ขอบคุณสำหรับความรู้ครับ เห็นด้วยกับข้อที่ว่าเภสัชกรเปิดร้านเองก็ไม่ประกันความสำเร็จ
ทักษะการบริหารจัดการมันไม่ได้จะเรียนรู้ง่ายๆเลยนะครับ

ผมมองว่าตลาดมันพังเพราะร้านที่ไม่มีเภสัชนี่แหละครับ

อย่างยาบางตัว ทุน 100 ขาย 110-120 แบบนี้ร้านที่เป็นเภสัชอยู่เองเขาจะขายราคานี้ไหวหรอครับ ร้านที่ไม่มีเภเนี่ย ประหยัดได้เดือนนึงหลายหมื่นละนะ ทั้งที่จริงๆไม่ต้องกดราคาลงต่ำขนาดนั้นก็ได้ เพราะกำไรร้านยาหลักๆคือยา local ที่ margin เยอะอยู่แล้ว จะเอาเรื่องคนไข้มาเป็นข้ออ้างให้ทำผิดกฏหมายไม่ได้หรอก

ส่วนเรื่องหาเภสัชยากเนี่ย เห็นด้วยเลยครับ แต่หลักๆเพราะร้านยาเปิดเยอะไปด้วยแหละ ผมว่าเกณฑ์มันต้องเข้มกว่านี้ นี่ร้านยาอยู่ทุกซอกถนนเลย เภสัชผลิตไม่ทันอยู่ละ

เภสัชเปิดร้านเองโคตรลำบากเลย ร้ายยา ขย.1 แบบมีเภสัช กติกายุบยับ ฉลากนู่นนี่นั่น ยาไหนจะขายได้ตอนมีเภสัช ยาไหนขายไม่ได้

เจอร้านขายยาแขวนป้าย เอาอาม่ามาเฝ้า ขายได้ทุกอย่าง ยาบางตัวโรงพยาบาลอำเภอยังไม่มี แต่ร้านขายอาม่ามีขายเฉย


ส่วนตัวผมเปิดคลินิก คืออยากจะบอกว่า กฎหมายประเทศไทย คลินิกแพทย์ไม่มีข้อกำหนดเรื่องฉลากยาเลย ขายยาไม่มีชื่อ ไม่มีวันหมดอายุก็ได้ เอายามาจัดเป็นชุดยังได้ เพราะเวลาเค้ามาตรวจคลินิก มันไม่มีข้อกำหนดเรื่องฉลากยา พวกหมอแก่ๆเก่าๆชอบมาก ไอ้พวกยาซอง 7 สี มณี 7 แสงเนี่ย ยามาเป็นแผง มาแกะเม็ดออก ยาน้ำมาเป็นขวดพี่ลอกฉลากออกหมด จ่ายยามาคนไข้แพ้ยาตายก็ไม่รู้แพ้ยาอะไร

พึ่งมาประกาศเรื่องฉลากยาต้องมีชื่อยาปีนี้เอง แล้วอีกตั้ง 2 ปีถึงจะบังคับใช้กับคลินิก

ถึงบอกเภสัชประเทศนี้มันอาชีพอาภัพ

ส่วนใหญ่ ที่เภสัชบางคนไม่ชอบไปรับจ้าง ลึกๆทุกคนก็อยากเป็นนายของตัวเองกันเยอะครับ
ไปรับจ้าง ได้เยอะก็จริง ความเสี่ยงน้อย ไม่ต้องเหนื่อยทำเองทุกเรื่อง

แต่คนที่อยากมีร้านของตัวเอง บริหารเองก็มีเยอะครับ ถึงจะได้น้อยกว่า แต่มันเป็นของเราเอง และมีโอกาสเติบโตได้ เพราะเท่าที่ฟังมาเภสัช จบปีๆนึงก็หลักพันคนน่ะครับ แต่แขวนป้ายนี่เยอะมาก

