เจอกับตัวมา 2 เคสแล้วครับ เคสแรกยาย เคส2 น้า นอนไม่ได้สติ ไม่รับรู้อะไรมาเกือบ 2 อาทิตย์ หมอรักษาทุกอย่างรวมไปถึงผ่าสมอง วันสุดท้ายก่อนแกจะเสีย ดีขึ้น ผิดหูผิดตา ตอบสนองได้ คุยได้เป็นบางคำ ยิ้มได้ด้วย เราเองก็เริ่มเบาใจ ถัดไปวันนึงอาการกำเริบหนักๆๆ จนเสียชีวิต

ผมคึกทุกวัน คือจะตายใช่ไหมเนี่ยยย

เหมือนต้นไม้แหล่ะครับ

รู้ว่าใกล้จะตาย
ก็จะรีบออกดอก ออกผล เพื่อรักษาเผ่าพันธุ์

ภาวะใกล้ตาย มันคือภาวะที่ร่างกาย overclock ตัวเองให้รีบเคลียร์ รีบล้าง รีบทำ สิ่งที่ต้องทำให้ได้มากที่สุด

ผมเคยรถคว่ำ แล้วอยู่ในภาวะร่างกลิ้งไปกับถนน
ตอนนั้นภาพทุกอย่างสโลว์มาก มากจนสมองผมคิดอะไรได้หลายอย่าง
และยังมีสติพอสั่งให้ตัวเองกลิ้ง เพื่อลดการครูดไปกับพื้นถนน

KRR 150 ซัดมาทะลุ 140 (ภาพสุดท้ายที่จำได้)
หลังจากออกตัวจากไฟแดง บริเวณศูนย์วัฒนธรรม ที่จะมุ่งไปผังเหมือง เส้นพระรามเก้า

มันจะมีโค้งเล็กน้อย ตรงช่วงที่เป็นอู่รถเมล์
นั่นแหล่ะ จุดพลาด

หมาแก่บ้านผม แทบกินข้าวไม่ได้แล้วหลังๆ วันสุดท้ายพี่แก กินแบบเต็มที่สุดๆ กินแบบตกใจเลย นึกว่าจะอยู่สู้ต่อสุดท้ายตอนกลางคืนก็เสียครับ

พ่อผมตอนเป็นมะเร็งรู้ว่ารักษาไม่หาย หมอบอกเสียใจด้วยนะครับ (เคยได้ยินแต่จากในหนัง ละครไม่คิดว่าชีวิตจริวงจะเจอคำพูดไรแบบนี้)

ตอนช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต ได้ไปอยู่ที่ศูนย์ ประคับยประคองดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย วันแรกๆคือนิ่งไปแล้วอาการไม่ค่อยตอบสนอง จนวันก่อนสุดท้าย จู่กลับมาพูดได้ปกติ ทั้งที่ก่อนนี้เสียงเปล่งแทบไม่มี พูดไม่รู้เรื่อง แถมยังกินอะไีรได้ พอวันถัดมาก็ไปเลยครับ เสียใจผมไปดูใจไม่ทัน

ของผมคือน้องป่วยหนักเพราะสาธาฯ เข้ามาฉีดยาพิษสุนัขบ้าให้หมาในหมู่บ้านทุกตัวฟรี แต่ไม่แน่ใจว่ายามีปัญหาอะไร หมาตายกันเกือบหมดหมู่บ้าน ส่วนของผมน้องอาการไม่ดีอยู่หลายวัน เดินไม่ได้ลุกไม่ไหว จู่ๆ วันนึงลุกขึ้นได้ เดินได้ แข็งแรงขึ้นเยอะมาก พออีกวันน้องก็ไปเลย