***อ่านให้จบครับ

สำหรับที่ยกมามันเอาเป็น Fact ยากครับ

"ถ้า"ทรัพยากรทางบ้านพร้อมจนเหลือล้นอยู่แล้วแบบในตัวอย่าง การเรียนต่างๆมันก็แค่สร้างคนมาต่อยอดธุรกิจ...ซึ่งคนในดีกว่าคนนอกอยู่แล้ว
มันโคตรๆๆๆๆๆๆๆต่างกับประเภทพ่อแม่ขีดเส้น(ทั้งที่ตัวเองไม่มีทางหลังขีดเส้นให้เขา)กับเลือกตามความฝัน

ผมเป็นอย่างหลัง ผมไม่มีทาง/กิจการ/เงินมหาศาลไว้รองรับการตัดสินใจถูกหรือผิดของตัวเองให้เขา และที่สำคัญผมไม่สนหน้าตาตัวเองที่จะต้องเอาเขาไปอวดใคร เพราะฉะนั้นผมปล่อยลิงๆๆผมตัดสินใจชีวิตได้เต็มที่โดยที่ผมพร้อมจะให้"คำแนะนำส่วนตัว"อย่างใกล้ชิด รวมถึงสนับสนุนอย่างสุดความสามารถกับการตัดสินใจของเขา แต่ไม่มีการบังคับกัน

ผมไม่อายนะ ถ้าทางที่เขาเลือกแล้วจะเป็นแค่พนักงานหาเช้ากินค่ำ แต่ออกจะภูมิใจด้วยซ้ำว่าถ้าตำแหน่งนั้นทำให้เขาเลี้ยงตัวเองรอดครับ

หน้าจะเชื่อที่บ้าน

ต้นทุนชีวิตเคสที่ท่านยกมาดีนะ แบบอย่างน้อยถ้าไม่เป็นตามฝันแล้วต้องล้มก้ล้มบนฟูกอ่ะ

อันนี้เป็นเคสส่วนใหญ่ที่เจอกับนักเรียนนะครับ

ถ้าเชื่อพ่อแม่ก้ต้องดูมายเซทพ่อแม่ด้วยนะว่าเป็นแบบไหน ส่วนใหญ่ที่เห็นมากับนักเรียนคืออยากให้รับราชการ เพราะมั่นคง เหตุผลนี้คลาสสิคมากๆ หรืออีกอันที่เจอบ่อยคือเรียนอะไรก้ได้ขอให้ใกล้บ้านจบมาทำงานใกล้บ้าน
มีประเภทแบบพ่อแม่ไม่อยากให้รับราชการด้วย เพราะเกลียดข้าราชการ 555555555555

ส่วนเรียนตามฝันนี่ก้ต้องดูตัวเองว่าฝันของตัวเองมันห่างความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน ถ้าห่างมากก้ต้องดูที่ความจริงจัง ความตั้งใจว่ามีมากแค่ไหน ถ้าห่างมากแล้วจริงจังน้อยก้จะออกทรงฝันล้มๆแล้งๆย่อมๆเลย

สุดท้ายทั้งหมดก้ต้องกลับไปดูที่ต้นทุนชีวิต หาจุดตรงกลางเอาครับ ถ้าต้นทุนน้อยจะทำงานสร้างตัวแล้วค่อยๆทำตามฝันตัวเองทีละเล็กทีละน้อยก้ทันนะผมว่า

อย่างน้อยมันก้เป็นงานที่รัก ที่ชอบ ที่ถนัดปะ
มันคนละมักกะโรนีกับบางคน เช่นผมเอง

เป็นพี่คนโต เรียนเกรดออกมาดี พูดได้สามภาษา

ป๊าโม้ให้ญาติฟังจนอายตั้งแต่เด็ก
แล้วแกก็แมเนจชีวิตผมตั้งแต่นั้น
โตขึ้นมึงต้องเป็นหมอ ไม่ก็วิศวะ

แต่ใจผมตอนนั้นอะ อยากเรียนแค่นิเทศ
บริหาร ซึ่งแน่ล่ะ จะบริหารอะไร ที่บ้านไม่ได้ทำธุรกิจ
นิเทศมึงจะเรียนไปทำอะไรเส้นสายไม่มี มึงจะรวยยังไง

