ิเรื่องนี้ยาวหน่อยครับ แต่ถือว่า ฟังการผจญภัยของผมละกันครับ

จากข่าว น้องนักเรียน ที่ ฆ่าตัวตาย ยิ่งดูยิ่งอินกว่าเดิมอีก เพราะคล้ายของผมมาก
โดยน้อง ขึ้นชั้น ม.3 ซึ่งตรงกับช่วงชีวิตนั้นผมพอดี
โดยของน้อง เดิมเรียนอยู่พัทลุง โรงเรียนดัง แต่แม่ จะให้ย้ายมาเรียนสงขลา เพราะให้อยุ่กับพ่อเลี้ยง
ซึ่งแน่นอน การย้ายที่เรียนกลางคัน เป็นอะไร ที่ยุ่งยากมาก แถมน่าจะเป็นโรงเรียนที่มาตราฐานลดลง
ทั้งยังมีเรื่องการปรับตัว ซึ่งถ้าน้องเรียนต่ออีกแค่ปีเดียว มันจะจบหลักสูตร พอดี ซึ่งน้องคงได้โทรไปให้เพื่อนช่วยปรึกษาครู ทำเหมือนผมเลย แต่สิ่งที่น้องได้รับคือ แนะนำ ให้ไปเรียนสงขลา ไม่รู้ใช้คำพูดแบบไหนด้วยถึงทำให้น้อง อยากตาย มาบอกตอนหลัง ว่าหาสถานที่พัก อารมบ้านสงเคราะห์ให้น้องไว้แล้ว รอแค่น้องมาทำเรื่อง
ซึ่งข้อนี้ ผมตำหนิดเลย ว่ามันช้าไป เค้าควรจะเอาเด็กมาก่อนแล้ว ตามเรื่องนี้ทีหลัง เพราะโรงเรียนได้เปิดเทอมแล้ว


มาในส่วนของผม ในช่วงม.3 ผมอาศัยอยู่กับน้า ในภาคอีสาน แม่ผมอยู่ภาคเหนือ
ยอมรับตรงๆเลย เกเรครับ ทั้งโดดเรียน กลับบ้านดึก ติดเกม อย่างที่ผมเคยบอกครับ เราอยู่โรงเรียนสังคมแบบไหนโอกาสที่จะโดนเพื่อนจูงไปทางนั้นสูงมาก พอแม่รู้เรื่อง จึงให้พาผมไปส่งเชียงใหม่ไปอยู่กับแม่ ผมไม่รู้นะ วันนั้นแม่พูดขู่ผมเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก ว่าจะไม่ให้ผมเรียนต่อ ซึ่งตอนนั้น เป็นปิดเทอม เหลือเรียน เทอม 2 อีกทีมเทอมเดียว จะจบ ม.3 ผมคิดได้ว่า อย่างน้อย ขอให้เรียน จบอีกซักเทอม ก็จะจบ ม.3 อยู่แล้ว เลยขอแม่ว่า ขอเรียนอีกเทอมเดียว แม่ผมไม่ให้ครับ คุยต่อรองยังไงก้ไม่ได้
ผมเลยตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเดินออกจากบ้านแม่มา ต่อหน้าแม่ ตั้งใจว่า ต่อให้เดินจากเชียงใหม่ไปภาคอีสาน ก็จะทำ เพื่อให้ได้ไปเรียน ผมไปจบอยุ่นครสวรรค์ได้ โชคดี ผม จำเบอรืเพื่อนในห้องคนนึงได้ขึ้นใจ เลยหยอดตู้โทรศัพท์ บอก เราอยู่จังหวัดนี้ อยากกลับไปเรียน พอช่วยไรได้ไหม เพื่อนบอกว่า มีน้าอยู่นครสวรรค์พอดี ให้ไปอำเภอนี้นะ ผมก้ หาทางนั่งรถไปอำเภอนั้น ไปอยู่ชั่วคราว แล้วสุดท้ายก็เดินทางไป จังหวัดหนึ่งในภาคอีกสาน แต่ไม่ใช่จังหวัดที่ผมเรียนนะ เป็นจังหวัดที่เพื่อนผม อยู่ช่วงปิดเทอม เพื่อไปทำงานกับเพื่อน เก็บเงิน มาเรียนเทอมสอง ครับ

สิ่งนึงเลยที่ผมอยากขอบคุุณคือทั้งเพื่อน และครู ที่ช่วยผมหลังจากรู้เรื่อง หางานเสริมให้ทำล้างจานร้านอาหาร
ให้มาอยู่บ้านพักครู เมื่อกลับมาเรียนได้ซักพัก จึงประสานแม่ผม ว่าตอนนี้ช่วยดูผมอยู่ ผมอยุ่ในการดูแลของเหล่าคุณครู จึงได้กลับมาคุยกับแม่อีกครั้ง สุดท้าย ผมเรียนจนจบม.3ได้ และหลังจากนั้นได้ ย้ายไปอยู่กับพ่อ และได้สอบติดม .4 โรงเรียนประจำจังหวัดได้

