อย่าเอาความคลั่งศาสนามาตราหน้าคนอื่นว่าเป็นคนเลว คนไร้ค่าครับ

ไอคนที่สร้างประโยชน์ให้มนุษย์ชาติ สร้างนวัตกรรม ถ้าเขาไม่สนใจบาปบุญ (พวกเขาคงไม่เชื่อหรอกเพราะเขาสนใจวิทยาศาสตร์) เขาจะเป็นคนเลว คนไร้ค่า หรือที่คุณเรียกว่า "โฆษบุรุษ" มั้ยครับ

ถ้าคุณตราหน้าคนอื่นได้ คนอื่นตราหน้าคุณได้ก็อย่ามาร้องนะครับ

โลกนี้พัฒนา และ อยู่ด้วยการตั้งคำถามครับ ศาสดาที่คุณนับถืออยู่เนี่ยโตมาก็ ตั้งคำถาม และ ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการเหมือนกัน

เพราะนามธรรมมันจับต้องไม่ได้คนเลยไม่เชื่อ คนยุคใหม่เชื่อในรูปธรรมมากกว่านามธรรม เขื่อวิทยาศาสตร์มากกว่าความเชื่อก็ไม่ผิด แต่อย่าลืมว่าก็ยังมีหลายๆอย่างที่วิทยาศาสตร์พิสูจยังไม่ได้เช่นกัน พิสูจไม่ได้แปลว่ายังไม่ได้ข้อสรุป=ไม่ได้แปลว่าไม่มีสิ่งนั้นๆ ต่างกรรมต่างวาระนานาจิตังถึงเวลาเราก็จะรู้เองว่ามีหรือไม่มี

แต่ผมเขื่อว่า การจะได้งานต้องไปสมัครและสอบสัมภาษณ์ครับ

ระยะหลังผมเองไม่เชื่อในบาปบุญ ทางศาสนาเท่าไหร่นะ

แต่เชื่อ คำกล่าวผู้ใหญ่ที่ว่า "สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ"

เชื่อว่าคนทำดี จะมีความสุขใจ จะได้รับผลดีจากสิ่งที่ได้ทำดีไป จากคนที่ได้รับสิ่งดีๆไป เขาจะมาตอบแทน หรือมอบพลังบวกให้

เชื่อว่าคนทำไม่ดี จะทุกข์ในใจ มีคนเกลียด ไม่ชอบมาก ไม่รู้เมื่อไหร่ เขาจะมาเอาคืน กลายเป็นใช้ชีวิตไม่มีความสุข

มันก็ไม่ได้มีจริงแต่แรกอยู่แล้วครับ

ผลของการกระทำอะ มีจริง


แต่ประเภทระบบส่งต่อบาปบุญ ชาตินี้ชาติหน้าเนี่ย น่าจะเลอะเทอะ

ไม่มีใครให้รางวัลเรา พอๆกับที่จะไม่มีใครมาลงโทษเราหรอก

ไม่รู้เรียกบาป บุญได้มั้ยแต่ผมเชื่อว่าถ้าเดินไปตบใคร มีสิทธิ์โดนตบคืนแน่นอน

ผมเชื่อครับ คนเราไม่ต้องตกนรกจริง แค่นรกในใจก็ทุข์พอแล้ว

คือ มันอธิบายยากนะ
โจทย์มาตั้ง บาป บุญไม่มีจริงเพราะจับต้องไม่ได้ คนเลวยังอยู่สบาย...
ที่จริงถ้าเป็นพุทธ แล้วศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนสักหน่อยก็คงจะพอเข้าใจบ้างไม่ต้องอธิบายเยอะ แต่ก็นั่นแหละ บางคนไม่ได้นับถือศาสนา หรือเชื่อไม่เหมือนกัน ก็จบ ไม่น่าต้องมาเถียงอะไรกัน มันเหมือนไปบอก ศาสนาอิสลาม หรือศริสต์ว่าพระเจ้าไม่มีจริงไม่เห็นเคยช่วยอะไรเลย...เถียงกันไปก็ตีกันแค่นั้นเอง

แต่ส่วนตัวปู่นิวตันน่าเชื่อถือนะ action = reaction ผมชอบมากแนวคิดนี้

ผมว่าเรื่องนี้เราพูดกันยาก สำหรับผมยังก่ำกิ่งระหว่างมีและไม่มี เพราะเราไม่เห็นมันและพิสูจน์ไม่ได้
1.ถ้าเชื่อว่ามีก็แค่ไม่ทำบาปและทำความดี
2.ถ้ามองว่าไม่มีก็ไม่ทำบาปและทำความดีเช่นเดียวกัน
เพราะฉนั้นผมมองว่ามีหรือไม่มีก็ไม่ใช่ปัญหา การทำสิ่งไม่ดีเราไม่สบายใจจะทำมันทำไม ส่วนเรื่องทำดี การให้ การเสียสละ การไม่เบียดเบียนใครมันก็ดีอยู่แล้วก็ทำไปแค่นั้นเอง
ส่วนคนที่เชื่อหัวชนฝา แล้วไปดูถูกหรือก้าวก่าวคนอื่นนั้นคือคุณกำลังทำให้จิตใจคุณหน่นหมองหรือกำลังทำบาปเค้าจะไม่เชื่อก็เรื่องของเค้า แค่นี้สังคมก็สงบสุข