โดนกล่อมประสาทจน...ช่างแม่ง
ไปสอบความถนัดหมอ ก้ดันไปลืมตัวตอนสอบ
ไปทำคะแนนความถนัดแพทย์ซะสูง (90)
แต่ข้อสอบ...ผมว่ามันง่ายอะ เหมือนวัดไอคิวธรรมดา
ส่วนวิชาอื่น.... ห่วยแตกหมาไม่กิน
เลข 43/100 งี้
ฟิสิกส์ 33/100 งี้
555555555

จนป๊าบอก งั้นวิดวะ มึงต้องเอาให้ได้
ก้ไปสอบ ตอนผมเป็น Onet/Anet
ผลออกมาติดวิดวะลาดกระบัง
ป๊าแทบจะออกบิลบอร์ดติดไปทั่วหมู่บ้าน

แต่อย่างว่า คะแนนเลขกับฟิสิกส์ผมย่ำแย่ขนาดไหน
ปีแรกแน่นอน ไทร์
ปีสองยื่นคะแนนใหม่ ก้ติดวิดวะลาดกระบังอีก
แต่ด้วยคะแนนก้ยังคงแน่นอน ไทร์

พอไทร์สองครั้งติดไปคุยกะป๊า บอกปล่อยเถอะ
ให้ได้เรียนอย่างที่ชอบ
เขาก้ตะแบงบอกมึงสู้หน่อยสิวะ เป็นลูกกุทั้งที

อะรำคาญ เลยไปสอบเข้า....เขาเรียกว่าอะไรอะ
ที่สอบก่อนจะยื่นคะแนนหลัก ถ้าผ่านก้ติดเลยน่ะ

ผลออกมาติดวิดวะรวมของม.เกษตร
แต่ติดก้ส่วนติด สุดท้ายก้เรียนไม่รอดเหมือนเดิม
ไทร์อีกปี

คราวนี้ป๊าไม่พูดไรกับผมเลย เงียบไปเลย
เลยไปยื่นคะแนนวิทยาภาคพิเศษ (คอม สถิติ เลข) ที่ มธ.
ผลออกมาได้วิทย์สถิติ
ก้ดันทุรังจนมันจบได้ เพราะตอนนั้นมันเปลี่ยนผลคะแนน
ผมไม่มีคะแนนไปยื่นสู้กับเด็กรุ่นนั้นละ

ก้ทนเรียนสถิติเนี่ยให้มันจบ ทั้งที่ไม่ได้โปรเลข
กว่าจะจบยิ่งกว่าเรียนหมอ เรียนป.ตรีไป 9ปี
(ไทร์ 3ปี สถิติ 6ปี)

แล้วจบมาเกรดก้ไม่สูง เปนนักสถิติง่อยๆ ใครมันจะรับ
เลยไปสอบเข้ารัฐวิสาหกิจ จนผ่านร่ะล่ะ ถึงมีงานทำ

จากที่ว่ามา ชีวิตผมมันดีไหมล่ะ

ความคิดผมคือ อย่าเพิ่งไปตั้งธง อย่ามีอคติในใจ ไม่ต่อต้าน และก็ยังไม่ตอบรับ

เด็กบางคนโตมากับกระแสปัจจุบันเกิน คือ ยังไงกรูต้องตามฝันกรู ไม่ตามพ่อแม่ แน่นอน ชีวิตกรู กรูเลือกเอง

อยากจะบอก อยากจะแนะนำว่า ให้ฟังพ่อแม่ด้วย เก็บไว้เป็นข้อมูลจากคนที่มีประสบการณ์ จากคนที่ผ่านการทำงาน การใช้ชีวิตมาเกินครึ่งชีวิต อย่าเพิ่งตั้งธง ต่อต้าน ไม่เอาท่าเดียว แบบที่วัยรุ่นชอบทำกัน แต่ผมก็ไม่ได้บอกว่าต้องทำตามพ่อแม่ทั้งหมดนะ แค่ขอให้นำเอาข้อมูลคำแนะนำของพ่อแม่ มาประกอบการตัดสินใจด้วย ข้อมูลยิ่งมาก ยิ่งละเอียด หลากหลายมุมมอง ยิ่งดีครับ

