สรุปมหากาพย์ #ดารุมะ



—————
⚫️ ดารุมะและเจ้าของ
:
1- “ดารุมะ ซูชิ” (Daruma Sushi) เป็นชื่อร้านบุฟเฟ่ต์อาหารญี่ปุ่น สามารถทานได้ไม่จำกัด จุดเด่นของร้านคือแซลมอนสดที่ทานได้ไม่อั้นและราคาไม่แพง มีสาขา 26 แห่ง ทั้งในกรุงเทพฯ และปริมณฑล ในจำนวนนี้ 6 สาขาเป็นของเจ้าของบริษัท อีก 20 สาขาเป็นการขายแฟรนไชส์

2- เจ้าของบริษัทคือ “บอลนี่ – เมธา ชลิงสุข” เขาจดทะเบียนก่อตั้งบริษัทเมื่อมกราคม 2559 ด้วยทุนจดทะเบียน 5 ล้านบาท ก่อนเปิดร้านเมธาได้เข้าเรียนหลักสูตรการทำซูชิที่โรงแรมดุสิตธานี แล้วเปิดดารุมะสาขาแรกที่อุดมสุข 50 ริมถนนสุขุมวิท

3- เมธาเคยให้สัมภาษณ์สื่อแห่งหนึ่งไว้เมื่อมกราคม 2565 ว่า ตอนอยู่ที่ออสเตรเลียเขาเคยทำงานร้านอาหารไทย พอกลับมาเมืองไทยเมื่อ 7-8 ปีที่แล้วก็ฝันอยากมีร้านอาหารของตัวเอง ซึ่งตอนนั้นธุรกิจร้านอาหารญี่ปุ่นกำลังดังมากในไทย จึงหันมาทำร้านอาหารญี่ปุ่น

4- ดารุมะได้รับความเชื่อถือจากผู้บริโภค เพราะหลายสาขาเปิดในศูนย์การค้าที่มีชื่อเสียง จุดขายคือการจำหน่ายเวาเชอร์ (คูปองล่วงหน้า) ผ่านแอปพลิเคชันในราคาเพียง 199 บาท (รวม vat = 212 บาท) ทานได้ไม่อั้น บัตรมีอายุถึง 6 เดือน แต่มีเงื่อนไขคือต้องซื้อ 5 ใบขึ้นไปจึงจะได้ราคานี้

5- คนที่ซื้อเวาเชอร์ของดารุมะมีตั้งแต่บุคคลทั่วไปที่ซื้อหาไว้ทานเองกับครอบครัวเพื่อนฝูง ไปจนถึงพ่อค้าแม่ค้าคนกลางที่ซื้อมาขายต่อเพื่อทำกำไร ซึ่งคนกลุ่มหลังนี้ซื้อเวาเชอร์ตุนไว้จำนวนมาก

—————
⚫️ ร้านปิด-เจ้าของหายตัว-ล้มทั้งระบบ
:
6- วันที่ 17 มิถุนายน 2565 คนที่ซื้อเวาเชอร์ไว้และจะไปทานอาหาร พบว่าดารุมะหลายสาขาพร้อมใจกันขึ้นป้าย “ปิดร้าน 1 วัน เพื่อปรับปรุงระบบ” แต่จนถึงวันที่ 18 ก็ยังไม่เปิด บางร้านเก็บข้าวของบางส่วนไปแล้ว เพจร้านหายไป เว็บไซต์ก็ปลิว ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก เมื่อโทรเข้าไปสอบถามบางสาขาแจ้งว่า “ระบบส่วนกลางล่ม”

7- ต่อมาผู้จัดการร้านดารุมะสาขาหนึ่งออกมาเล่าว่า อยู่ ๆ เจ้าของบริษัทก็ดีดตัวเองออกจากไลน์กลุ่มทั้งหมด แล้วยังลบไลน์ตัวเองทิ้ง ไม่มีใครติดต่อเขาได้อีก โดยที่เจ้าของแฟรนไชส์และพนักงานร้านทั้งหมดไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ซัพพลายเออร์ก็ไม่ส่งวัตถุดิบให้ จึงจำเป็นต้องปิดบริการไปก่อน

