แดจาวู คุ้นๆ

ผมเชียร์ให้ทีมแพ้ไม่ลงอ่ะ ทำไม่ได้อ่ะ ดูทุกครั้งก็อยากให้ชนะแหละ

แต่ถ้าเชียร์ให้โอเล่ออก หรือหน้าแหกจากพฤติกรรมตัวมันเอง ผมเชียร์ทุกวันเลย

เล่นดี แล้ว แพ้ มันยังพอทำใจ ได้ ครับ

เล่นแย่ แต่ ชนะ มันก็ ดีใจ ได้ไม่สุด เพราะไม่รู้ว่า เมื่อไหร่ แต้มบุญจะหมด

แต่ แบบนี้ เล่นก็กาก ไม่มีทรงเลย ใจลึกๆ ก็หวังให้ชนะ แหละ

แต่ดุจาก สภาพ ทรงบอล แล้ว มัน ไม่มีหนทางเลย จริงๆ จะเอาอะไร ไปชนะ เฮ้ออออออ


แต่ ตอนนี้ ผมยังให้ แย่น้อยกว่า ช่วง มอยส์ กับ ลุงกาว นะ

ไม่เชิงให้แพ้ แต่ในบางสถานการณ์มันไม่ควรได้แต้มก็ไม่อยากให้ได้ อย่างฤดูกาลก่อนกากหลายนัดแต่ได้จุดโทษประจำ กลายเปนผลงานโอเล่พาผงาด ฤดูกาลนี้ไม่มีแจกโทษละเปนไงหละ

ถัม เพื่อ ครายยย

ออกแนวรับได้ถ้าแพ้มากกว่า เพราะเล่นแย่จริง ๆ ทำใจรับแชมป์ว่าวแล้ว

ไม่เคยเชียร์ให้แพ้ เอาใจช่วยทีมตลอด

แม้ว่าจะเบื่อ เซง แพ้แล้วแพ้อีก ยังไง ทีมต้องเดินต่อไป

ส่วน ผจก ก็คนละส่วนกัน

ไม่เคยเชียร์ให้แพ้
แต่ถ้าแพ้แบบเหยาะแหยะ หรือเละจริงๆแบบเกตาเฟ่ ที่ขนาดซ้อมยิงยังยิงไม่เข้าอ่ะ อีกเรื่อง

ยุคปู่รอย รอดเจอหลังซัวเรซย้าย กับปีที่แล้วตอนคล็อปบ้าจี้เอาเฮนโด้ ฟาบินโย่ยืนหลังอะครับ

ไม่ถึงกับเชียร์ให้แพ้หรอก แต่ถ้าบอลไร้ทรง หมดมุก ก็นึกในใจว่าแพ้ๆไปก็ดี น่าเบื่อ

เกิดมาไม่เคยเชียร์ให้ทีมแพ้เลยต่อให้ไม่ชอบผจก.ทีมแค่ไหนก็ตาม มันแปลกๆปะ

ไม่ถึงกับเชียร์ให้แพ้ แต่แบบ ไม่ดูบอล ไม่สนใจเลย

ช่วงแมนยูยุคมอย

ยุคมู ฟานกัล ไม่เคยเชียร์ให้แพ้เลย แย่ขนาดไหนก็ไม่เท่าตอนนี้สำหรับผมนะ
แต่ตอนนี้ยุคไอเห้เล่ ผมเชียร์ให้แพ้ครับ เชียร์ให้แพ้แบบ ชิบหายด้วยครับ แบบโดนอตาลันต้าตบสัก 3 เม็ด โดนหงส์ตบต่ออีก 5 เม็ดเลย ไรงี้

ผมอาจจะอินไปมั้ง แบบทุกวันนี้เวลาบอลแพ้ทีนึงคือแบบมันนอยข้ามวันเลยนะ แบบมันฉุนจริงๆ

เชียร์ให้ชนะตลอด ไม่ว่าโค้ชเป็นใครก็ตาม แต่มันไม่ไหว มันกาก