อีฉากในโรงยิมเนี่ย แง้มประตูออกหน่อยนึง แล้วยิงธนูเก็บทีละตัวจนหมดโรงยิมยังได้แม่นขนาดนั้น แต่หยั่งว่า เดี๋ยวมันจะง่ายเกินไป

ผมชอบมากนะ เรียกได้ว่าแทบทุกตอนไม่มีแผ่วเลย มีอะไรให้ลุ้นตลอด ผมว่ามันกลมๆดีระหว่างหนังเด็กวัยรุ่นใสๆ กับ หนังซอมบี้ ซึ่งมันต้องผสมปนเปกันอยู่แล้ว ระหว่างจังหวะเอาตัวรอด จังหวะคนนั้นคนนี้แอบชอบกัน จังหวะสูญเสียของแต่ละคน มันทำให้เราได้ตื่นเต้นตลอด ตอนจบของแต่ละตอนก็คือแบบ ต้องกดดูต่อทันที

อาจจะเป็นเพราะผมดูหน้าหนังก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่หนังดาร์คระดับ แบทเทิ่ลรอยัล แบบนั้น มันออกแนวหนังวัยรุ่นซะมากกว่า

แต่ที่คิดตลอดทั้งเรื่องเลยคือ เมื่อไหร่บ้านเราจะทำงานอะไรแบบนี้ออกมาได้บ้างนะ ผลงานเกาหลีบ้านเค้านี่ มันไม่ใช่แค่หนังรักวัยรุ่นแล้วจริงๆ มันไปไกลระดับฮอลีวูดแล้ว นีขนาดซีรีย์นะ

แต่คืองานกราฟฟิค งานถ่ายทำ โปรดักชั่น เมคอัพต่างๆ

คือโทนของหนังที่น้องๆยังไม่ปากลอกเพราะขาดน้ำมาสองสามวัน อันนี้ผมรู้เลยนะว่า เค้าตั้งใจแบบนั้น เพราะเค้าอยากให้หนังมันยังคงเป็นโทนแค่นี้อยู่ ไม่ให้มันดูดิบเถื่อนเกินไป ไม่งั้นฉากน่ารักกุ้กกิ้ก คนดูคงไม่อิน ถ้าตัวละครสภาพปากซีดปากแห้งกรังมาพูดด้วยบทซึ้งๆใสๆ

ผมว่าสุดท้ายแล้วมันออกมาดีกลมกล่อมเลย อารมแบบแค่นี้พอแล้ว ไม่ต้องไปสมจริงอะไรมากกว่านี้แล้ว

ฉากขัดใจมีอยู่บ้าง แต่ไม่ถึงกะทำให้เสียอรรถรส บางฉากก็อ๊องจริง อย่างน้องเสื้อชมพู เหมือนจะมีอะไรแต่ก็ไม่มี บทน้องคลอดลูกยิ่งงงหนัก มีทำไม เสียเวลานานมาก

หนังเดาทางง่าย ทุกครั้งที่ตัวประกอบเริ่มมีบทบาท มีบทพูดเยอะ มึงเตรียมเลย อีกแปบนึงมึงไปแน่ ทรงเดียวกับ ลาสออฟอัส ที่ว่า บทจะทำให้เราสนิทและชอบตัวประกอบตัวนี้ ละอีกแปบเดียวฆ่าทิ้ง

ส่วนมีซีนนึงเอามาจากเรสสิเด้นเจ๊อลิสเลย ตอนยิงซอมบี้ไปแล้วบอกรหัสเปิดประตูไป อันนี้ก็ดี น่าจะแรงบันดาลใจ