ทำไม ในโพสก่อนผมถึงโทษโรงเรียน ส่วนนึง เด็กอะครับ เค้ามีที่พึ่งคือบ้าน แต่ถ้าวันนึง ที่บ้าน เค้ามีปัญหาซะเอง คุณคือที่พึ่งเดียวของเค้า ถ้าคุณไม่ช่วยเค้า เค้าก็ไม่รู้จะไปหาพึ่งใครครับด้วยความเป้นเด็ก การที่คุณผลักใส่ไล่ส่งเค้าไปเรียนที่อื่น หรือ ทำเรืองเชื่องช้า จนเด็กคาดการเรียนตอนเปิดเทอม และยิ่งไม่รู้คุณใช้คำพูดแบบไหน จนทำเด้ก แย่ลงกว่าเดิม จึงมีส่วนผิดอยู่บ้าง ต่างจากผมเลย คุณครูเอาใจช่วยทั้งโรงเรียน จนจบมาได้

ผมบอกเลยครับถ้าวันนั้นผมไม่ได้เหล่าคุณครูช่วยผม ผมน่าจะได้กลายเป็นเด้กเร่ร่อนไม่มีอนาคต เพราะไม่มีที่อยู่อาศัย แล้วฝืนต่อเรียนไม่ไหวแน่นอน แล้วอยากบอกว่า โรงเรียนที่ดีมีผลต่อเด็กมาก อย่างผมอยู่สังคมที่ ไม่ดี ก็มีแต่โดดเรียนกับเกเร แต่พอได้สอบติดโรงเรียนประจำจังหวัด สังคมอีกแบบเลย ทุกคนแข่งกันเรียน พูดถึงการสอบ วิชาการ การสอบโควต้าต่างๆ มันฉุดให้เราทำตาม น้องอุส่าสอบได้โรงเรียนดังแล้ว
จริงๆ ครอบครัวควรภูมิใจด้วยซ้ำ และนี้คือปัณหาระดับชาติครับ มันช่วยให้น้องพ้นจากวงจรอุบาดได้ที่รุ่นน้อง
ลองคิดดุ พ่อแม่เป็นกรรมกร มีลุก ลูกก้ไม่ได้เรียน มาช่วยเป็นกรรมกร เป็นวงจรอุบาดแบบนี้ แต่ถ้ามีลุกคนนึง หลุดได้ไปเรียน กลายเป็นว่ามันจะยกระดับ ให้ ครอบครัวนั้นหลุดจากวงจรอุบาด วงจรความยากจน นี้ได้

เรื่องนี้โรงเรียนผิดส่วนนึง แต่ที่ผิดหนักสุดคือไอแม่น้องอะ ถ้ามีไรฝากถึงก็อยากบอก มึงอย่ามีลุกอีกนะ มีก็ไม่ทำให้ชีวิตมุงดีขึ้น มุงเอาแค่ชีวิตมุงให้รอดพอ

จบครับผม

ยินดีด้วยกับความสู้ชีวิตและผ่านมันมาได้ครับ

ผมโคกับสังคมสงเคราะห์มาหลายปี เห็นความเป็นอยู่ของคนไทยมาเยอะ

จนไม่คิดว่าจะมานั่งเสียดายอะไรกับความเก่งของเด็กไทย เพราะผู้ใหญ่ในสังคมมันกากเกินกว่าที่จะรับรู้สิ่งเหล่านี้ ใครรอดก็รอด ใครช่วยได้ผมก็ช่วย ถ้าวิกฤตจริงผมจะเข้าไปพร้อมพัฒนาชุมชน ผมคิดแค่นี้จริงๆเพราะมันมีเคสเยอะมาก

ถ้าจะแก้ให้ยั่งยืนต้องแก้ที่การเมืองก่อนเลย อย่างที่หลายคนพูด

ดีครับ

ครูบางคน เป็นครูเพื่อประกอบอาชีพเท่านั้น

เท่าที่ผมดูนะ ครูเนี่ยแหละตัวดี ไม่สามารถเป็นที่พึ่งของเด็กได้เลย จากที่เจอหลายๆคนรอบตัว

ผมพูดโดยภาพรวมเลยแล้วกัน ผมก็ยังมองเหมือนเดิมว่าถ้า รร ช่วยเหลือได้ก็ดี แต่อย่าผลักภาระทุกอย่างให้ รร
ถ้า รร ช่วยได้ก็ดีไป แต่ถ้าเค้าช่วยไม่ได้ส่วนตัวผมก็ไม่ชอบนะการที่จะโวยวายว่าคนอื่นเค้าไม่ช่วย

แม่ผมเองก็เป็นครู รร บ้านนอกช่วยเหลือเด็กไปก็หลายคน การช่วยบางครั้งก็ถูกใจเด็ก ไม่ถูกใจผู้ปกครองบ้าง
สลับๆกันไปบ้างแล้วแต่กรณี แต่ 99% ให้มองกลับไปที่ต้นเหตุเถอะ