8- ส่วนที่บอกว่าระบบล่ม เพราะลูกค้ากระหน่ำโทรถาม ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี จะบอกว่าติดต่อผู้บริหารไม่ได้ก็กลัวจะมีผลต่อหน้าที่การงานในอนาคต จึงต้องตอบแบบนั้นเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า พนักงานก็เดือดร้อนเช่นกัน ยังไม่ได้รับเงินเดือนและไม่มีคำตอบให้กับอนาคตของตัวเอง

9- ผู้จัดการสาขาคนหนึ่งเล่าว่า ตนทำงานมา 3 ปี เจ้าของบริษัทเป็นเจ้านายที่น่ารักกับลูกน้อง แต่บริษัทนี้ไม่มีฝ่ายบุคคล ไม่มีฝ่ายบัญชี ไม่มีทีมบริหาร การตัดสินใจทั้งหมดอยู่ที่เจ้าของบริษัทคนเดียว เมื่อเขาหายไปจึงล้มทั้งระบบ นอกจากนี้ยังพบว่าเขาค้างจ่ายค่าปลาแซลมอนให้ซัพพลายเออร์แห่งหนึ่งกว่า 30 ล้านบาท

10- ส่วนบริษัทที่พัฒนาแอปฯ ให้ดารุมะ เมื่อทราบข่าวก็รีบไปแสดงความบริสุทธิ์ใจกับตำรวจและ สคบ. ว่าตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง พร้อมปิดระบบในแอปฯ เพราะเกรงจะมีคนซื้อเวาเชอร์เพิ่ม

11- ต่อมาพบว่าเมื่อตอนดึกของคืนวันที่ 16 มิถุนายน เมธาได้บินออกนอกประเทศไปแล้ว โดยมีปลายทางอยู่ที่ดูไบ สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ (บางกระแสข่าวบอกว่าหลังจากนั้นเขาบินต่อไปสหรัฐอเมริกา)

—————
⚫️ 2 ข้อสังเกตน่าสนใจ
:
12- มีผู้ตั้งข้อสังเกตว่า ร้านไม่มีทางได้กำไรจากการขายเวาเชอร์ราคานี้ เพราะลำพังปลาแซลมอนก็ราคากิโลกรัมละ 380 บาทแล้ว ลูกค้าส่วนใหญ่ก็มาเพื่อจะกินแซลมอนแบบไม่อั้น จึงเชื่อว่าเมธาวางแผนจะลอยแพลูกค้าและผู้ลงทุนมาตั้งแต่แรก

13- “หนุ่ม กรรชัย” ซึ่งเคยทำแฟรนไชส์ไอศกรีม Monster ตั้งข้อสังเกตว่า การทำแฟรนไชส์ของดารุมะมีลักษณะคล้ายแชร์ลูกโซ่ คือผู้ซื้อแฟรนไชส์จ่าย 2.5 ล้านบาทแค่ครั้งแรก หลังจากนั้นไม่ต้องจ่ายอะไรอีก เมธาจ่ายให้หมดทั้งค่าเช่าสถานที่ เงินเดือนพนักงาน ค่าวัตถุดิบ ผู้ซื้อรอรับเงินปันผล 10% ทุกวันที่ 16 ของเดือนอย่างเดียว

—————
⚫️ ผู้เสียหาย 4 กลุ่ม
:
14- คาดว่าเรื่องนี้มีมูลค่าความเสียหายร่วม 100 ล้านบาท มีผู้เสียหายอย่างน้อย 4 กลุ่มด้วยกัน คือ ผู้ซื้อแฟรนไชส์, ผู้ซื้อเวาเชอร์, พนักงาน และซัพพลายเออร์

