ตอนแรกก็คิดว่าไม่นานนะ แต่เมื่อพุธที่แล้วบังเอิญเจอเพื่อนเก่าผู้หญิงที่เรียนมหาลัยด้วยกัน ซึ่งตอนนั้นก็แอบชอบแล้วมีโมเม้นดีๆ บ้าง เจออีกทีนี่ ใจก็แอบทั้งดีใจ และเคว้งๆ เฟลๆ อยู่นิดนึง

แต่ตอนมหาลัยก็ไม่ได้จีบนะ ทั้งผมและเค้าต่างมีแฟนอยู่ละ

4 ปี ตอนปีหนึ่งก็สนิทกันเพราะเรียนวิชา sec เดียวกัน ต่างรร.แต่มารู้จักกันในกลุ่ม(เขามาจากหญิงล้วน) แต่ในกลุ่มชงกันให้ได้กับเพื่อนผมอีกคนที่มาจากรร.เดียวกันกับผมแต่คนละห้อง แล้วสุดท้ายเพื่อนผมก็เทยังไม่จบปีด้วยซ้ำมันซิ่วออกไปเรียนคณะอื่น

แต่หลังจากปี 1 เราเรียนคนละภาค ก็เจอเขาอยู่เรื่อยๆแต่ก็คุยกันน้อยลง เราก็ได้แต่แอบมองเขา แต่ไม่เคยได้พูดออกไป

ผมเคยคิดนะว่า คนที่เราแอบชอบ มีคนอื่นจะลืมได้

พอได้คุยกัน แม้เราจะหนี ไปขนาดไหน บางทีโชคชะตา ก็เล่นตลก ทำให้เราหนีไม่พ้น

และพอเจอคำพูดนี้ระหว่างคุยกัน "ทำไมเราผูกพันกันขนาดนี้นะ"

lสรุปคือ ลืมไม่ลงและคงคิดถึงตลอดไปครับ

ทำไมผลโหวตมันหน่วงจัด
sad boy เยอะจังวะ

เคยตั้งแต่ปี 2547-2556 รวม 9 ปี ก่อนจะตัดใจ

ชาตินี้ยังเคยคิดเลยว่า ไม่มีใครทำให้รู้สึกรักได้ขนาดนี้อีกแล้ว

แอบชอบเพื่อนกลุ่มเดียวกัน แต่ไม่กล้าบอก จนท้ายที่สุดเค้าก็ไปเป็นแฟนกับเพื่อนในกลุ่มอีกคน

น่าจะเกือบ10ปีแล้วมั้ง ตอนนั้นก็ชอบแหละ แต่ไม่ได้พูดไป แล้วเพื่อนสนิทตอนนั้น

บอกว่าชอบคนนี้เหมือนกัน ปกติเพื่อนจะไม่ค่อยมาบอกว่าชอบใครด้วย กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเลย

ผมกับผญคนนั้นก็คุยกันบ่อย แต่ก็นั้นแหละ เป็นความรู้สึกที่พูดอะไรไม่ได้ จนทุกวันนี้เขาก็มีแฟนไปละ

แอบชอบถ้าบอกก็ไม่แอบแล้ว

มีแต่คนบอกให้ MOVE ON สำหรับผม คำว่า MOVE ON ไม่มีจริง

คุยไม่เกินไม่เกินสามเดือนถ้าเราชอบจริงต้องสารภาพละ ถ้าไม่ใช่ก็คบแบบคนรู้จักกันแหละ
"ภูผาไม่ได้มีไว้ให้แล แต่ภูแลเป็นสับปะรด"

ถึงจะตัดใจได้แต่มันจะยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำแค่นั้นครับ ยังไม่ทันแก่ผมปลงเรื่องความรักแล้ว อนาคตจะมีไม่มีก็แล้วแต่โชคชะตานำพาคนเข้ามา

เพลงมา!!!!!