ไม่เลยครับ ตอนผมมีแฟนแล้วไม่มีเงินซื้อของขวัญ ซื้อดอกไม้ให้วันเลนไทน์ ผมรู้สึกไม่โอเค ตอนโตยังดีกว่า

ผมชอบชีวิตวัยมัธยมมากรู้สึกมันสนุกมีตติ้งกันก็คุยกันแต่เรื่องเก่าๆจะกี่รอบๆก็ไม่เคยเบื่อเลย พอเวลาผ่านไปเพื่อนบางคนก็ไม่เหมือนเดิมจะตบหัวหยอกล้อเหมือนก่อนก็ดูมีอีโก้ก็รู้สึกเสียใจบ้าง แต่กับผมถ้าเพื่อนจะตบหัวหยอกล้อไอเรายังเหมือนเดิมเฮฮาขำๆ

ยังคิดถึงวันที่เพื่อนๆอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตามันเป็นความทรงจำที่ดีในชีวิตแบบโคตรๆ บางคนล้มหายตายจากกันไปบางเวลายังคิดถึงก็แอบมีน้ำตาซึมๆเหมือนกันนะ สงสารเด็กรุ่นนี้มากที่โควิดทำให้เรื่องราวที่มันจะสนุกในชีวิตกับขาดตอนไป

ก็คิดถึงนะครับ ได้เล่นเกมทั้งวัน ได้ไปเที่ยวแบบไม่เหนื่อยเหมือนตอนนี้ หรือตอนคบกับแฟนเก่า

ผมครับ โหยหาแต่อดีต โดยเฉพาะช่วงอายุ 15-22
ทุกวันนี้ก็ดูรูปเก่าๆ อยู่ตลอด เสียดายที่ช่วง15-16 ไม่ค่อยได้ถ่ายรูป

ไม่เคยเลยครับ ชีวิตไม่มีอิสระ ทำอะไรก็ต้องมีคนดูแล ถ้าไม่ดูแลก็ไปทำอะไรเองแบบไม่รู้เรื่อง มหาลัยก็มีความสุขดี แต่ก็ไม่มีเงิน

แต่พอทำงานแล้วรู้สึกดี มีเงินเป็นของตัวเอง อยากซื้ออะไรก็ได้ แต่ก็มีเวลาน้อยไปหน่อย ใครที่บอกเป็นผู้ใหญ่แล้วเหนื่อย ลำบาก ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นเลย

ถ้าสมัยมหาลัยหาเงินพอเลี้ยงชีพตัวเองได้นี่คงจะ perfect

พูดถึงตามหาเพื่อนขออนุญาติโควท[ปนระบาย]ฮะ ผมเคยหาเพื่อนแบบจริงจังเลยอยู่แค่คนเดียว

สมัยเด็กๆมากๆ เพื่อนเรียนด้วยกัน3 ผู้หญิง1 แล้วผมกับเพื่อนผู้ชายอีกคน

ตั้งแต่อนุบาล 1 2 3, ย้ายไปต่อ ประถม 1,2,3 ด้วยกัน

ก็ประมาณ 6 ปีมันก็นานนะถึงจะยังเด็กก็เถอะ แล้วสมัยเด็กเป็นเด็จกิจกรรมน่ะ พวกแสดงบนเวทีอะไรพวกนี้ 3

คนนี้มีส่วนรวมหมด แบบว่าถ้าคนนึงเป็นหัวหน้าห้อง อีกคนนึงก็เป็นรองหัวหน้าห้องไปเลย

พอกำลังจะขึ้น ป.4 เพื่อนผู้หญิงก็จะย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่อื่น

ก็ลากันไปนะเศร้าๆน้ำตาซึม แล้วก็ไม่ได้ขอคอนแทคไว้ด้วยเนอะมันเด็ก

แล้วเวลามันก็ผ่านๆไปแต่ก็ยังจำชื่อจริงนามสกุลจริง ชื่อเล่นได้ขึ้นใจ นานๆทีก็คุยกับเพื่อนที่ยังอยู่อีกคนถึงเขาบ้าง

จนมาวันนึงก็ไปเจอ ชื่อนี้นามสกุลนี้ที่สนามสอบ gat pat ก็ตามหากันกับเพื่อนนั่นแหละแต่สุดท้ายก็หาไม่เจอแห้วไป

จนเรียนจบวันดีคืนดีก็คุยกันสองคนนี่ล่ะ คิดถึง โตมาขนาดนี้เป้นยังไงแล้ว ลองตามหาดู สุดท้ายเจอ facebook ,ig

สแกนให้ชัวร์ว่าใช่แน่เลย DM ไปหายืนยันว่าใช่ xxx xxx ที่เคยเรียนโรงเรียนนี้ไหม สรุปก็ใช่ ถูกคนแล้ว

แต่ปัญหาอยู่หลังจากนั้นคือ เค้าไม่เหลือความทรงจำอะไรเกี่ยวกะไอ้พวกนี้เลย

ก็ได้ความว่าเค้าย้ายบ้านย้ายที่เรียนทุกสามปี เจอคนใหม่ๆเยอะมาก จำไม่ได้จริงๆขอโทษด้วย

ก็เลยจบความคิดถึงด้วยการได้รู้ว่าโอเคเธอสบายดีนะเท่านั้น ไม่ได้คุยอะไรกันเพิ่มเติม ใจนึงก็ดีใจว่าสบายดี

อีกใจก็เศร้า เพื่อนอีกคนคือซึมเลย

คิดถึงตอนมหาลัยที่สุดละครับ ใช้ชีวิตเรียกได้ว่าคุ้มค่าโคตรๆ

ผมคนนึงละไม่เคยนึกถึงเลยครับชอบตอนทำงานสุดเเล้วครับ เงินก็หาเอ็งได้ ไม่ต้องมาคอยทำการบ้านส่งครู อ่านหนังสือสอบน่าเบื่อจะตาย