ยินดีด้วยครับ ผมก็เคยทำได้แต่ไม่ทำ หนีมาอยู่ ตจว ก่อน เป็นการตัดสินใจที่พลาดมากๆ

อย่าลืมแบ่งเงินบางส่วนไปตามรอยท่านท็อตแน่มด้วยนะฮะ...

ยินดีด้วยครับบ ผมก็เคยตั้งเป้าไว้เหมือนกับท่านเลย แต่ตอนนี้ผมหักมาสายรัฐวิสาหกิจละ อายุ30เงินเดือนยังไม่ถึง20kเลยตอนนี้555 แต่ยังดีที่ไม่มีหนี้และได้ทำงานใกล้บ้านเลยเหมือนทดแทนเงินเดือนที่หายไปได้ แต่ตั้งเป้าไว้ตอนนี้เงินเดือน100k ภายใน40ปีเหมือนกัน เอาใจช่วยผมด้วยนะครับท่าน55

ใช่ครับ ทำงานในมหาวิทยาลัยครับ

ขอบคุณมากครับ เป็นประโยชน์มาก ผมก็อยากย้ายสายงานเหมือนกัน จาก Mecha design Engineer เบื่อมากๆ

อยากทราบแนวทางการย้ายสายงานของท่านหน่อยได้มั้ยครับ ว่าเริ่มได้ยังไง แล้วหางานยังไง

ปล.ผมไม่ได้จะย้ายไปแนวเดียวกับท่านหรอกครับ สอบถามมายเซ็ตในการย้าย + หางานเฉยๆ

ตอนนี้ไม่กล้าออกจากเซฟโซนเลย อายุ 27 แล้วเงินเดือนยังไม่ถึงครึ่งแสนเลยครับ ถ้าไม่มีรายได้เสริม

ยินดีด้วยครับ ดูแลสุขภาพด้วยนะฮะ อย่าโหมงานเกินไป

ยืนระยะให้ได้ก่อนค่อยคุยจ่ะ

ไม่ได้ discredit นะ เก้าอี้ดนตรี แบบนี้เห็นบ่อยแล้ว

ตำแหน่งน้องคนเก่าไปไหนล่ะจ๊ะ

เพื่อนเป็นกัปตัน ยัง ปลงมาถึงทุกวันนี้ ล้มหายตายจากไปเยอะ
ปีหน้า ประเมินผลงานแล้วมาคุยให้ฟังหน่อย

แชร์มั่งพวก เงินเดือนล้านอัพ ถึงห้าล้าน เดินชนไหล่กันทุกวัน

แล้วพวกนี้ยืนระยะมาจน 70++ เขาก็พร้อมจ่ายจนแก่ตายกันไปข้าง
แบบนี้ซี่ ยอดคน

Work life balance มีอยู่จริงนะครับ ถ้าเรามองหาอะไรที่มากกว่าเงิน
ยังไงก็อย่าลืมเวลาที่ต้องให้กับคนในครอบครัวนะครับ
กับสุขภาพร่างกาย

พ่อแม่เราแก่ขึ้นทุกวัน ยังไงก็อย่าลืมพาท่านไปกินข้าวบ้างนะคับ

ยินดีด้วยครับ ผมมองว่านี่คือความสำเร็จนะครับ
ท่านตั้งเป้าไว้ แล้วท่านทำได้ มันเป็นความสำเร็จที่งดงามมากครับ

ผมชอบตรงส่วนของการพัฒนาตนเองนะครับ
ขออนุญาตอชร์ประสบการณ์นะครับ
ตัวผมสอนน้องๆมาหลายคนมากเรื่องของบุคลิกภาพ
ในกลุ่มวัยของท่านที่อายุ30ผมยังมองว่าสอนง่ายครับ
แต่เด็กจบใหม่ตอนนี้สอนยากมาก เชื่อไหมครับ
พอผมพูดเรื่องบุคลิกภาพปุ๊ป สีหน้าน้องๆพวกนี้แสดงออกเลยว่าไม่พอใจ
ผมก็ได้แต่ค่อยๆอธิบายถึงความสำคัญ น้องๆพวกนี้เค้าจะมั่นใจสูงมาก มีความสามารถสูง เกรดดี portเด่น จนบางทีเค้าก็มองข้ามสิ่งที่มันง่ายๆ เช่นเรื่องระเบียบการแต่งตัว หน้าตา ทรงผม ซึ่งมันแสดงออกถึงความเอาใจใส่ตัวเอง ความมีวินัยของเราเอง ลูกค้าที่เห็นเค้าก็จะประทับใจ บางทีไม่ต้องพูดอะไรมาก ตกลงกันได้ตั้งแต่มองตาด้วยซ้ำ ผมไม่ต้องใช้น้องที่เกรดดี ความสามารถเด่นอะไรเลยในการเจรจา เอาคนที่บุคลิกดีไม่ต้องหล่อก็ได้ เดินไปยิ้มทักทายจับมือแลกนามบัตร จบงานในไม่เกินครึ่งชั่วโมง มีเวลานั่งสอนงานต่อได้อีก

น้องๆอาจมองว่าชั้นเป็นตัวของตัวเอง ถ้าไม่เลือกชั้นแล้วจะรู้สึก แต่เจ้านายหรือลูกค้าเค้ามองว่าตัวเองยังจัดระเบียบไม่ได้เลย แล้วจะฝากงานได้ยังไง น้องๆที่ที่ไม่ฟัง จากไปแล้วได้ดีก็มีนะครับ แต่ผมไม่เคยเสียดายเลย เพราะน้องที่ผมปั้นให้สำเร็จแบบนั้นได้ก็มีเป็นกระบุง(ขอโม้นิดนะครับ แหะๆ)

