ผมคนนึงจบจากสาธิตครับ ม.ต้นสอบได้ห้องคิง คนเรียนเทพๆเพียบเลย แบบว่าตูหลงเข้ามาได้ไงฟะ

แรกๆมีความรู้สึกว่าคำว่าห้องคิงมันแบ่งชั้นวรรณะกับห้องอื่นอ่ะ แต่พอไปๆมาๆทุกคนก็คือเด็กนั้นแหละ เฮฮาบ้าๆบอๆ

สุดท้ายก็หลอมรวมกับห้องอื่นในที่สุด โรงเรียนผมคนไม่เยอะมากด้วย แต่ละชั้นปีมีแค่ 3 - 4 ห้อง มันเลยรู้จักกันเกือบหมด

ยิ่งพอ ม.ปลาย นี้คือการแยกห้องแทบไม่มีผลแล้ว เพราะพวกเด็กจาก ม.ต้น ปะปนไปกับพวกเด็กที่เข้ามาใหม่ตอน ม.ปลาย

เป็นช่วงที่ผมสนุกที่สุดในชีวิตละ พอๆกับตอนไปอยู่หอในของ ม เกษตรเลย

ช่วงนั้นผมรู้สึกว่าเรื่องเรียนนี้เรื่องรองในชีวิตนะ มันก็สำคัญสำหรับอนาคตนะ แต่ว่าช่วงชีวิตที่ล่วงเลยไปแล้วมันก็ไม่คืนกลับมาอีกแล้ว

ตอนหางานทำเนี้ยนอกจากเกรดที่จบมาแล้ว ที่เหลือแม่งก็นับหนึ่งใหม่อ่ะ ผมแทบไม่ได้อะไรจากการเรียนในคณะและภาควิชาเล้ย นอกจากได้เพื่อนๆนี้แหละ

ไปๆมาๆบ่นเรื่องการศึกษาเฉย


 

สาธิตม.ดังภาคใต้ป่าวครับเนี่ย