ผมเคยทำงานเป็นยาม วันๆเจอแต่คนขี้เหยียด
พวกคุณมีปัญญาทำงานเป็นยามแบบผมรึเปล่าล่ะ มาเหยียดเงินเดือน เหยียดอาชีพ ไอ่** ผมถามหน่อย.. วิชาชีพไหนมันก็มีความสำคัญและมีคุณค่าของมันเองทั้งนั้น
ผมจะเล่าอะไรให้พวกคุณฟังเรื่องหนึ่ง
เป็นเรื่องประสบการณ์ที่ผมทำงานเป็นยาม อาจจะทำให้มุมมองต่อยามอย่างพวกคุณเปลี่ยนไป
ย้อนกลับไปเมื่อ 3ปีก่อน ช่วงกุมภาปี60
ผมทำงานเป็นยามเครือเซนทรัลแถวโซนที่ผับเกย์เยอะๆ
ผมทำงานเริ่มต้นด้วยเงินเดือน หมื่น2 ทำ จ-ส แล้วแต่กะเวรของผม
ผมเป็นยามอยู่ชั้น 2 ที่มีห้างทองเยอะๆที่ที่เป็นคนที่ต้องการยามที่สุด
ทุกวันผมเจออะไรบ้าง?
เจอคนขี้เหยียดแน่นอน
บางวันแม่ลูกแม่งเดินผ่าน
ลูกถาม แม่ๆพี่เขาแต่งตัวเท่จัง
แม่แม่งก็ดันบอก ให้ลูกตั้งใจเรียนจะได้ไม่เป็นอย่างผม เขาเป็นยามจ้ะลูก
ผมสู้กับการดูถูกความเป็นมนุษย์ของผมมาตลอดการทำงาน แต่ถามว่ามีอะไรที่ดีไหม ก็มีบ้าง
แต่เรื่องเฮียๆก็เคยมี
เช่น โดนวอเรียกให้ไปห้ามลูกค้าไม่ให้จอด ลูกค้าก็ด่า
แล้วก็ตบท้ายแค่ว่า "เป็นแค่ยามอย่าสาระแน"
เช็ดแม่ ผมอยากจะถอดคอมแบทฟาดหน้าแม่งตรงนั้น แต่ก็ได้เพียงแค่พูดว่า พี่ครับๆนี่หน้าที่ผม ขอโทษด้วยครับ
ทุกวันผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ ผมขอสดุดีคนที่รักอาชีพยามมาก ว่าคุณทำในสิ่งที่อาชีพนึงที่หนักสำหรับคนๆนึงเช่นกัน
ทีนี้เรื่องพีคก็เกิดขึ้น
มันเป็นอาทิตย์สุดท้ายก่อนช่วงหยุดยาว ที่ผมบอกพ่อกับแม่ว่า ผมจะไปเยี่ยมนะ ลูกคนนี้ทำงานหนักกำลังจะได้หยุดไปหาพ่อแม่แล้ว..
วันศุกร์วันนั้นผมเจอเหตุที่ไม่คาดคิด
คือเจอโจรปล้นทอง
ผมจำได้ดี ตอนนั้นช่วงประมาณ5โมงเย็น ก่อนผมจะเลิกงานกะเช้า
เจ้าของร้านทองวิ่งแจ้นมาหาผมที่ประจำการ บอกช่วยด้วย มีโจรปล้นทอง มีอาวุธปืน!!
อาวุธปืน?
