ผมเกิด1982 ได้สัมผัสชีวิตคล้ายหนัง แฟนฉัน พอสมควรถึงแม้จะดูว่าในหยังจะดูแก่กว่าผมประมาณ5ปี
สมัยเรียน
ประถม ได้เล่นปาการ์ตูน ดูหนังกลางแปลง เล่นการ์ดคัมคัม เป่ากบ ลูกข่าง และได้ดูเพื่อนเล่นรถทามิย่า ส่วนตัวเองขอแม่ได้คันละ100บาท
มัธยมต้น เริ่มฟังเพลง ใช้เทปบันทึกเสียงจากวิทยุ เริ่มอ่านนางนวล และเริ่มช่วยตัวเองจากการอ่าน รู้เลยว่า จินตนาการสำคัญมากๆ
มัธยมปลาย ได้เพจเจอร์เปล่ามาดูผลบอลตอนเช้า เริ่มเล่นPS1 พิมพ์คอมพิวเตอร์้้เป็น และเริ่มเล่น prich หาสาวๆ แต่ไม่เคยได้นัดสักที
ช่วงยุค90 มันก็สนุกและลำบากตามสมัยของมันครับ
ยุคไหนๆคนในยุคนั้นก็จะมีความทรงจำกับมันเองครับ

เห็นด้วย ช่วงมิลเลนเนียมคือช่วงที่รู้สึกว่าบาลานซ์ระหว่างดิจิตอล-อนาลอคได้กำลังพอดีๆที่สุดแล้ว
คือมีความสะดวกแบบดิจิตอลในระดับนึง แต่ก็มีความ slow-life ให้ได้มีพื้นที่ส่วนตัวแบบเดิมๆผสมอยู่ด้วย

แยกระหว่าง วัยรุ่น 90 กับ เด็ก 90 ก่อน

ถ้าวัยรุ่น 90 นี่ เกินไม่เกิน 1985 พอปี ถ้าเกินนั้นก็เด็กยุค 90

ของผมพี่สาวกับคุณแม่เขารับ555​ แต่ก็ไม่ยอมวางอ่า​ กุจะคุยต่อไป​ สุดท้ายแมร่งจบแค่เพื่อนกัน