คิดถึงเรื่องทายาทซัมซุงเลย

พี่สาวเคยมีเรื่องแบบนี้
สุดท้ายเจ๊ง ประคองให้รอดยากมาก คือมายเซ็ทคู่เรา หรือ ทางบ้านของคู่เราแม่งต้องมองโลกได้คลิกกับวิถีคนจนแบบฝ่ายที่จนกว่าจริงๆ ไม่รู้ในโลกนี้จะมีหรือจริงเปล่า
ฝั่งที่รวยกว่ายังไงก็มองอีกฝั่งต่ำกว่า
พี่สาวเคยไปหมั้นกับเจ้าของธุรกิจเครือใหญ่รายนึง ส่วนบ้านเราคือเป็นชาวบ้านทั่วไปเลย ชนชั้นกลางค่อนล่าง
ทางครอบครัวเค้ามีตังระดับที่ว่าใช้ตังซื่อบ้านสามหลังทิ้งไปเปล่าๆเพราะแค่อยากมาเชียงใหม่แล้วไม่อยากหาโรงแรมนอน ซื้อทิ้งไว้แบบไม่เคยไปอยู่เลย หมั้นกันพร้อมสรรพ ซื้อรถให้ใช้ไปทำงาน(ให้พี่สาวออกจากงานประจำไปทำงานในเครือบ้านเขา) แต่ก็อยู่ไม่ได้ ด้วยความต่างของชุดความคิด วิธีใช้ชีวิต และสุดท้ายคือการถูก look down อย่างหนักจนพี่สาวเป็นโรคซึมเศร้าไปเลย กลายเป็นเบี้ยที่มีค่าน้อยกว่าคำว่า "คู่หมั้น" หรือ "ว่าที่ภรรยา" ในบ้านเขา กลายเป็นเหมือนหน่วยแรงงานที่ไม่ได้มีราคาอะไรในสกุลของเขา

ตัวผมเฉยๆ จะลงเอยหรือไม่ลงเอยก็ได้
เพราะเอาจริงๆ ผมไม่ชอบพวก bossy เท่าไร
แต่เธอก็มีข้อดีในส่วนอื่นๆ ทดแทนในข้อนี้
เลยยังคบกันอยู่ได้

ส่วนเรื่องที่บ้านของแฟนผม ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไป
ตัวผมไม่อึดอัด เพราะผมชอบ alone time ของผม
เลยดีแล้วที่แม่เขายังไม่รู้ ไม่อย่างนั้นแฟนผมต้องมา
ติดอยู่กับผมทั้งวันแน่ จะกลายเป็นรำคาญกันไป ฮ่าๆๆ

ผมครับ ไว้มีโอกาสจะแชร์ประสบการณ์ การโดนคุณหนูเอาแต่ใจโขกสับ การใช้ชีวิตที่โดนบีบทุกอย่าง มันเป็นยังไง

บางครั้งก็เหมือนละคร ผมเองก้มีปัญหาเหมือนกัน
เหมือนถ้าครอบครัวฐานะต่างกันเกินไป ขนาดผม
ก็กลางๆ เเต่เผอิญออกมาเป็นฟรีเเลนซ์ พอมาเเต่ง
กับเเฟนเลยย้ายมาอยุ๋ ตจว. เพราะคิดว่าน่าจะไปมาๆได้
เเฟน ที่บ้านก็พอมีฐานะ เหมือนคน ตจว.ที่มีตังประมาณนึง

พอมาอยุ่ก็มีโดนบ้างเรื่อยๆ ประปรายๆ เวลาทะเลาะกัน
ก้จะมีเรื่องฐานะเข้ามาพูด หรืออารมปากหอยปากปูพูด
เเต่กิจการของที่บ้านเเฟนผมก็ไม่ได้เข้าไปเกี่ยวข้อง
เเต่ก็มีช่วยบ้าง เเต่พอมีลูก เหมือนต้องหาเงินมาก
ขึ้นเเต่เเฟนผมสุขภาพไม่ค่อยเเข้งเเรง เลยปลีกตัวลำบาก
ประกอบกับลูกเล็กยิ่งยากเข้าไปใหญ่

สุดท้ายไปๆมาๆ ก้เหมือนเข้ามาทำ กับที่บ้านเเฟน เเต่เหมือน
เเยกเป็นสาขาย่อย หลังจากนั้นก็ลำบาก กลืนไม่เข้า คายไมาออก
ทำอะไรก็ติดขัด เพราะสมัยก่อนผมอยู๋บ้านผมเป็นครอบครัว
เล็กๆทำอะไร ก็สบายๆ เเต่บ้านเเฟนจะยุ่งยาก เเละมุม
มองของเขาก็ไม่เหมือนเรา ยิ่งเจอโควิดยิ่งหนัก พูดเเล้ว
ก็เครียด เเต่ต้องทนๆๆไป

อาจจะแล้วแต่ครอบครัวนะ อย่างของผมอาจจะถือว่าโชคดีละกัน

- ผมกับแฟนอายุห่างกัน 9 ปี

- พ่อแม่ เค้าเป็นหมอ ส่วนที่บ้านทำธุรกิจขาย มอเตอร์ไซค์ ชื่อเสียงระดับจังหวัด

- ตอนคุยกันแรกๆ ผมพึ่งจบใหม่ เงินเดือน 15k ส่วนเค้าเป็นเซลที่เดียวกัน ได้ประมาณ 22k (ที่บ. นี้ฐานเงินเดือนค่อนข้างต่ำ ปัจจุบันผมย้ายออกมาแล้ว)