◾️ ผู้เสียหาย: ผู้ซื้อแฟรนไชส์

15- หนึ่งในคนที่ซื้อแฟรนไชส์ดารุมะคือ “เพชร กฤชฐารวี” ทายาทเครื่องครัวจระเข้ คุณเพชรเคยให้สัมภาษณ์ไว้กับ “กรุงเทพธุรกิจ” เมื่อกันยายน 2564 ว่าเหตุผลที่เลือกลงทุนกับดารุมะเพราะเป็นเพื่อนกับเจ้าของแบรนด์ตั้งแต่ประถม โดยเธอซื้อแฟรนไชส์ไว้ 6 สาขา

16- หลังเกิดเหตุ คุณเพชรได้โพสต์ชี้แจงว่า หลังซื้อแฟรนไชส์เจ้าของแบรนด์ดูแลเองทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว ตั้งแต่การบริหารจัดการ บัญชีรายรับรายจ่าย ไปจนถึงการจัดโปรโมชั่นต่าง ๆ แล้วปันผลให้เธอเป็นรายเดือน

17- ผู้ซื้อแฟรนไชส์อีกรายเปิดสาขาที่สายไหม เล่าว่าซื้อแฟรนไชส์ในราคา 2.5 ล้านบาท ข้อตกลงคือเจ้าของแบรนด์จะปันผลกำไรให้ 10% จากยอดขายของทุกเดือน แต่ตนได้รับเงินปันผลแค่ 2 เดือนแรกเท่านั้น เฉลี่ยเดือนละแสนกว่าบาท แต่เดือนที่ 3 ไม่ได้เงิน และเจ้าของแบรนด์ไม่ส่งวัตถุดิบให้ จะไปซื้อวัตถุดิบจากแหล่งอื่นก็ไม่ได้เพราะผิดข้อสัญญา ทำให้ไม่สามารถเปิดร้านได้

18- นอกจากนี้ยังพบว่าเมธาขายแฟรนไชส์สาขาหนึ่งให้กับบุคคล 2 คน โดยทั้งสองคนไม่รู้ว่ามีการขายซ้ำซ้อน เพิ่งมาทราบเมื่อวันที่ 17 มิถุนายน ว่าต่างก็ถือสัญญาเป็นเจ้าของสาขาเดียวกัน ทำให้เมธาได้รับเงินในการขายแฟรนไชส์สาขานี้สาขาเดียว 5 ล้านบาท
.
◾️ ผู้เสียหาย: ผู้ซื้อเวาเชอร์

19- พบว่าตั้งแต่ร้านเปิดขายเวาเชอร์มา มีการขายไปแล้วเกือบ 6 แสนใบ ใช้ไปแล้วประมาณ 4 แสนใบ เหลือที่ยังไม่ได้ใช้ 1.29 แสนใบ คิดเป็นจำนวนผู้ถือเวาเชอร์ประมาณ 3.3 หมื่นราย

20- หนึ่งในผู้ซื้อคือ “คุณเจน” เป็นแม่ค้าคนกลาง เธอซื้อเวาเชอร์เป็นเงินกว่า 5.5 แสนบาท ซึ่งชำระโดยการบัตรรูด ทำให้ตอนนี้เธอต้องเป็นหนี้ และยังมีเวาเชอร์ที่ไม่ได้ขายถึง 2,628 ใบ
.
◾️ ผู้เสียหาย: พนักงาน

21- ดารุมะมีพนักงานทุกสาขารวม 395 คน ซึ่งต่อมาพบว่าทุกคนมีสถานะเป็นลูกจ้างนอกระบบหรือแรงงานเถื่อน เพราะเมธาไม่ได้ทำเอกสารสัญญาจ้างใด ๆ ให้ และบริษัทดารุมะก็ไม่มีสำนักงานจริง แต่ใช้ที่ตั้งร้านสาขาหนึ่งมาจดทะเบียนเป็นสำนักงาน

22- ใครที่เป็นผู้เสียหายสามารถแจ้งความร้องทุกข์ได้ที่ ศูนย์รับแจ้งความกองบัญชาการตำรวจสอบสวนกลาง โทร 1106 หรือสอบถามข้อมูลได้ที่เพจ “ตำรวจสอบสวนกลาง” นะคะ

