สำหรับผมลูกโป่งพีคสุด ส่วนของเด็กเองแค่ดูก็น้ำตาซึม แต่มีความรู้สึก มันสะท้อนถึงมุมมองที่ผู้ใหญ่ตัดสินเด็กไปไวด้วย และสุดท้ายเค้าก็เลือกที่จะดูอยู่สักพักและเดินออกไป ไม่ได้มีความคิดจะเข้าไปพูดคุยหรือช่วยเหลืออะไร สะท้อนสังคมพอตัวเลย

ฉากอีกฉากที่ดูแล้วประทับใจคือที่เพื่อนเอาอาหารที่กินไม่หมดมาให้โคทาโร่กิน แล้วเจ้าตัวกินต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้รู้สึกอร่อยแล้ว ด้วยว่าเรารับรู้มาก่อนว่าเจ้าตัวเคยต้องกินทิชชู่เพื่อประทังความหิว เมื่อมีอาหารอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวเลยไม่สามารถกินทิ้งกินขว้างได้

อีกฉากเป็นเรื่องราวต่อเนื่องของผู้หญิงที่ต้องย้ายหออ่ะ ปูมาก่อนว่าโคทาโร่อยากให้พี่เค้าอยู่กับเจ้าตัวมากๆ และเจ้าตัวเองก็อยากที่จะอยู่ที่หอนี้ต่อ แต่สุดท้ายต้องย้ายออกไปเพราะหนีแฟนเก่าที่อาจตามมารังควานได้ โดยการกระทำของทั้งคู่คือเสียสละความสุขตัวเองเพื่ออีกฝั่งทั้งคู่ ผญ ก็อยากรักษาสัญญาเพื่อไม่ให้โคทาโร่เสียใจ
โคทาโร่เองก็อยากให้อยู่ต่อ แต่เข้าใจสถานการณ์ดี เพื่อความปลอดภัยของ ผญ เลยต้องปล่อยพี่เค้าไป รวมถึงคนในหอเองที่ก็พยายามเข้าไปช่วยเหลือด้วยวิธีของตัวเอง

ส่วนฉากหนังสือพิมพ์กับหลุมศพ เป็นฉากที่ผมไม่ค่อยซึ้งเท่าไหร่
ชอบตอนที่ฝากคนส่งหนังสือพิมพ์คอยสังเกตุถ้ามีหนังสือพิมพ์ฉบับเก่าๆคาไว้หลายวันเกิน
แต่มุมที่ทำซึ้งเรื่องพ่อแม่ ด้วยยุคที่เดินเรื่องมันมีสมาร์ทโฟนแล้ว การหาข่าวตามอินเตอร์เนตยังไงก็รวดเร็วกว่า รวมถึงการสืบค้นก็ง่ายกว่า เลยไม่อินกับการไล่อ่านหนังสือพิมพ์หาชื่อพ่อแม่
กับเหตุการณ์ที่หลุมศพ เนื้อเรื่องมันเฉลยมาแต่แรกว่าเป็นเงินจากประกันชีวิตของแม่ เลยไม่ได้ซึ้งเท่าไหร่ รวมถึงคนรู้ว่าแม่โคทาโร่ตายแล้วคือผู้ใหญ่ ผมเลยรู้สึกว่าฉากนี้ไม่ได้มีอิมแพคกับตัวเด็กเลย
ถ้าเดินเรื่องทำนอง เป็นเงินจากแม่ แต่ต้องบอกเป็นผู้ใจบุญ แต่ยังไม่เฉลยว่าตาย ละไปค้นพบตอนหลุมศพเลยทีเดียวจะซึ้งเลย