มองต่างละกันนะครับ เรื่องกำลังซื้อ
ผมคิดว่าถ้าวันนึงร้านยาแบบแขวนป้ายหมดไป คนก็มาซื้อกับร้านยาที่เภสัชกรเปิดเองอยู่ดี

ส่วนเรื่องแขวนป้ายซื้อยกลัง ส่วนเปิดเองซื้อเป็นขวด
พวกแขวนป้ายเขาเปิดทีละหลายๆร้าน มันก็ซื้อยกลังได้อยู่แล้ว

ความเห็นส่วนตัว ผมไม่ชอบไปร้านที่ไม่มีเภสัชกรเลย
เพราะจ่ายยาแรงเกินไป แถมบางร้านขายอาหารเสริมที่ไม่มียี่ห้ออีก
มีคนหลงไปซื้อกันเยอะมาก เพราะคิดว่าอยู่ในร้านยาต้องปลอดภัย

วงการเภสัชร้านยานี่คล้ายๆวงการร้านแว่นตาเลยแฮะ

OD (นักทัศนมาตร) จบใหม่เริ่มเข้ามาทำงานในร้านแว่นมากขึ้น ทั้งเปิดร้านเอง ทั้งเป็นลูกจ้าง หรือบางคนก็เป็นลูกของเจ้าของร้านแว่นอีกที แต่ก็ยังมีหลายๆร้านมี่ใช้ช่างรุ่นเก่า ที่มีประสบการณ์กว่าในการขาย+วัดสายตา

ขณะเดียวกัน ทางกระทรวงก็ยังไม่ได้ออกกฎว่าร้านแว่น ต้องใช้ OD วัดตาอย่างเดียว ตอนนี้เลยเหมือนอยู่ในยุคเปลี่ยนถ่าย ที่อนาคตทุกร้านอาจจะต้องมี OD วัดสายตาทั้งหมดตามกฎหมาย คล้ายๆกับร้านยาที่ต้องเป็นเภสัช จำหน่ายยาเท่านั้น

ร้านยาแถวบ้านก็เครียดอยู่ ผมคุยกับแกจนสนิท คนละครึ่งใช้ร้านแกเป็นหลัก

ผมสงสัยอย่างนึงคือเด็กแถวบ้าน​มันซื้อยาแก้ไอ​มาขายทีละเป็นลังๆ พอถามมันบอกว่าสั่งมาจากร้านยาแถวบ้านนี่แหละ เลยสงสัยว่าขายยกลังให้คนทั่วไปได้ด้วยเหรอ

ผมว่ายุคทองร้านยาเลยตอนนี้ คนไอเยอะมาก

ผมไปซื้อร้านที่มีเภสัช ถ้าเป็นแผงเหมือนให้คนละไม่เกิน 2 แผงน่ะครับ ที่เม็ดเขียวๆน่ะครับ
แต่ก็งงช่วงโควิด ผมไปซื้อคนที่บ้านเผื่อๆไว้ 10 แผง ก็ขายได้ งงเหมืออนกันบางร้าน

ยกลังให้ทั่วไปไม่น่าได้น่ะครับ ถ้าดูตามกฏ

มาสเตอร์คนนึงจะลำบากสิครับแบบนี้ หรือเดี๋ยวนี้แกไม่วัดเองแล้วนะ

กทม.ผมก็เป็น เอาแผ่นใสมาขึง มีรูเล็กๆข้างล่างให้จ่ายตัง-รับยา สรุปก็มุดไปคุยอยู่ดีเพราะคุยไม่รู้เรื่อง

ความรู้มากๆ

ขอถามต่อยอด แล้วดูร้านแขวนป้ายจากภายนอกยังไงครับ
แบบที่ไม่ต้องเดินเข้าไปดูว่าคนขายหน้าตายังไง ชื่ออะไร

ไม่มีครับ เสี่ยงดวงล้วนๆเลย

หลักๆดูโหงวเฮ้งคนจ่ายยาละกันครับ ถ้าถามซอกแซกเยอะๆ หยิบยายากๆนั่นแหละเภสัชจริงๆ