ทั้งบ้านทั้งโรงเรียนผมโดนมาหมดละ แรกๆก็แบบคุณนี่ล่ะ แล้วมันก็จะค่อยๆจางไป นานๆมีฝันถึงอยู่

ของผมแค่ย้ายหอ เปลี่ยนหอก็เศร้าๆ เหงาๆแล้วครับ

มันแอบใจหายแล้วก็คิดถึงความทรงจำตอนที่อยู่ที่นั่นด้วย

ไม่คับ

แค่ขี้เกียจย้ายของ

ผมครับ ปีที่แล้วต้องขายบ้านเก่าที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก พ่อเป็นคนลงมือลงแรงทำด้วยตัวเองพอสมควร เรียกว่าโคตรผูกพันธ์เลยดีกว่า เป็นที่ดินคุณตาปลูกติดกัน 2 หลังกับน้า คือยื้อกันมากว่า 3 ปีกว่าแม่จะยอมขายจริงจัง วันสุดท้ายที่ต้องออกจากบ้านมีแม่กะผมที่ไปนอนที่นั่น นอนทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย เหลือแค่ที่นอน หมอนกะพัดลมตัวเดียว เราอยากซึมซับมันเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่ถึงกับน้ำตาไหลออกมา แต่คิดถึงทุกครั้ง เวลาผมไปหาน้าที่บ้านติดกันก็มองมันตลอด มันมีต้นลีลาวดีหลังบ้านต้นใหญ่อายุ 10 กว่าปีได้มั้ง มองแล้วก็เศร้าใจ มีต้นมะยมหน้าบ้านที่ขึ้นมาตั้งแต่มาสร้างบ้านใหม่ๆ มองไปแล้วก็รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ แต่ชีวิตมันต้องเดินต่อไป แม่ผมยังบอกเลยถ้ามีเงินสักหลัก 10 ล้านจะมาขอซื้อคืน

แรกๆเสียใจและใจหายมากๆครับ แต่มันจำเป็นต้องขายเพราะ
ที่บ้านต้องใช้เงิน อยู่บ้านหลังเดิมแถว สุขุมวิท มาตั้งแต่เกิด
จนอายุ30 เพิ่งมาย้ายเอาปีที่แล้ว มาอยู่ฝั่งธนบุรี
เรียกว่า เกือบข้ามจังหวัดกันเลยทีเดียว ตอนแรกๆมานี่ งงหมดทุกอย่าง ทั้งเส้นทางขับรถ,รถสาธารณะ,ร้านอาหารและที่สำคัญที่สุด
ร้านตัดผม เพราะผมตัดร้านเดิม ร้านประจำมาตลอด พอมาที่ใหม่ก็ต้องหาร้านใหม่ จะให้กลับไปร้านเดิมคงไม่ไหว ไกลเกิน ใช้เวลาซัก1-2เดือนอะครับ ถึงจะปรับตัวได้ จนตอนนี้ปกติแล้วครับ

ของผมตอนออกจากบ้านเช่าที่โตมากับพ่อแม่ไม่รู้สึกนะ

ตอนนั้นแยกมาอยู่หอคนเดียว รู้สึกชีวิตเป็นของเราแล้ว

ตอนนี้เวลาผ่านมาสิบปี โคตรคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันเลย

ไม่เห็นแปลกเลย ผูกพัน

เป็นเหมือนกันครับ สมัยเรียนจบมหาลัย ตอนย้ายออกจากหอพักที่อยู่มา 4 ปี ทำใจยากจริงๆ

อีกครั้งนึงก็ตอนที่ขายรถคันแรกใช้มา 5 ปี ดูแลรักษาเหมือนลูก ตอนที่เจ้าของคนใหม่เลี้ยวรถออกจากหมู่บ้าน ผมใจหายแวบเลย ยืนส่งจนมันลับสายตาไปอะ

บ้านที่เคยอยู่ 20 กว่าปีตอนรื้อบ้านทิ้งใจหายมาก

ภาพและความทรงจำตั้งแต่วัยเด็กผุดขึ้นมานับไม่ถ้วน

คิดถึงทุกๆอย่างเลยครับ เพื่อนฝูง เพื่อนบ้าน ตัวบ้าน

ต้นไม้ ถนนเล็กๆที่เราคุ้นเคย บ้านที่คุ้มแดด คุ้มฝน คุ้มหนาว

มานับครั้งไม่ถ้วน ใครไม่คิดถึงเคหะสถานที่เคยอยู่มานานก็คงแปลกแล้ว