สมัยทำงานใหม่ๆไปทำงานวันแรกลืมเอากระเป๋าตังค์ไปเศษเงินในรถก็ไม่มีมีแต่ลูกอมกับหมากฝรั่ง พักกลางวันพนักงานพากันออกไปกินข้าวกันหมดมีเรานั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะคนเดียวหิวก็หิว ไม่รู้จักใครสักคน ได้หัวหน้าใจดีแกเดินมาทักมาคุยแล้วควักให้มาห้าร้อย ก่อนออกไปกินข้าวกลางวัน วันต่อมารีบเอาไปคืนแกเลย

เคยไม่มีเงินถึงขนาดที่ว่า แม่ไปทำงานต้องยืมเงินคนอื่นกินข้าวโดยบอกว่าลืมเอากระเป๋าตังค์มา

สมัยเรียนมหาลัยเคยติดพนันจนไม่เหลือเงินสักบาท จะโทรศัพท์ไปขอเงินพ่อก็ไม่ได้ เพราะเอามือถือไปจำนำแล้ว สุดท้ายต้องยอมอดกินหลายมื้อ รอจนถึงวันจันทร์ไปเจอเพื่อนคาบเรียนแล้วยืมเงินมันมาประทังชีวิต

น่าจะ 59 อะครับ สาวๆติดตรึม

ไม่ได้กินข้าว 2-3 วัน ใช้เงินวันละ 15 บาท เพราะแม่ยังไม่โอนมาให้ ไม่อยากบอกแม่ว่าเงินหมดแล้ว จนตัวสั่นไม่มีแรงเดินไปไหน

ไม่มีเงินเลยครับ แต่ก็นะตอนนั้นยังเด็ก กลับบ้านยังมีข้าวกิน
แต่มันเป็นความเจ็บปวดที่มีคนบอกให้เราประหยัดเงินหน่อย ทั้งๆที่เราแทบจะไม่มีเงินใช้อยู่แล้ว เงินได้มาก็เอาไปเรียนพิเศษไม่มีของใช้วัยรุ่นแบบคนอื่นเค้า

เลยฝังใจ พอทำงานก็เก็บหนักๆ ไม่เคยต้องยืมใคร มีตอนไปเรียนต่างประเทศมียืมมาสำรองไว้เฉยๆ

เดินหาก้นใบจาก ที่คนดูดทิ้งไว้มาจุดไฟดูดต่อ

ไม่มีเงินว่าลำบากแล้วนะ ตอนนี้มีแต่หนี้ หนี้บ้าน หนี้รถ

เล่าหน่อยแบบตอนที่รู้สึกลำบากมี 2 เรื่องแต่ระยะสั้นมาก

1. ตอนไปเที่ยวเชียงใหม่ ปาย แม่ฮ่องสอนกับเพื่อน แล้วอยากอยู่ต่อกับสาวและพี่ (ผู้หญิง) คนนึงเป็นไม้กันหมา เที่ยวจนเงินหมด โบกรถริมทางจากแม่ฮ่องสอนมาเชียงใหม่กะว่ามาหาป้าที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของพ่อเป็นอาจารย์ที่เชียงใหม่กะว่าป้าคงให้ตังค์เพราะไม่ได้เจอนานแล้ว ก็ไปนอนบ้านป้ากันสามคนคืนนึง ป้าไม่ให้สักบาท แต่มาส่งขึ้นรถไฟฟรีกลับกรุงเทพฯ ไม่มีเงินสักบาทรถไฟก็โคตรช้า หิวก็หิว สามคนกินผัดไทยห่อเดียว นั่งจาก เชียงใหม่หกโมงเช้า ถึงหัวลำโพง เที่ยงคืน สภาพแบบหิวๆ เดินกลับหอมหาลัยหมดแรง นอนยาวจนเช้าขึ้นเดือนใหม่ แม่โอนเงินมาพอดีถึงได้กินข้าว นี่คือช่วงที่หิวที่สุด

2. ตอนใกล้จบ ไม่ได้อยู่หอในแล้ว เพื่อนบางส่วนจบแล้วเลยไปอยู่หอด้วยกัน ช่วงแรกยังไม่ได้งานก็อยู่กันเยอะ เช่าห้องใหญ่แพงแต่หารกันเยอะก็เหลือนิดเดียว พอบางส่วนเริ่มได้งาน คนหายก็เริ่มลำบากละ ต้องหาหอใหม่ แต่หาไม่ได้ เพื่อนก็แบบค่อยหาเดือนหน้าละกัน แต่เราไม่มีเงินละไง ก็รู้สึกว่าอยู่ไม่ได้ละ ก็แอบเก็บข้าวของหนีเพื่อนไป เพื่อนก็โกรธเลยแหละ แต่เราไม่มีเงินแล้ว เลยไปนอนใต้หอ ห้องสมุด โซนอ่านหนังสือที่เปิดทั้งคืน อาบน้ำที่คณะ ห้องอาบน้ำสนามกีฬาไรงี้ แต่เรื่องกินไม่อดนะเงินกินแม่ยังส่งปกติ แต่ก็อยากขอโทษเพื่อนมากเลย ที่เราไม่พูดก่อนแล้วหนีไป เพื่อนก็ไม่เคยถามเลยแต่ก็ยังพอจะกลับไปเจอกันอยู่

อยู่ไทยยังไม่เคย แต่เคยตอนไปเรียนที่ตปท.แทน

จำได้ว่าตอนนั้นเที่ยวเพลิน อยากซื้อไรซื้อ อยากกินไรกิน ด้วยความที่คิดว่าเหลือเผื่อไว้ฉุกเฉินส่วนนึงแล้วนะ ปรากฏว่าผมคำนวนผิด เงินในบัญชีไม่เหลือเลย พอไปกดละเงินไม่ออก แทบร้อง คือตู้ที่นู่นถ้าจะเช็คยอดคงเหลือมันต้องเสียตังค์ก็เลยไม่ได้เช็ค แล้วบัญชีก็เป็นอันใหม่ พึ่งเปิดเพื่อไปใช้ที่นู่นโดยเฉพาะ ในนั้นเลยมีแต่เงินค่าขนมอย่างเดียว

ละเหลืออีกสองอาทิตย์จะถึงกำหนดที่บ้านโอนเงินมาให้ ในใจก็อยากขอเพิ่มแต่ไม่อยากเสียหน้า เพราะผมย้ำกับที่บ้านตลอดว่าใช้พอๆๆ แต่ละวันที่ผ่านไปเหมือนคนไม่มีข้าวจะกิน จากที่กินอิ่มๆกลายเป็นกินแค่ให้ไม่หิวพอ เพื่อนชวนไปไหนก็ต้องปฏิเสธ ยอมรับเลยครับว่าพึ่งเคยลำบากจริงๆสำหรับตอนนั้น ซึ่งผมยังวัยรุ่นอยู่ด้วย แต่พอผ่านมาได้ก็เป็นปสก.ที่ไม่เคยลืม และทำให้รอบคอบเรื่องเงินกว่าเดิมเยอะมาก