ต่างชาติเบลอหน้าลูกไม่ใช่เพราะว่าเด็กไม่ยอม
เห็นกรณี 1 จักรวาลแล้วรู้สึกว่าคนไทยยังมี mindset ที่ว่าครอบครัวเดียวกันไม่มีความคิดเกินเลย จะทำอะไรก็ได้กันเยอะอยู่
เลยอยากยกตัวอย่างการลงรูปเด็กของชาวต่างชาติให้พอได้เห็นภาพกันครับ
ถ้าใครมีเพื่อนหรือติดตามโซเชียลของศิลปินชาวยุโรป เมกา หรือญี่ปุ่น เพื่อนๆน่าจะพอเห็นได้ว่าพวกเขาแทบจะไม่ลงรูปลูกหลานของตัวเองเลย หรือถ้าลงก็จะเบลอหรือทับด้วยสติ๊กเกอร์
ที่เค้าทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าลูกหลานของเค้านั้นยอมหรือไม่ยอม และคงไม่มีใครจะถามทุกครั้งก่อนจะลงรูป
แต่เค้าคิดอยู่บนพื้นฐานที่ว่า ไม่ใช่เด็กทุกคนที่จะยินดี หรือแม้แต่ยินดีแต่เด็กเหล่านั้นอาจจะยังไม่มีวุฒิภาวะที่ดีพอในการตัดสินใจ
ผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะเพียงพอแล้วจึงทำแบบนี้เพื่อเป็นการรักษาสิทธิ์ให้เด็กก่อนจนกว่าจะถึงวัยที่เด็กมีวุฒิภาวะพอที่จะตัดสินใจเองได้
มาเทียบกับกรณี 1 จักวาลนี้แล้วก็เหมือนกันครับ เด็กเป็นลูกเค้านั้นใช่ พ่อลูกไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนั่นก็อาจจะใช่ ลูกไม่คิดต่อต้านนั่นก็อาจจะเป็นไปได้
แต่ในทางกลับกัน ในใจเด็กอาจจะไม่ได้ชอบ ไม่สบายใจ นั่นก็เป็นไปได้
แต่เด็กเองยังไม่ได้โตมากพอจะบอกได้ว่ามันควรหรือไม่ควร หรือถ้าไม่ควรแล้วจะปฏิเสธยังไง
เพราะงั้นมันถึงเป็นหน้าที่ของผู้ปกครองที่ควรจะมีวุฒิภาวะเพียงพอ และปกป้องสิทธิ์ให้เด็กในวัยที่เค้ายังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้
ผมมีเพื่อนที่เค้าเองก็เคยโดนล่วงเกินทำนองนี้ในสมัยเด็กๆเหมือนกันซึ่งเค้าก็ไม่ได้ชอบ(ถึงแม้จะไมาได้โกรธเกลียดพ่อแม่ก็ตาม)
พอมาเจอข่าวคุณ 1 แล้วเค้าเหมือนภาพย้อน ทำให้เค้ารู้สึกโกรธจนกำหมัดเหมือนกัน
เรื่องแบบนี้อาจจะยังใหม่สำหรับคนไทยอันนี้ผมก็เข้าใจนะครับ ผมไม่ได้ชี้ว่าทุกคนจะต้องเลิกทำพฤติกรรมแบบนี้ในทันที
แตาเราเริ่มสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องกันก่อนได้ครับ ทุกอย่างเริ่มที่ความเข้าใจก่อน
อย่างเช่นการพูดถึงปมด้อยในอดีตก็เคยเป็นเรื่องทั่วไปที่คนไทยใครก็ทำ จนเมื่อเราเข้าใจว่าการบูลลี่นั้นไม่ถูกต้องและทำร้ายคนอื่น เมื่อสังคมเข้าใจในวงกว้างมากขึ้นเราก็ลดค่านิยมในการบูลลี่ลงได้
กับเรื่องนี้ผมก็คาดหวังว่าสังคมเราจะเข้าใจกันมากขึ้นเช่นกันนะครับ