ตัวผม พ่อแม่ ไม่ได้มีการศึกษาอะไรสูง คนนึงจบประถม อีกคนจบมัธยม มีอาชีพค้าขายอยู่ต่างจังหวัดง่ายๆ ผมเลยไม่ได้รับคำแนะนำอะไรมากมาย แถมเมื่อก่อนแหล่งข้อมูลต่างๆก็ไม่เยอะเท่าสมัยนี้ ไม่มีอินเตอร์เน็ตให้หาข้อมูล สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองคือการได้ลองผิด ลองถูก ตัดสินใจจากข้อมูลอันน้อยนิด พอตัวเองมาเป็นพ่อคน ก็สอน ก็แนะนำลูกจากประสบการณ์ที่ผ่านมา ส่วนเขาจะเลือกอะไร ก็ปล่อยให้เขาเลือกไป ไม่ได้บังคับอะไร

พ่อแม่ผมจะเอาผมเป็าราชการให้ได้ แต่พอเข้ามหาลัยผมเลือกสายศิลปกรรมศาสตร์เลย
ปี3 สักเต็มแขน ดีบฝันราชการเรียบร้อย

ตอนนี้ก็แฮปปี้กับอาชีพดี รู้สึกตัวเองได้มีบทบาทในองค์กรอย่างยิ่ง
แต่ถ้าย้อนไปได้ ผมขอสมองไหลแล้วเป็นข้าราชการดีกว่า
เพื่อนผมหลายคนบอกงานอย่างชิวบางวันไม่มีอะไรทำเลย 4โมงเย็นเจอเพือ่นเปิดเบียร์กลับบ้านนอน
ผมทำงานเอกชนมา 5 ปี เหนื่อยสุดตัวอะ

เรื่องทำงานต่อกิจการที่บ้าน ผมว่าระหว่างที่เราโตขึ้นมา เราก็ควรจะเห็นหมดแล้วนะครับ ว่าโตมาแล้วจะเป็นไง นึกภาพเอาไว้แล้วว่าเราต้องมาทำอะไรถ้าเราจบมา ถ้าเป็ฯภาพที่ดีก็ต่อได้ ถ้าเป็นภาพที่ไม่ดี เราไม่อยากอยู่ก็หาทางของตัวเอง

ต้องดูความสามารถก่อนครับถ้าถนัด มั่นใจว่าถนัด ไปทางตามผันเลยครับ

พ่อแม่ผมไม่บอกอะไรมาก แค่ให้เรียนอะไรที่เซฟๆหน่อยก็พอ อย่าไปเสี่ยงมาก ตามประสาพ่อแม่เอเชี่ยน

ผมก็ไม่รู้จะเรียนอะไร ตอนแรกก็จะวิศวะตามกระแสสังคม แต่รู้สึกดีที่ตัวเองยอมแพ้ ไม่เอาแล้ว ตอนขึ้น ม.6 เพราะว่าลองติวแล้ว ไม่ได้จริงๆ โชคดีมากๆ เพราะถ้าเรียนก็คงงเรียนไม่รอด ถึงจบลักษณะงานวิศวะนี่ผมไม่ชอบเลย ยิ่งโยธานะ คงไม่มีความสุขตลอดชีวิต

มาเรียนเศรษฐศาสตร์ ตอนนั้นก็ไม่รู้อะไรมากหรอก แค่คิดว่าสนใจนิดหน่อย แต่เรียนแล้วชอบมากๆ จนต้องต่อโทอีกใบ แต่ตอนหางานไม่ได้ก็เครียดอยู่ แอบคิดว่าเราคิดผิดที่เรียนตามใจตัวเองมากไป แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ งานก็ไม่หนักมาก แต่ไม่ตรงกับที่เรียนเท่าไร กำลังหาทางไปตรงกับที่เรียนอยู่ ผมคงทำงานหนักไม่เป็น

