ปกติเป็นคนดูที่ชอบหนังรักที่มันไม่สมหวังมากๆ เพราะมันดูเมคเซนส์กับตัวแปรที่จะทำให้เปลี่ยน แต่กับเรื่องนี้ผมไม่มองว่ามันควรจบยังงี้เลย

เนื้อหาแทบจะทั้งเรื่องมันแสดงความผูกพันธ์ตัวละคร ความเข้าใจ ตั้งแต่รากฐานจนมันแน่นมากๆ และมันทำให้เราชวนเชื่อว่ามันทำได้จริง เกิดได้จริง จากเนื้อหาที่มันเป็นไปได้ของเหตุการณ์และลักษณะนิสัยตัวละคร

ช่วงตอนจบผมว่าการตัดสินใจของพระเอกมันไม่ชวนเชื่อเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองเซนซีทีฟ แต่ก็เลือกจะให้ชีวิตตัวเองพัง (ไม่ใช่แค่ชีวิตรัก แต่ร่วมถึงการยอมรับและผลกระทบจากงาน)
มันไม่ได้มีตัวแปรที่ชวนเชื่อเหมือนช่วงแรกในเนื่อเรื่อง ที่พระเอกจน ตกอยู่ในห้วงเวลาลำบาก จำเป็นต้องเลือกการกระทำ
ซึ่งในตอนท้าย พระเอกมันมีทางเลือกค่อนข้างเยอะแต่ก็จะทำแบบนั้น

ละยังมีช่วงหลังที่ทะเลาะกันครั้งใหญ่ ที่มีโมเมนต์ดีๆ เหมือนจะเข้าใจกัน ปรับจูนได้ แต่ก็เลือกที่จะทิ้งไป เพราะคิดว่ามันสานต่อไม่ได้แล้ว ก็ทำให้อิหยังวะ พอสมควร