อยากฝากท่านที่ได้อ่านนะครับ บุคลิกภาพนั้นสำคัญมากๆแบบมากๆๆๆ
ขอยืนยันให้เจ้าของทู้อีกเสียงครับ

อยากฝากถึงน้องๆที่มีหัวนอกกรอบด้วยนะครับ ท่านไม่ผิดที่คิดนอกกรอบนะครับ แต่หากท่านอยากออกนอกกรอบ ท่านต้องตั้งเป้าว่าเราทำในกรอบได้ดีแล้วก่อน ท่านถึงออกไปนอกกรอบได้อย่างสง่างามครับ

บางงานอย่าด่วนใจร้อนอยากได้เร็ว ท่านไม่มีทางเป็นเจ้านายได้โดยไม่เป็นลูกน้องมาก่อนหรอกครับ ถ้ามีคือหนึ่งในล้านหรือไม่ก็มีทุนพ่อแม่มาดี
อย่าโดนพวกไลฟ์โค้ช ขายตรง ขายฝันมาหลอกเลยครับ มองความเป็นจริงแล้วตั้งเป้า แล้วไปให้ถึงครับ

จริงๆตอนนี้ถ้าเลือกได้ผมอยากกลับไปรับเงินเดือนเก่ามากๆนะ Work life balance พังมากๆ
ทำงานจนไม่อยากได้เงินแล้ว อยากได้เวลาครับ ชีวิตผมตอนนี้พลาดอะไรไปเยอะมาก ชีวิตหายใจเข้าออกมีแต่งาน

ยินดีด้วยครับคนที่มีความพยายามและตั้งใจ เหมาะสมแล้วกับสิ่งที่ทำ พยายามรักษา balance ชีวิตดีๆครับท่าน มนุษย์เงินเดือนเหมือนกัน

ตอนผมเริ่มทำงาน ผมตั้งเป้าอยากกลับบ้านนอกใช้ชีวิตอยู่กับแม่ ญาติพี่น้องตอนอายุ 35 ผมทำไม่สำเร็จ แต่อีก 5 ปีถัดมา ผมกลับมาอยู่บ้าน ได้อยู่กับแม่ กับญาติพี่น้อง. ตลอดชีวิตการทำงานที่ผ่านมา ไม่เคยคืดเรื่องเงินเดือนจะได้เท่าไหร่ ผมคืดแค่ทำยังไงให้อยู่กับแม่ กับครอบครัวได้อย่างมีความสุขแค่นั้นเอง.

ทุกวันนี้ผมกลับมาอยู่บ้านนอกได้ 5 ปีละครับ ภาระหลักๆ มีแค่เงินเดือนแม่ 15,000 เงินเดือนแฟน 20,000 เงินเดือนตัวเอง 45,000 แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น แค่มีเงินเดือนให้แม่กับแฟน ผมก็อยู่ได้สบายๆ แล้ว ไม่ต้องเช่าบ้าน ค่าน่ำค่าไฟจ่ายตรง. มีแต่คนถามอยู่ยังไง เอาเงินที่ไหนใช้ ไม่เคยเห็นผมออกไปไหน.

ผมบอกได้แค่เพียง 20 ปีในการทำงาน เวลาผมทำงานไม่เคยมีคนเห็น แตาเวลาผมกินผมเที่ยวมีแต่คนเห็น. เป้าหมายความสำเร็จ แต่ละคนไม่เท่ากัน สำหรับผมแค่อยู่ได้แบบนี้ มีเวลาเล่นเกมสูบวิญญาณได้ ตื่นสายได้ รับผิดชอบต่อครอบครัวได้ก็พอละครับ.

ยินดีด้วยครับ.

ยินดีด้วยครับและเข้าใจ จขกท.มากๆครับ

สมัยก่อนย้อนไป 4-5 ปี ผมเป็นแบบนี้เลย ทำงานหางานเสริม ซื้อของดีๆแพงๆใช้ โดนคิดว่านี่มันคือรางวัลความสุขที่เราตั้งใจมา

ช่วงโควิดปีที่ 2 ผมได้กลับมาวิ่งออกกำลังมากขึ้น เพราะไปเตะบอลกับเพื่อนๆไม่ค่อยได้ จนได้วิ่งไปเรื่อยๆ ไปมาราธอน ไปเทรล ไปอัลตร้า ผมก็ค่อยๆคิดเรื่องเงินๆทองๆน้อยลง ทำงานเท่าเดิม ไม่ขวนขวายมาก เพื่อให้มีเงินมาใช้ในชีวิตประจำวัน และแสวงหาความสุขจากการออกกำลังมากขึ้น

จนตอนนี้ผมไม่มีความคิดที่จะอยากเอาชนะความอยากได้นั้นได้นี่เลย แค่อยากมีเวลาในการออกกำลังมากขึ้นเท่านั้นเอง การวิ่งมันเหมือนเราอยู่กับตัวเองได้ทบทวนตัวเองมากๆ มันเหมือนพูดเอาเท่ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

.

Play Harder สำหรับผมคือเที่ยวต่างจังหวัดที่ดีๆเท่านั้นอ่ะครับ ตั้งแต่ 26-27 มา ไม่เที่ยวตามผับอีกเลย ถ้าเข้าสังคมขอบาร์นั่งดีๆเท่านั้นอ่ะ