คิดว่าการเสพย์ความทุกข์ของคนอื่น/ดูคนอื่นที่เค้าลำบากกว่าเรา มันเอามาเป็นพลังบวกได้จริงมั้ยครับ??

คือด้วยความที่ผมทำรีวิวหนัง/ซีรี่ส์หลายๆเรื่อง จนมาทำเรื่องนี้แหละ Shameless US version ในซีรี่ส์เรื่องนี้จะเป็นเรื่องของครอบครัว กัลลาเกอร์ ที่เป็นครอบครัวยากจน พ่อติดเหล้า แม่ติดยา แล้วเด็กแต่ละคนก็โตมาแบบดูแลกันเอง มีพี่สาวคนโตต้องทำทุกอย่าง ทุกงานที่ได้ตัง เพื่อเลี้ยงครอบครัว มันมีความดราม่าและตลกในเวลาเดียวกัน คือใส่มุกมาเยอะ ฉาก18+ ก็เยอะด้วย



ใครสนใจลองไปหาชมใน Netflix เลยครับน่าจะมีซับไทยนะ ตอนนี้ผมดูจาก ตปท. มีถึงซีซั่นสุดท้ายออนแอร์ครบหมดแล้ว

ประเด็นคือทั้งความเห็นคนไทยและฝรั่ง ทุกคนก็จะมองว่าเรื่องนี้ดูเอามันส์ เอาฮา แต่ถ้าเราจะดูเรื่องนี้ในแง่ละครสอนใจ มันก็ดูได้นะ นึกถึงสมัยก่อนที่มีรายการทีวีในไทย เสนอเรื่องเด็กลำบากแต่กตัญญูเลี้ยงพ่อแม่ เวลาเราดูกับที่บ้านก็จะโดนว่า "เห็นมั้ยคนอื่นลำบากกว่าเราเยอะ"

ส่วนตัวผมมองว่ามันก็ช่วยนะ คือเข้าใจว่าต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน ความสุขของคนก็ไม่เหมือนกัน แต่ถ้ายังมีข้าวกินอิ่มทุกมื้อ มีบ้านให้อยู่ แค่นี้ก็โอเคแล้ว ยิ่งเห็นคนลำบากกว่าเราช่วงโควิดแบบนี้ ทำให้ไม่กล้าบ่นเรื่องตัวเองลงที่สาธารณะเลย

ผมเคยเป็น ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าควรเสพความสุขของคนอื่นมากกว่า คือทำให้คนอื่นมีความสุขเราก็มีด้วย

แม่ผมก็ชอบบอกนะว่า คนลำบากกว่าเราก็มี...แต่..มันไม่ใช่ไหม?

ไม่ได้ทำใหเกิดการพัฒนาในชีวิต เชิงกายภาพ เชิงผลิตผล อะไรแบบนั้น

แค่มัันทำให้เราปลอบใจตัวเองไปวันๆได้ครับ ว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ใช่คนที่อยู่ล่างสุด

เด็กๆพอรายการวงเวียนชีวิตมา เปลี่ยนช่องหนีตลอด ไม่เอาพลังบวกไรทั้งนั้นอะ

ผมนี่โครตเบื่อ รายการไมค์ทองคำ ไมค์หมดหนี้พวกนี้มากเลย ละที่บ้านชอบเปิดอีกไม่เห็นจรรโลงใจตรงไหน

ผมคิดเสมอว่าไอ้ปัญหาต่างๆนาๆที่ผมเจอๆทุกวันเนี่ย ถ้าให้คนที่พิการ แขนขาด ขาขาด หูหนวก ตาบอด เขาได้พรวิเศษที่จะขอเลือกมาเจอปัญหาแบบที่ผมเจอแทน เพื่อแลกกับการไม่พิการเลย เขาคงจะรีบคว้าเอาทันที

กลับกันถ้าผมให้แลกไม่ต้องเจอปัญหาเลย แต่พิการ ให้ตายยังไงผมก็ไม่เอา สู้เจอปัญหาไปเรื่อยๆดีกว่า

ดังนั้นผมจึงไม่ท้อเลยเวลาเจอปัญหา เวลาคิดแบบนี้ เพราะแค่ทุกวันนี้สุขภาพแข็งแรง ครบ 32 ก็ไม่โชคร้ายขนาดไหนแล้ว

แนวคิดซี่รี่ส์แม่งเฟี้ยวจัดๆๆๆ ซี่รี่ส์ต่างชาตินี่เขาหยิบทุกอย่างมาเล่าได้หมดจริงๆเลย อิจฉาจัง
พลอตแค่การเอาตัวรอดในโลกที่สถาบันหลักเป็นที่พึ่งไม่ได้

เดี๋ยวผมไปลองดูครับ

แต่สำหรับผมแล้ว ความทุกข์คนอื่นผมมองแล้วปลงมากกว่า ชีวิตก็แค่นี้แหละว้า อะไรเงี้ยะ
ไม่ใช่พลังบวกอะไรเลย แค่กูมีข้าวกิน มีหลังคาคุ้มหัว นอนแอร์ ก็โอเคละ

นึกถึงหนัง Av หรือ Porn เลย เสพความสุขคนอื่น

จะว่าไปก็ใช่นะ หลังๆมานี่ผมไม่ดูแนว rape เลย

ได้บ้างบางครั้ง เคยเหนื่อยจากงานมากๆ ขับรถออกไปหาข้าวกิน เจอคนเข็นรถข้างถนน คนที่ลำบากกว่า รู้สึกตัวเองโชคดีขึ้นมาเฉยความเหนื่อยหายไประดับนึง

โคโตมิเนะ คิเรย์

มันไม่เชิงเป็นพลังบวก แต่เวลาท้อๆมันก็ช่วยได้ระดับนึงในแง่ที่ว่า
"เอาวะ อย่างน้อยชีวิตมึงก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะเว่ย"

ผมเสิชในเนตฟลิกไม่มีอ่าครับ

ส่วนใหญ่ใช้เพื่อปล่อยวางมากกว่าในยามชีวิตตกต่ำมีปัญหา แต่มันจะไม่ได้ช่วยให้ก้าวไปข้างหน้า มันทำให้เราอยู่กับที่สุดท้ายเสียเวลาชีวิต