ผมว่าข้าราชการถ้าโชคดีคือชิลจริงๆไม่มีงาน แต่เงินน้อยถ้ามีหัวธุรกิจหรือลงทุนโคตรเหมาะเลย เอาเวลาว่างไปทำอย่างอื่น

ส่วนเอกชนเหนื่อยจริงแต่มันลู่ทางเยอะ หาเงินได้มากกว่า

ส่วนหนึ่งขึ้นกับว่าพ่อแม่มีความรู้ ความเชี่ยวชาญมากแค่ไหน ยกตัวอย่างผม แม่ทำงานในโรงพยาบาลมาเป็นสิบๆปี

ผมก็เลือกเส้นทางไปตามที่พ่อแม่อยากให้ไป คืองานที่อยู่ในโรงพยาบาลนี่แหละ อาจจะไม่ค่อยถนัด ไม่ค่อยถูกใจ

แต่ประสบการณ์ทำงานของแม่ผมช่วยผมเวลาวิกฤตได้พอสมควร รวมถึงทำให้ผมมองงานของตัวเองมีความสุขได้ แม้จะเจอความทุกข์

ด้วยการถ่ายทอดเรื่องราวของแม่ผมที่เจอมาก่อนทุกรูปแบบ มันก็เลยมีแนวทางในการดำเนินชีวิตการทำงานไปได้


หรืออย่างแฟนผม หลังเรียนจบเข้ากรุงเทพ ใช้เวลาไปทำงานที่ตัวเองอยากทำอยู่ 3 ปี ก็เจอดีบ้างร้ายบ้าง แต่ไม่มีเงินเก็บซักบาท

สุดท้ายโควิดมา พ่อแม่ให้กลับบ้านไปทำงานราชการ ที่พ่อแม่อยู่ในวงการมานานเหมือนกัน สุดท้ายแฟนผมได้ทั้งคำแนะนำ การสนับสนุน

ประสบการณ์ในการทำงานจากพ่อแม่ (ไม่ได้ใช้เส้นเลยนะ) แฟนผมก็เจองานราชการที่ทั้งมีความสุข ทั้งมีเงินเก็บ เช่นกันครับ


ถ้าเอาตามความเห็นผมคือ เดินอยู่บนความจริง แต่อย่าทิ้งความฝัน สุดท้ายหาความสุขในสิ่งที่ทำให้เจอ ก็โอเคแล้ว

ของผมแม่งกลับกันกับที่คนอื่นๆโดนเลย

บ้านผมเป็นครอบครัวใหญ่ แถมแม่เป็นอาจารย์มหาลัยอีก

แน่นอนว่าต้องมีการเปรียบเทียบ โม้อวดลูกตัวเอง ขิงใส่ชาวบ้านกันไปทั่ว

แต่พ่อแม่ผมไม่เคยบังคับเลยนะ ว่าต้องเรียนคณะนู้นนี่ เขาบอกแค่ให้เลือกคณะที่เรียนแล้วมีความสุขก็พอ

แต่ผมมันอยากให้แม่มีเรื่องไปขิงไปโม้กับชาวบ้านบ้าง กลัวแม่น้อยใจ โดนเพื่อนร่วมงานขิงใส่ตลอด

ก็เลยพยายามจนติดคณะดังมอดังที่คนแย่งกันเขาเป็นหมื่น แม่งเซอไพร์สกันทั้งโรงเรียนและวงตระกูล

ผมเรียนตามฝันครับ ข้อดีคือมันไม่คาใจเพราะเราเลือกเอง ลองเองแล้ว แม้ตอนนี้จะล้มๆลุกๆ เป๋ๆไปบ้าง

การเรียนตามพ่อแม่ก็ดีในแง่ผู้ใหญ่มีวุฒิภาวะ ผ่านโลกมากกว่าได้เลือกทางที่เห็นว่าดีมาแล้ว เช่น เพื่อนผมจบวิศวะคอม กับ อีกคนเคมี ปัจจุบันการเงิน ชีวิตดีกว่าผมไปมากๆแล้ว อีกคนพ่อแม่เลือกทางให้แม้จะไม่เก่งบัญชี แต่จบมาการที่มีพ่อแม่ทำบัญชี ส่งงานให้เรื่อยๆ เก็บชั่วโมงเยอะๆ ทุกวันนี้แซงเพื่อนร่วมคณะไปไกลละ