- แฟนผมจบ ป. โท แคนนาดา ส่วนผมจบ ป. ตรี ในประเทศ

- ครอบครัวผมฐานะปานกลาง (พ่อแม่รับราชการครู) ไม่ได้จน หรือร่ำรวย แต่มีกินมีใช้

- ตอนเจอบ้านเค้าแรกๆ เกร็งมาก กลัวเค้าจะมองเราไม่ดี เพราะต่างกันหลายอย่าง

- ปัจจุบัน คบกันมาจะ 5 ปี พึ่งแต่งงานไปสิ้นปีที่แล้ว แฟนพึ่งออกจากงานปีนี้ แถมตั้งครรภ์พอดี ได้ 6 เดือนแล้ว


ที่บ้านเค้าก็ช่วยเหลือหลายๆ อย่าง

- เรื่องแต่งงานไม่เรียกสินสอด แล้วแต่ฝ่ายผมสะดวก แถมช่วยเรื่องจัดงานอีก

- สร้างบ้าน ก็ได้ที่บ้านเค้าช่วยออกให้ครึ่งนึง อีกครึ่งผมกู้ช่วยกันผ่อนกับแฟน


ส่วนตัวผมใช้เรื่องความต่างเป็นเรื่องผลักดัน ปัจจุบันรายได้ผมประมาณ 60k-70k (ประจำ + งานนอก)

ครอบครัวเค้าก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย ค่อนข้างจะชิวๆ แล้วก็น่ารักมาก ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย

ไม่รู้กรณีผมจะนับป่ะนะ แฟนผมคนปัจจุบันเป็นราชการ (เป็นนักกีฬาทีมชาตินี่แหล่ะ) อายุไล่ ๆ กันผม 27 เขา 26 ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่โตอะไร ที่บ้านเขาผมว่าส่วนตัวผมน่าจะรวยกว่าแต่ตัวผมไม่ได้ทำงานราชการทำงานเอกชนเฉย ๆ ที่บ้านเขาค่อนช้างจะไม่ชอบผมเพราะว่าผมไม่ได้รับราชการและไม่ได้เป็นนักกีฬาทีมขาติ (คือผมก็เล่นกีฬาปกติแหละแต่ไม่ได้เล่นเป็นอาชีพ)
.
บ้านเขาค่อนข้างจะไม่ต้อนรับผมอย่างแรงเลยล่ะครับ ไม่เคยชวนทานข้าว (คบมาจะ 2 ปีแล้วเจอกันทุกสัปดาห์) ไม่เคยให้ออกไปไหนไกล ห้ามโน้นนี่ตลอดเวลา โดยเขาค่อนข้างจะดูถูกครอบครัวผมที่ไม่ได้เป็นราชการไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตในบริษัท
.
ถามว่าเครียดมั้ยก็เครียดนะครับไม่ได้ไปไหนด้วยกันไม่ได้ไปทำอะไรด้วยกันเลย บางทีก็น้อยใจตัวเองที่เป็นแบบนี้แถมยังต้องมามองภาพลักษณ์ตัวเองว่าด้อยกว่าตลอดเวลา ถ้าอยู่กันสองคนคือไม่มีอะไรแต่พอมีเรื่องของที่บ้านแฟนแล้วผมจะเครียดทันที กังวลว่านาน ๆ ไปเนี่ยผมอาจจะเป็นซึมเศร้าได้เหมือนกันนะ
.
ฐานะต่างว่าลำบากใจแล้ว เจอฐานะใกล้เคียงกันดูถูกกดเราให้ต่ำมันยิ่งกว่าแบบแรกอีกครับส่วนใครที่โชคดีพ่อแม่สองฝั่งสนับสนุนซัพพอร์ตให้ถือว่าดีมาก ๆ ครับ

ถ้าผมรวยผมจะบอกให้ลูกหาคนรักที่ทำให้ลูกมีความสุขแค่นั้นติดตรงที่ไม่รวยนี่สิ

ค่านิยมต่างๆเหล่านีผมโคตรไม่ชอบ ผมเองกำลังสร้างตัว เอาว่าถ้าทำได้จะไม่เป็นแบบนี้ครับ

ปัจจุบันเลยครับ แฟนผมที่บ้านคือถือว่ารวย กินอยู่สบาย เป็นครอบครัวใหญ่โต ทุกคนในบ้านใช้ชีวิตฟู่ฟ่ามาก ส่วนผมปานกลางค่อนล่าง แต่ไม่ได้ลำบากอะไร ใช้ชีวิตสะดวกสบายอยู่แล้ว

ก็เคยไปพบเจอที่บ้านเค้าบ่อยๆ ก็โอเค ดูต้อนรับดี แต่รู้เลยว่าลับหลังก็คงมีเหน็บแนมอยู่แล้ว เพราะครั้งนึงเคยนั่งกินเหล้ากับน้องแฟน แล้วมันพูดแนวๆเรื่องดูแคลนฐานะทางบ้านผม แม่งเกือบเอาขวดฟาดหน้าแม่ง โคตรโมโห แฟนก็คอยห้ามแบบอย่าไปอะไรมาก เพราะมันเมา แต่เชื่อปะ ผมจำฝังใจ และหลังจากนั้นอคติทั้งบ้าน ยิ่งรู้จัก ยิ่งรู้สึกเลยว่าถ้าอยู่กันไปคงโคตรอึดอัด ด้วยความที่บ้านเค้าชอบจู้จี้จุกจิก จนแฟนผมก็มีนิสัยแบบนี้เหมือนกัน ในขณะที่บ้านผมใช้ชีวิตต่างกันเลย ชิลๆ สบายๆ ไม่วุ่นวาย หลายครั้งก็รู้สึกอยากพอแล้ว แต่ก็คอยคิดว่าเออ ก็ลองสู้หน่อย ไม่ไหวก็จะออกมาเอง