การเรียนมันคือพื้นฐานของการที่จะทำให้ประชาชนและประเทศพัฒนาขึ้น

มันคือสิ่งที่ควรจะมีสิทธิ์ได้เข้าถึงโดยทั่วถึง และฟรีค่าเล่าเรียน (ฟรีจริงๆ ไม่ใช่แค่ฟรีแค่ชื่อนโยบาย) ว่าควรจะจบขั้นต่ำที่ระดับไหน

แต่ถึงจะบอกว่าฟรีนั่นฟรีนี่ แต่ก็มีค่าใช้จ่ายเข้ามาเยอะแยะเต็มไปหมดอยู่ดี (ชุดนักเรียนนี่ตัวดี)

แต่ก็อย่างว่า แม้แต่หลักสูตร/เนื้อหาที่ให้เรียน ยังควบคุมไม่ให้อิสระในการคิดแต่มักจะให้ท่องจำซะมากกว่าหรือให้เรียนในบางสิ่งบางอย่างที่โกหกอยู่เลย

ว่าแล้วก็ไปเรียนทหารดีกว่า เป็นใหญ่เป็นโตกว่าเรียนอย่างอื่นแน่นอน

สถาบันครอบครัวผมว่ายังไงก็สำคัญที่สุด โรงเรียน ครูเป็นตัวช่วยในการผลักดันเด็ก เข้าใจอยู่ครับว่าบ้างคนมีปัญหาครอบครัวจนเหลือที่พึงเดียวคือ คุณครู แต่เอาตรงๆเราคาดหวังมากไม่ได้หรอกครับเพราะหมดเวลางานครูก็ต้องมีชีวิตของครูเองด้วย มีบทบาทหน้าที่อื่น และไม่ใช่ครูทุกคนจะใส่ใจ เข้าใจเด็กด้วยครับ ซึ่งครูเองก็ต้องมีวิธีการพูดหรือวิธีดูแลเด็กด้วยครับ ไม่ใช่ผลักเด็กออกไปอีกอันนั้นก็ไม่เหมาะเช่นกัน

ครูดีๆ ก็มี แต่กา... ก็เยอะ เอาง่ายๆ คนรู้จัก ตรรกระโคตรง่าว อยู่ไปวันๆ เงินเดือนก็หลายหมื่น
โคตรเสียดายเงินภาษีเลย

สงสารเด็กที่เรียนด้วยเลย

แต่ครอบครัวกับสังคมรอบข้างก็มีส่วนสำคัญ ตัวเด็กด้วย หลายองค์ประกอบรวมๆกัน ชีวิตมันไม่ง่ายเลย

วัยกำลัง แบบ จริงๆ ครอบครัวสำคัญมาก แล้วเด็กแม่ง ต้องลุ้นด้วย ว่าจะติดยา หรือ ท้องก่อน เฮ้อ

ท่านคิดได้แต่เด็ก ด้วยหล่ะ ตัดสินใจถูกแล้วครับ

ตอนม.ปลาย มีเพื่อนขาดเรียนไป 3 วัน อาจารย์ไปตามถึงบ้าน ถึงรู้ว่าเพื่อนไปติดสาวไม่กลับบ้าน อ.เลยถามเพื่อนอื่นว่ารู้บ้านสาวไหม พอได้ที่อยู่ก็ไปตามให้มาเรียนก่อน.
พอเพื่อนมาเรียน อ.ก็พาไปคุย ได้ความว่าทำสาวม.ปลายคนนั้นท้อง ยังไม่มีใครรู้ แล้วตอนนี้กะลังคุยกะสาวว่าจะไปทำแท้ง.
ตกเย็น อ.รีบพาเพื่อนไปบ้านสาวก่อนเพื่อที่จะปรึกษาเรื่องการทำแท้ง ไปถึงเจอสาวนอนแฟรบอยู่บ้าน บอกทำแท้งมาแล้ว.

อ.ร้องไห้เป็นอาทิตย์เลย มารร.ตาบวมตลอด.
อ.บางคนนี้เป็นยังกะคุณแม่จริงๆ.

จขกท.เองก็นับว่าโชคดีนะครับ ว่างๆก็ไปเยี่ยมท่านบ้างนะครับ ท่านจะดีใจหลาย.

ผมก็เคยหนีจากบ้านไปบ้านญาต 2 หน เพราะโดนป้าวัยทองที่พ่อรับมาอยู่ด้วย ชอบด่าประจานให้บ้านข้างๆฟัง
ผมเสียดายอนาคตตัวเอง พ่อผมอายุมากแล้วขับรถสามล้อรับจ้าง ทำงานทั้งวันหาเลี้ยงคนทั้งบ้าน ผม่ไม่อยากให้พ่อเสียใจ

ผมเห็นพ่อไม่กล้าพูดกับป้า เพราะป้าผมแก่กว่าพ่อผมยี่สิบปี ป้าบอกว่าไม่มีมีผัว แต่พ่อเคยบอกว่าจริงๆ
ถ้าลูกป้ายังอยู่จะอายุประมาณพ่อผมนี่แหละ แต่ลูกแกเสียแล้ว แกอารมณ์ร้าย และจ้างสามีหย่า
พ่อสงสารว่าตัวคนเดียวเลยรับมาอยู่ด้วย