เคยเชื่อว่ามี แต่หลังๆไม่เชื่อละ รู้แค่ว่าทำเลวแล้วได้ดีมีถมไป อย่างบางทีเราพยายามทำดี ทำบุญ แต่ก็ยังเจ็บยังป่วยอยู่ดี บางคนช่วยเหลือคน ออกวัดทำบุญมาแล้วตายก็มี บางทีเห็นข่าวรถคว่ำหลังกลับมาจากทำบุญใหญ่ ละก็ตาย ตายแล้วยังไงต่อ เราก็ไมรู้แล้วว่าเราไปไหนต่อ อย่างกุศโลบาย สวรรค์-นรก อะไรแบบนี้ เราจะได้ขึ้นสวรรค์ หรือลงนรก จริงๆหรอ อันนี้เราก็ไม่รู้อ่ะ รู้อย่างเดียวคือหมดสิ้นอายุไปแล้วในโลกนี้ละ

ถ้าคนที่เชื่อเรื่องบุญบาป แต่ไปว่าคนที่เขาไม่เชื่อว่าเป็นคนไม่ดีนี่ มันยังไงๆอยู่นะ

แต่จากประสบการณ์ คนที่คลั่งศาสนา ส่วนมากหัวร้อนง่ายแปลกๆ

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าบาป-บุญมีจริงมั๊ย แต่ค่อนไปทางเชื่อ

ถ้าในแง่บริหารความเสี่ยง ในเมื่อไม่รู้มีไม่มีจริง ก็สร้างบุญ ไม่ทำบาปไปก่อน เผื่อชาติหน้ามีอยุ่จริงจะได้สบาย 55

อีกอย่างทำความดีทำบุญก็รู้สึกอิ่มใจเหมือนกัน อย่างช่วยเหลือคนลำบาก ช่วยเหลือหมาแมว(ผมไม่เน้นทำบุญกับวัด พิธีกรรมเท่าไหร่ คิดว่าเป็นแค่เปลือก อุปโลกน์เอง ยกเว้นเจอพระที่น่านับถือจริงๆเท่านั้น) มันรู้สึกดีอะ กลับกันพอทำชั่วจิตใจมันก็ร้อน รู้สึกไม่สบายใจ อาจจะเรียกว่าเป็นบุญ-บาปก็ได้

ใครจะเชื่อก็เชื่อครับ ตายไปก็ Random อยู่ดี สภาพเเบ่งชนชั้นอยู่ทุกวันนี้ เพราะพวกชั้นบนมันคอยเอาบาปบุญมากดคนชั้นล่างอยู่ทุกวันนี้ จนเพราะทำกรรม Loser เพราะทำกรรม คนรวย = บุญบารมีเยอะ เราโดนกดจนคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของชีวิตประจำวัน

"สั้นๆก็ประมาณนี้ก่อนครับ"

กรรม/ผลของกรรม คือ Action/Reaction การทำอะไรก็ตามมันมี Consequences เสมอ ไม่เกี่ยวกับ Time

บาป คือทำแล้วมันก่อให้เกิดความ โลภ(โลภะ) โกรธ(โทสะ) หลง(โมหะ) ในใจ(จิต)เรา
บุญ คือทำแล้วมันช่วยลด ทั้งคู่ทำปุ๊บเกิดปั๊บ เป็น Present เกิดขึ้นดับไปเป็นขณะๆ

ความ โลภ โกรธ หลง ที่ว่านี้ก็มีอยู่ในตัวทุกคนไม่ใช่แค่เฉพาะของคนพุทธ

จากตัวอย่าง เก็บสัตว์มาเลี้ยงมาดูแล ก็คือมีความเมตตา มันคือฝั่งตรงข้ามของโทสะ
หรือกลับกัน การทำร้ายสัตว์ มันก็คือความมุ่งร้าย อยู่ในหมวดของโทสะ

ตรงนี้ถึงมันจะเป็นนามธรรมแต่มันก็สามารถรับรู้ได้ รู้สึกโกรธขึ้นมาทุกข์เกิดมันก็รู้ได้ หรือถ้าปล่อยวางได้มันก็เบา

หลักการของบุญบาปจริงๆมันก็มีแค่นี้เอง

ส่วนถ้าจะไปนิยามบาปบุญแบบอื่นมันเป็นเรื่องของลัทธิความเชื่อตามแต่ละศาสนา

แม้กระทั่งในคราบของศาสนาพุทธเองก็มีอะไรไม่รู้มาปะปนเต็มไปหมด