ของผม ชอบคนนึงมาตั้งแต่ผม ม1 (เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม1-ม6)
จีบยังไงก็ไม่ติด
พอผมไปมีแฟนมันก็ชอบมาบอกว่าผมชอบไม่จริง ถ้าชอบจริงจะไปมีแฟนทำไม แต่ระหว่างที่ผมมีแฟน ผมก็ยังชอบมันนะ ลืมไม่ได้จริงๆ

เคยเกือบได้เป็นแฟนมากที่สุดช่วง ม4ม5 มากขนาดที่มันก็บอกว่ารู้สึกดีกับเรา แต่ขอกลับไปคิด2-3วัน
จนมันมาบอกว่า เป็นเพื่อนกันดีกว่า เป็นแล้วไม่เลิกเป็นเพื่อนกันหรอก

เหตุการณ์มันก็ซ้ำๆประมาณนี้ ม6 ปี2 เรียนจบปีแรกๆ
ผมมีแฟน แต่ก็ลืมมันไม่ลง ยังเป็นห่วงมันตลอด

จนช่วงผมอายุ25-26 มั้ง มันก้ชอบโทรมาระบายเรื่องที่ทำงาน แต่ที่ผมจับใจความได้คือ มันชอบพี่ในออฟฟิส ตอนนั้นแบบโคตรเฟล ปรึกษากูเพื่อ??

แต่ก็ให้คำแนะนำไปนะ แล้วมันก็ไม่ทำตาม

จนผมเฟลๆ เลยเฟดตัวออกห่าง ไม่คุย ไม่ทัก ไม่ดูเฟส ig มันเลยครับ
ตอนนี้ผมก้30ละ
เหมือนจะเลิกเป็นเพื่อนไปแล้วสำหรับผม (ที่มันบอกว่าเป็นเพื่อนกันแล้วไม่เลิกเป็น นี่ไม่จริงครับ 55)

รวมเวลาที่ลืมไม่ลงก็ 14-15 ปีครับ
ลืมไปแล้ว 3 ปีครับ

เอ๊ะ พิมยาวขนาดนี้หรือว่ายังลืมไม่ลง

 

ผมว่าเวลาไม่ช่วยให้ลืม แต่เวลามันทำให้ความรู้สึกมันจางหายไปมากกว่า

ถ้าเลิกแล้วหรือมีคนใหม่แล้ว มันก็ง่ายที่จะลืมคนเก่าหรือคนที่เคยชอบ ได้เรื่มความรู้สึกกับคนใหม่

แต่ถ้ายังไม่มีคนใหม่ มันยากหน่อย ใช้เวลามากหน่อย หรือนานๆครั้งเวลาเหงาๆ เราก็คิดถึงเขาคนนั้นขึ้นมา บางทีก็นั่งคิด ถ้าตอนนี้คบกันอยู่จะเป็นยังไงนะ  

ถ้าจบสิบปีก่อน อายุใกล้ๆผมเลย

ผมก็จบช่วงๆนั้นเหมือนกันครับ ผมชอบอยู่สี่ปีกับคนๆเดียว ไม่ได้ถึงกับคบ แต่คนรอบๆตัวก็รู้แหละก็มีทั้งที่เชียร์และบอกว่าเป็นไปไม่ได้ เพื่อนผมนี่ทั้งแนะนำพาผู้หญิงมาเจอบ้าง แต่ผมไม่ได้อะไรเลย พอจบมาได้ทำงานเจอคนเยอะขึ้นมากๆ แล้วเป็นงานที่ผู้หญิงเยอะอีก เริ่มว่อกแว่ก ช่วงนั้นผมแม่งเหมือนปลดปล่อยอะ มีทั้งคนเข้าหาแล้วก็เข้าหาเค้าเองเลย ไปไหนกับผู้หญิงที่ทำงานสองคนบ้างไปเที่ยว ไปทำธุระ จากมหาลัยนี่ไม่เคยเลยขี้อายสุดๆ แล้วจุดจุดนึงสุดท้ายผมก็เลือกเดินออกมาเอง เรียกได้ว่าตอนลงมันไม่สวยเท่าไหร่ครับ เค้าโกรธมากเลย อาจจะถึงขั้นเกลียด

แต่ทุกวันนี้ ยังฝันถึงอยู่เลย แปลกมาก ผมไม่ค่อยฝันถึงใคร แต่ต้องคนนี้คนเดียวเลย ฝันมาตลอด สงสัยติดอยู่ในจิตใต้สำนึกที่ว่าเราเคยแคร์เค้ามากๆ แล้วจริงๆก็ยังคงแคร์อยู่หรือไงไม่รู้ ทั้งที่ตอนเดินออกมาผมก็ตัดเลยนะ ไม่แคร์แล้ว แต่ทุกครั้งที่ฝันแล้วตื่นผมจะแบบ ออกไปจากหัวซักที!!