ไอ่เฮีย มาบอกผมทำเหี้ยไร ไปบอกตำรวจโน่นไอ่** ผมเป็นยาม ไอ้ที่ด่าผมนักหนาว่าคุณมันเป็นแค่ยาม ถึงเวลาแบบนี้ไม่บอกวะ คุณมันแค่ยาม ไปเรียกตำรวจมา
ไอ่** แต่ตอนนั้นศักดิ์ศรีมันค้ำคอ
ผมอยากจะทำให้ดูว่า ยามที่พวกคุณเหยียดนักเหยียดหนา ถึงเวลาแบบนี้ มันก็พึ่งพาได้
ตอนผมไปถึง คือโจรมันมากัน 2คน ถือปืนอีโบ๊ะกระบอกนึงไว้ แต่มันออกประตูไม่ได้เพราะเจ้าของล็อค ซึ่งรอตำรวจมาจับนั่นแหละ แต่อีกฝ่ายมันก็จับเจ้าของร้านเป็นตัวประกัน
ผมที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ใช้สกิลความเป็นยามของผมบอก
พี่ๆใจเย็นๆค่อยๆคุยกัน คืนเขาไปเถอะ ต่างคนต่างทำมาหากิน
อีกฝ่ายมันก็ไม่ยอม มันบอกให้เจ้าของเปิดประตู ไม่งั้นมันจะยิง แล้วมันยิงจริงๆ เจ้าของร้านเป็นเถ้าแก่แต่อายุประมาณ 30มั้ง ตอนนั้นมันยิงที่ขา เจ้าของร้านกลัวตายก็เลยกดเปิดประตู
พอโจรมันเปิดประตูออกมา เชื่อไหม ไม่มีใครกล้ายืนอยู่ซักคน ทุกคนที่มุงๆถอยออกหมด เหลือผมคนเดียว
ผมก็แบบ ทำใจดีสู้เสือบอก
พี่พอเถอะ หนักจะได้เป็นเบา
อีกฝ่ายมันก็บอก มันก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน
แล้วไอ้พนักงานร้านมันก็ตะโกน
พี่ยาม จับมันเลย มันเอาทองกับอัญมณีไปเต็มเลย
คือแม่งตะโกนเหมือนให้ผมเป็นฮีโร่ ขณะที่คนอื่นๆหลบอยู่หลังเสา กับที่นั่งพักที่มันจะมีพวกก้อนตกแต่งกั้นไว้
เช็ดแม่ ไอ้ตำรวจที่คุณพึ่งนักพึ่งหนา ไม่เรียกล่ะไอ่** มาพึ่งยามแบบผมทำไม
พอโจรมันเห็นไม่มีใครทำอะไร แม่งก็เลยวิ่งเลย
ผมแบบ เห็นมันวิ่ง ร่างกายก็ขยับไปเอง
ผมวิ่งตามมันไป มันพยายามออกบันไดหนีไฟ
คือจังหวะมันเปิดประตูเหล็กที่มันต้องง้างๆอะ ผมกระโดดตะครุบมันเลย มือนึงก็คว้าปืนในมือมันไว้ มือขวาโอบเอวมัน
เพื่อนมันก็แบบ เตะผมให้ผมหลุดอะ เพื่อนมันไม่มีปืนไง แต่ผมไม่ยอมปล่อย (ถ้าปล่อยมันก็ยิงผมสิไอ่**)
คือจังหวะนั้นผมจำไม่ค่อยได้ เพราะภาพแม่งมึนมาก เพราะผมโดนทั้งต่อยทั้งเตะสติแม่งพร่ามัวเหี้ยๆ
แต่จำได้คือ ปืนกับพวกทอง อัญมณีแม่งหลุดจากมือทั้งคู่
ผมพยายามรีบคว้าอะไรซักอย่าง
แต่ความซวยมันก็มาเยือนผมไง
ไอ่เฮียนั่นดันคว้าปืนได้ ส่วนผมคว้าถุงพวกทองพวกอัญมณีของแม่ง
จังหวะนั้นผมหลับตานึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วเลย
มันบอกผมว่า ส่งมาไอ่เฮียยาม ไม่ต้องทำเท่
ผมก็ไม่ยอม ให้ไปมันก็ยิงผมอยู่ดี ผมไม่ให้อาจจะต่อรองได้
คือคุณเคยทำอะไรซักอย่างแล้วแบบ
เออ มาถึงขั้นนี้แล้ว ช่างแม่งวะ เป็นยามมาตั้งนานถ้าตายก็ ถือว่าตายในหน้าที่อะไรงี้
แล้วมันยิงที่ท้องผมเว้ย
ผมแบบ เฮ้ย ผมโดนยิงเหรอวะ
ใครไม่เคยถูกยิง ผมบอกเลยนะ
แม่งเจ็บมาก มันจุกไปหมด หายใจก็แบบอึดอัด
แม่งเป็นช่วงเวลาที่คุณรับสภาพว่าคุณต้องตายแน่ๆเพราะถูกยิง
ภาพลูกผมที่อายุ 3ขวบ กับพ่อแม่ที่แก่เฒ่ารอผมกลับบ้านลอยมาเลย
ผมน้ำตาไหลออกมาเองเลยอะ
ด้วยความกลัวตาย ตอนนั้นผมพยายามเรียกขอความช่วยเหลือ
ช่..
