผ่าตัด คนจนที่จะได้ผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่านี่แทบไม่เคยเจอ

ไม่เกี่ยวเลยครับ ที่เห็นคนมีชื่อเสียงเป็น เพราะได้ออกสื่อ คนธรรมดาใครจะมาสนใจ

มันรู้ยากมากเลยนะครับว่าใครเป็นโรคซึมเศร้า เจอหน้ากันทุกวันยังไม่รู้เลย ผมเห็นหลายคน

แต่มะนก็เข้าใจยากเหมือนกัน เพราะหลายๆคนมีชีวิตที่ดี ได้ทำงานในฝัน ได้ทำอะไรที่ตัวเองอยากทำ

เยอะมากๆเลยครับจากช่วงสามปีที่ทำงานมาสังเกตุดูจากจากครอบครัวพี่ๆคนงาน พนักงานหาเช้ากินค่ำทั่วไปที่ผมร่วมงานด้วย ยิ่งจนมากรายได้ขาดมือไม่พออยู่แล้ว หลายๆครอบครัวเลือกที่จะปล่อยเลยตามเลยไม่สนใจ บางคนไม่มีความรู้ก็ไปพูดจาทับถมซ้ำเติมคนในครอบครัวกันไปอีกจนคิดสั้นจบชีวิตกันเยอะมากๆ มีทั้งแบบรู้สึกดีใจประมาณว่าดีแล้วจะได้หมดตัวภาระหมดเวรหมดกรรมกันไปซะอีกจะได้ไม่ต้องมาคอยดูแล

ผมตัดผมให้คนทำงานใน สถาบันกัลยาสาย4 บอกเลยคนรวยป่วยทางจิตเยอะมาก เช่น นักการทูต ดอกเตอร์ หมอ อัยการ รมต. นักการเมืองท้องถิ่น