—————
◾️ ขอบคุณข้อมูลบางส่วนจาก: กรุงเทพธุรกิจ, Hiso Gossip และรายการ “โหนกระแส” (20 มิ.ย. 65)


Cr.จากเพจ Poetry of bitch

กำลังอ่านเลยเมื่อกี้

20- หนึ่งในผู้ซื้อคือ “คุณเจน” เป็นแม่ค้าคนกลาง เธอซื้อเวาเชอร์เป็นเงินกว่า 5.5 แสนบาท ซึ่งชำระโดยการบัตรรูด ทำให้ตอนนี้เธอต้องเป็นหนี้ และยังมีเวาเชอร์ที่ไม่ได้ขายถึง 2,628 ใบ



อย่างโหด รูดบัตรเครดิตมาซื้อเพื่อเอามาขายต่อด้วย ดอกเบี้ยบานละทีนี้

เชื่อว่ามีโมเดลนี้อีกแน่นอน

บอกเอากำไรใบละ 20-30 บาท กว่าจะขายหมดกำไรแค่ 5-60,000 เองคุ้มไหมเนี้ย

มันพัฒนารูปแบบมาเรื่อยๆ


ไม่นึกว่าทำธุรกิจใหญ่ขนาดนี้กลายเป็นแชร์ลูกโซ่


คนซื้อเฟรนไซก็ไม่เอะใจ เพราะไว้ใจด้วยละ

กำไร 10-15 % คุ้มไหมนั่น เสี่ยงจริงๆ รูดบัตรเครดิตมาซื้อด้วย

มิจฉาชีพชัดๆ

โหดจัดๆ วางแผนมาอย่างดีสินะ

ว่าแต่ไอติมของพี่หนุ่มนี่เจ๊งยัง ได้ยินชื่อมาโคตรนานละ

จำได้ตอนมหาลัยไปแถวประตูน้ำ-พันธ์ทิพย์

มันทำคนเดียวจริงเหรอ

เอาตรงๆนะโกงมันต้องโกงแบบนี้เอาให้พอแล้วหนีเคสนี้จารย์ว่าน่าจะได้ไปหลายสิบล้านอยู่ แต่อยากรู้ว่าหนีไปอเมริกานี้กับไทยไม่มีส่งผู้ร้ายข้ามแดนเหรอครับกฏหมายไทยใช้ไม่ได้ในเมกาใช่ไหม

โกง มาบรรจบกับ ความโลภ = เรียบร้อย

มีแต่คนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ทั้งนั้น
เจ้าของ เปิดขายไปเรื่อย บริหารคนเดียว

คนซื้อเปิด ทำธุระกิจไม่เป็น เห็นช่องมันได้ง่ายแค่จ่าย 2.5 ที่เหลือรอรับอย่างเดียว

กลุ่มคนซื้อบัตร
- ซื้อไปขายต่อหวังกำไรเล็กๆน้อยๆ ร้านหนี ก็ทำหน้าแมว
พวกซื้อไปกิน เจตนาซื้อไปตุนหวังกินของถูก ใช่วงหมดโปรก็ยังใช้ 199 ได้
- คนได้กินก็โพสโชว์ว่า ยังดีที่ได้ไปกินก่อน บลาๆ
- กินไม่ทัน บัตรยังเหลือก็นั่งหน้าแมวโพสบ่นๆ




พนักงานแม่งน่าสงสาร จัดๆ
ทำงาน เอาแรงแลกเงินทั้งเดือน เพื่อใช้จ่ายในชีวิต ค่าน้ำ ค่าไฟ ไหนจะลงทุนเติมน้ำมันมาทำงานอีก
แถมเป็นแรงงานเถื่อน หใดสิทธิได้เงินประกันสังคมอีก

ขอให้ร้านที่รับพนักงานไปทำงานต่อเจริญๆ

ส่วนไอร้านที่บอกเยียวยาผู้บริโภค แลกน้ำไม่อั้น ก็หวังแลกพื้นที่สื่อ