ช่วยด้วย.. มันแบบออกเสียงไม่ค่อยได้เพราะจุกไปหมดที่ถูกยิง
ช่ะ..
ชาแซม!!
เช็ดแม่ ทุกอย่างเปลี่ยนไป
ผมร่างกายเติบโตขึ้นอีกครั้ง ไอ่พวกเฮียนั่นตกใจที่ร่างกายผมเปลี่ยนไป
ผมกำยำมากขึ้น ไอ่เฮียนั่นรีบซัดหมัดขวาตรงมาที่ผม
ผมใช้มือขวารับไว้อย่างชิลๆพร้อมบอกมัน
"เปล่าประโยชน์!"
"ตอนนี้ฉันทรงพลังกว่าเมื่อกี้ร้อยเท่า!"
แม่งมีท่าทีตกใจในพลังของผมมาก
ผมต่อยแม่งจนหน้าหันกระเด็นลงไปทรุดลงกับพื้น
ผมบอก
"นี่สำหรับที่คุณยิงผมเมื่อกี้"
ผมง้างหมัดอย่างสุดแรงอีกครั้ง
แม่งทำท่าตกใจมากแล้วบอก อย่าาา!!
"และนี่สำหรับ ที่คุณดูถูกอาชีพยาม ที่เป็นอาชีพแท้ๆของผม!!
กระสุนของคุณหรือสิ่งที่คุณทำแค่ไหนก็เทียบไม่ได้"
ย้าก
ตูมม
ไอ่เฮียนั่นไส้แตกกลายเป็นผง เพื่อนของมันดูตกใจมากกับพลังที่แข็งแกร่งของผม
มันยอมมอบตัวแต่โดยดี ผมซัดหน้ามันไปจนหนำใจ หิ้วปีกออกมาจากประตูหนีไฟ
ทุกคนในห้างยืนรอผมอย่างใจจดใจจ่อ ตั้งแต่ตอนได้ยินเสียงปืน
ทุกคนตะโกนขึ้นมา
"พรี่ยามชาแซมมม!!"
"วีรบุรุษแห่งเซนทรัล!!"
แล้วมีคนนึงเเป็นพนักงานร้านทองแม่งน้ำตาไหลเลย
แม่งนึกถึงเรื่องเก่าๆอะไรของแม่งแล้วบอกผม
"บัดนี้วีรบุรุษแห่งเซนทรัล อยู่ต่อหน้าผมแล้วครับ!!" แล้วแม่งก็น้ำตาไหลนองหน้า
อะไรของแม่งวะ ***จริงๆ
เออ ผมเล่าจนจบละ นี่่คือเรื่องเล่าจากยามแบบผม
เริ่มมองอาชีพยามใหม่แล้วรึยังพวกคุณ?
Spoil
ผมอ่านจบแล้วแบบ...ห่านเอ๊ย 555 แต่ก็นะผมถือว่าเจตนาที่เขาจะเขียนจริงๆก็คือไม่อยากให้ไปเหยียดอาชีพใคร แต่แค่นำเสนอในรูปแบบ bad joke กึ่งกวนหน่อยๆ
ปล. อันจริงเขียนหยาบนะ ผมเลยปรับให้สุภาพหน่อย
เครดิตต้นทาง
Spoil
https://www.facebook.com/photo/?fbid=2972226079711730&set=a.1410684239199263
: 0 ใบ
: 0 ใบ
My Locker
