ไม่มีวัยไหนที่สร้างบาดแผลให้มากไปกว่ากันหรอกครับ

เชื้อโรคมันไม่เลือกวัยหรอก โดนกันทุกวัย กะทบกันทุกวัย ก็แย่สุดๆกันทุกวัย

น่าจะตอน 30-35 นี่แหละครับโดนสุด ทั้งลูกจ้างและเจ้าของกิจการ
บางคนกำลังเริ่มสร้างตัว มีทั้งความรู้และพลังงาน แต่ต้องมาโดนแช่แข็งไม่ให้ทำอะไร
หลายคนกู้มาทำกิจการ วางแผนไว้เป๊ะ ๆ ปีนี้ส่งเท่าไหร่ ปีไหนจะส่งหมด ส่งหมดแล้วขยายกิจการยังไง
พอโดนลอคดาวน์ กิจการก็ทำไม่ได้ แต่หนี้ก็เดินไปเรื่อย วางแผนล่วงหน้าก็ไม่ได้
จะขายทิ้ง หรือจะกู้มาพยุง ถ้ากู้มาพยุงสถานการณ์จะดีขึ้นจริงมั้ย ถ้ากู้มาแล้วลอคดาวน์ไปอีกปีคือหนี้หัวโตแน่ ๆ

วัยทำงานนี่แหละครับ ทั้งตกงาน ทั้งปิดกิจการ บางคนต้องเริ่มนับ1ใหม่ บางคนไปนับตั้งแต่ติดลบ

พูดยากจริงๆ ว่าวัยไหนกระทบสุด แค่คิดว่า

วัยมัธยม คิดสภาพ ม.5-6 กำลังจะจบ แทบไม่ได้ไปเจอเพื่อน ไปก๊วนๆกันที่ รร. แล้วก็ต้องขึ้นมาหาลัยแบบแยกย้าย งงๆมึนๆ ก็แย่ละ

วัยรุ่นมหาลัย ปี1 เริ่มก็คงเรียนออนไลน์ ปี4 จะจบแล้ว ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายในรั้วมหาลัย

วัยรุ่นเริ่มต้นทำงาน หางานลำบาก ยาก แทนที่จะได้เริ่มอะไรใหม่ๆ ได้ค่อยๆยืนด้วยลำแข้งตัวเองเต็มตัว เจอสังคมใหม่ ไฟที่กำลังอยากทำงานหลังจากเรียนจบ ก็คงค่อยๆหายไป

วัยกลางคน วัยที่ควรจะเป็นจุดเริ่มต้นความมั่นคง กลับอาจต้องล้มเลิก ล้มเหลว ล้มทุกๆอย่าง

เอาแค่วัยใกล้ๆตัวที่พบเห็น แค่คิดก็โคตรหดหู่แล้วครับแต่ละวัย

มองว่ากระทบหนักคนละแบบแต่ละวัยก็เสียกันไปคนละอย่าง
1. วัยก่อนเรียน-ประถม เป็นช่วงเวลาที่ควรได้รับทักษะการเรียนรู้โลกภายนอกและการเข้าสังคมครับ แต่กลุ่มนี้ก็จะขาดส่วนนี้ไปพอสมควร
2. มัธยม-มหาลัย ช่วงวัยรุ่นเลยกำลังได้ใช้ชีวิตแบบเต็มที่ ซึ่งผมมองว่าการได้ใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นก็สำคัญนะ พวกเข้า ม.4 หรือเข้า ปี1 นี่บางที่ยังไม่ได้เจอหน้าเพื่อนกันเลยมั้ง เผลอ ๆ เจอกันตอนเรียนจบ
3. วัยทำงาน อันนี้กระทบเรื่องงาน เงิน ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ความมั่นคงในชีวิต
4. วัยหลังเกษียณ มีแค่วัยนี้ที่ผมนึกไม่ค่อยออกแหะ เพราะถ้าว่ากันตามปกติวัยนี้เป็นวัยที่พักผ่อนแล้ว ก็อาจจะไปเที่ยวไหนไม่ค่อยได้ (แต่ผมมองว่ามันไม่หนักเท่า 3 อันบน)

ส่วนตัวคิดว่าวันเรียน ไม่ว่าจะระดับชั้นไหนก็ตาม มันทำให้การพัฒนาการเข้าสังคม การมีเพื่อนฝูง หยุดชะงักหมด
คิดเล่นๆอย่างเข้ามหาลัย แทนที่จะได้เหล่สาว มองนมลอดกระดุม สังสรรค์กับเพื่อน ใช้ชีวิต4ปีให้เต็มที่ กลับกลายเป็น2ใน4ปี ต้องเจอกันผ่านหน้าจอคอม แค่คิดว่าหากตัวเองเจอแบบนั้นคงเซ็งเป็ด

คนที่ตกงาน คนที่เพิ่งกู้มาลงทุน +มีลูก +มีพ่อแม่ที่ป่วย

ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล พวกนี้หนักจริง

อนุบาล กับประถมต้นนะ

พ่อแม่ไม่มีทางมีทักษะสอนเขียน อ่าน ได้ดีเท่าครูที่จบมาด้านนี้ เด็กเล็กหายไปเลยตรงนี้

แล้วก็อีกทีของเด็กมหาลัย ชีวิตสบายๆในรั้วหายไปเลยสองปี

คนที่ต้องหาเงินหมุนทุกวัน คงกระทบมีทุกวัย

ไม่ขอบอกเป็นวัยละกันครับ คนจน คนหาเช้ากินค่ำ พนักงานรายวัน รายเดือนล่างๆ ผมว่าคนพวกนี้ลำบากสุดครับ รวมไปถึงครอบครัวด้วย

วัยเรียนทุกช่วงอายุ สังคม connection ความทรงจำที่น่าจะมีร่วมกันหายไปเลย

ถ้าผู้ใหญ่แล้ว น่าจะพวก 30+ อันนี้จะเริ่มหางานใหม่ยากพอสมควร ยิ่งสายงานที่ได้รับผลกระทบ Covid ยิ่งหางานยากมากๆ ทั้งภาระที่เพิ่มขึ้นด้วย

ขึ้นปี 1 มันเป็นเวลาสร้างคอนเนคชั่่นในคณะ นอกคณะ สุดละ กับกิจกรรมที่ถาโถมมา

ผมวัยสร้างตัว​ กำลังจะ30​ หมดทุกอย่างเลย

มหาลัยหนักสุดครับ เพราะ ผู้ปกครองเขาโดนมาอีกที แล้วเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่ออีก โครตกดดัน

อายุ 40 + ตกงาน + มีลูก