หนังไทย กะจะดูกระเบนราหู กับ ลุงบุญมี ซักหน่อย

หาเวลาดีๆอยู่

พึ่งได้ดูเหมือนกันหนังโครตๆๆดี ไม่ใช่แค่หนึ่งในด้วย แต่สำหรับผมดีที่สุดตลอดกาลแบบเดี่ยวๆ เลย

อุ้มสิริยากรที่เป็นนางเอกอ่ะอันเดอเรทมาก ฉากสบถคำหยาบออกมาคนเดียวเนี่ยจะร้อง ผมก็พึ่งรู้จักไปเปิดประวัติ เสียดายไม่ค่อยเล่นเรื่องอื่นเลย

ส่วนต็อกศุภกรณ์ก็ต้องฉากขึ้นไปร้องเพลงคนเดียวแบบโนบีท จะร้องเหมือนกันแววตาโครตสุด อันเดอเรทอีกคน เพราะชอบไปรับบทตัวโจ๊กเองอันนี้

อีกอย่างคือมันไม่ใช่แค่หนังรักจีบกันซึ้งๆ อย่างเดียว แต่ยังเสียดสีสังคมได้เจ็บแสบอีก ทั้งเรื่องชนชั้น, เพศ, ต่างจังหวัด-กทม, วงการบันเทิง ไปจนถึงการเกณฑ์ทหารก็โดนไปด้วย

นางเอกดาเมจโคตรแรง

จริงๆ ผมก็เข้าใจ top ment นะ แต่หนังดีเรื่องนี้เนี่ย ตอนที่ผมดูตอนเด็กๆ ผมคาดหวังว่าเป็นหนังตลกคลายเครียด กลายเป็นว่า แม่งตลกครึ่งเดียว อีกครึ่ง เครียดฉิบหาย ผมยังจำได้อยู่เลยว่า รู้สึกแย่มากตอนดูจบ อาจจะด้วยว่าเป็นเด็กด้วยมั้ง เลยทำให้มุมมองต่อหนังตอนนั้นมันแปลกๆ สรุปคือ บางทีหนังที่มันย่อยยาก หรือเครียดจนเกินไป มันขายตลาดไทยไม่ได้อะ หนังบางเรื่องที่ได้รางวัล คนแห่อวยกันยับ ผมเองยังดูแล้วไม่ชอบตั้งหลายเรื่องเลย

ผมว่าอะไรพวกนี้มันพูดยาก งานศิลปะอะ ถ้าเน้นขาย มันก็ต้องแมส ถ้าไม่แมส มันขายยาก อันนี้ไม่เฉพาะหนังนะ อย่างวงการเพลง ดนตรี ผมถามตรงๆ จะมีสักกี่คน ที่รู้จัก ฮาน ซิมเมอร์, จอห์น วิลเลี่ยม ที่แต่งพวก original sound track ขนาดว่าผลงานของสองคนนี้ ถือว่าแมสในกลุ่มผลงานเพลง original sound track ละนะ ถามเพลงพวกนี้มันแมสขนาดไหน มันก็ยังไม่แมชขนาดเพลง pop, r&b, rock, hiphop หรอก การจะไปโทษคนเสพอย่างเดียว ผมว่ามันไม่ได้หรอกครับ

ต้องบอกด้วยว่า ตัวบนๆบ้านเราอะ ไม่อยากสนับสนุนหรือพัฒนา เพราะพวกเขาเข้าไม่ถึง คิดว่ามันไม่คุ้นเคย และไม่แมส อย่างยุคสมัยนี้ วงการดนตรีมีแนวใหม่ๆออกมาเพียบ คุณลองหาผลงานเพลงแนว คอมเทมโพลาลี่ ดูสิ แล้วลองฟังพวกผลงานที่เขาบอกว่าสุดยอด ได้รางวัล เป็นตำนาน คุณก็จะเข้าใจมากขึ้น ในสิ่งที่ผมพยายามสื่อ

ดูเพลินมากครับ

เสียดายไม่ค่อยได้ดูหนังไทยในโรง หลังๆก็แทบไม่ได้ดูหนังในโรงละ

เสียดายที่สุดคือมหาลัยเหมืองแร่ มาดูซ้ำเป็นสิบๆรอบ ชอบมาก