ระหว่างที่ขับรถยนต์กลับบ้าน หลังจากวันหยุดได้กลับมาหาพ่อกับแม่
และพี่สาวที่กำลังนั่งเครื่องบินกลับออสเตรเลียหลังจากไม่ได้กลีบบ้านมา 4 ปี
ได้มาอยู่,กิน,เที่ยว ติดโควิดที่บ้าน 1 เดือนเต็มๆ

วันนี้พี่ก็กลับแล้ว
ผมก็กลับมาทำงานที่ต่างจังหวัด
อาศัยอยู่บ้านแฟนที่ต่างจังหวัด

พอได้มาอยู่รวมครบ 4 คนอีกครั้งรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กเลย
อยู่บ้าน สบายใจ กินอิ่มนอนหลับ ไม่มีไรให้คิด ต้องกังวล

เมื่อเช้าตื่นแต่เช้าเดินออกมานอกห้องได้ยินเสียงแม่พูด เสียงสั่นเลย
“ใจหายว่ะ พ่อมึ้ง ลูกจะกลับแล้ว”
จริงๆแล้วเป็นผมไม่ใช่พ่อ

ระหว่างขับรถกลับบ้านผมก็นึกในใจว่า ขอโทษที่ไม่ค่อยได้โทรหา
ขอโทษที่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ต่อจากนี้จะโทรหาทุกวัน กลับบ้านไปหาทุกเดือน

การมีลูกแล้ว เมื่อเติบโตก็ต้องแยกย้ายไปใช้ชีวิต
ผมว่าเป็นอะไรที่พ่อแม่ทั้งสบายใจและลำบากใจเลยนะ
สบายใจที่ลูกได้ทำงานหาเงิน แต่ลำบากใจในความเหงาและความคิดถึง

การจากลาทำให้การพบเจอมีค่ามากๆเลย
ใครที่ได้อยู่กับพ่อแม่(ที่ดีๆ) ผมก้อิจฉานะ อยู่เป็นเพื่อนแก แบ่งเบาภาระงานบ้าน
ไปซื้อของให้ เด็ดใบกะเพรา ล้างจานให้

ตอนขับรถกลับบ้านวันนี้น้ำตาแตกยาวเป็นชั่วโมงเลย
จนตอนนี้ยังหงอยๆอยู่เลยเนี่ยผมอะ