เรื่องนี้แม่งพูดยากมากนะเอาจริงๆ "เชื่อพ่อแม่ กับ เชื่อหัวใจตัวเอง" เมื่อก่อนเคยมาหาคำตอบกับชีวิตนี่แหละว่าอันไหนดีกว่ากัน

ถ้าถามตัวเองตอนนี้ในวัยอายุ เลข3x ก็มองการตัดสินใจเรื่องพวกนี้ว่า "แล้วแต่คน" จริงๆว่ะ ปัจจัยแต่ละคนมันไม่เหมือนกันเลย

เพราะชีวิตมันยาวไกล ไม่รู้ว่ามันจะพาเราไปที่จุดไหนและจะเจออะไรบ้าง มุมมองและทัศนคติในแต่ละช่วงวัยก็ไม่มีทางเหมือนเดิมไปตลอด

หนังสือบางเล่ม มาอ่านคนละช่วงอายุ มุมมองต่อเนื้อหาและความรู้สึกก็ยังไม่เหมือนกัน จะนับประสาอะไรกับความคิดคน

สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าคุณจะเลือกอะไรผลของการเลือกคือ "เราต้องอยู่กับมันให้ได้" แค่นั้นแหละ ชีวิตมันก็แค่นี้เลยจริงๆ

ผมสนับสนุนเรื่องเรียนตามฝันนะ อย่างน้อยๆเราตัดสินใจชีวิตเราเอง แต่ก็ไม่มีใครรู้อนาคตนะว่าระหว่างเชื่อพ่อแม่กับเรียนตามฝัน แบบไหนจะรุ่งกว่ากัน ก่อนจะเลือกเรียนสายไหน ไอ้วิชาที่เกี่ยวกับด้านที่จะเลือก ให้มันแน่ใจว่าไปตามทางนั้นแล้วต้องรอดด้วยนะ

ผมอยู่ในกลุ่มเชื่อพ่อแม่ เรียนวิศวะ เพราะที่บ้านมีธุรกิจ แต่คือสภาพเกรดวิชาฟิสิกส์ เลข อย่างแย่ ผลสุดท้ายเรียนจบแบบกากๆ มาทำงานชีวิตก็ไม่มีความสุขเท่าไหร่ กิจการก็ร่อแร่เต็มที ผมฝันถึงชีวิตที่เลือกแบบเรียนตามฝันตัวเองแล้วก็ได้แต่เสียดาย

ของผมตอน ม.ปลาย
อยากเรียนบัญชี เพื่อจะสอบเข้าพนักงานรถไฟ
พ่ออยากให้เรียนครู จะได้เป็นเหมือนพ่อ งานไม่กดดัน

สุดท้ายผมเลือกเรียนวิศวะ (เนื่องจากตอน ม.ปลายไปชอบสาวพาณิชย์ แล้วเขาดันไปชอบเด็กเทคนิค เราก็กะว่าเรียนวิศวะนี่แหละ ไปเป็นหัวหน้าช่าง) เพราะ H ล้วนๆเลย

ทุลักทุเล เรียนอยู่ 6 ปี เลยมาทำงานอยู่บริษัทก่อสร้างชื่อดังแห่งนึง ก็ทำไปเรื่อยๆ แล้วคิดว่ายังทำงานไม่ดีพอ เพราะตอนมหาลัยไม่ตั้งใจเรียน
เลยมาขอแก้มือเรียน ป.โท วิศวะเหมือนกัน ปีสุดท้ายแล้ว จะจบแหล่ไม่จบแหล่ (ไม่น่าเลยเหมือนกัน เพราะไม่มีเวลาทำ Thesis)


สุดท้ายผมก็กลับไปสอบรถไฟ ตำแหน่งนายสถานี ตอนนี้รอตรวจร่างกาย (รับเกือบทุกวุฒิเลย)

รู้งี้ไม่น่าเรียนอันยากๆเลย

ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ


แต่ก็ไม่เสียใจนะครับ ตอนนี้คิดซะว่าพรหมลิขิตพามาได้เจอกับเมียครับ