“ชิคกี้!...ไอ้ชิบหาย! แกมาทำบ้าอะไรที่นี่”

ริค ดักแกน ยืนมอง จอห์น “ชิค” โดโนฮิว เพื่อนเก่าของเขาด้วยความตะลึง ริคพยายามมองถึงสองรอบว่ามันใช่เพื่อนของเขาจริงๆ ใช่ไหม

เพราะจอห์นไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้
มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ

เพราะที่นี่คือใจกลางสนามรบในสงครามเวียดนาม

“ฉันแค่เอาเบียร์ดีๆ จากนิวยอร์กมาให้นาย”
จอห์นตอบริคด้วยน้ำเสียงเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่เหตุการณ์นี้คือตำนานการส่งเบียร์ให้เพื่อนที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์การรบไหน

—————————

ในเดือนมกราคม ปีค.ศ.1968 ที่จังหวัดกวางจิ หนึ่งในภูมิภาคชายฝั่งตอนกลางเหนือของประเทศเวียดนาม ได้กลายเป็นดินแดนสู้รบในสงครามเวียดนาม ที่อยู่ใกล้เขตแบ่งระหว่างเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้

ริค ดักแกน นาวิกโยธินสหรัฐอเมริกา ผู้ทำหน้าที่สู้รบอยู่ในดินแดนทวีปอันห่างไกลจากบ้าน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก เพื่อนผู้ควรนั่งอยู่บ้านที่ย่านอินวู๊ด นครนิวยอร์ก ซึ่งห่างออกไป 8,000 ไมล์

เพื่อนของเขาคือ จอห์น โดโนฮิว วัย 26 ปี จอห์นสวมเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับนำเบียร์มาแจกแก่ทหารและเพื่อนๆ ที่กำลังอยู่ในช่วงเวลาสู้รบอันดุเดือด

แต่อะไรดลใจให้จอห์นต้องเดินทางกว่า 2 เดือนเพื่อทำสิ่งนี้?

ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นในคืนหนึ่ง เมื่อจอห์น โดโนฮิว อดีตทหารนาวิกโยธินสหรัฐผู้รับใช้ชาติมากว่า 4 ปี นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดในร้าน Doc Fiddler's ซึ่งเป็นบาร์ไอริชในย่านอินวู๊ด แมนฮัตตัน นครนิวยอร์ก

ในช่วงเวลานั้น มีข่าวเกี่ยวกับผู้ออกมาประท้วงต่อต้านสงครามมากมาย และส่วนใหญ่ได้ออกมาเดินขบวนในเซ็นทรัลปาร์ค ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบาร์แห่งนี้

บาร์เทนเดอร์ที่บาร์แห่งนี้ บอกกับจอห์นและแขกในร้านว่าเขารู้สึกไม่พอใจที่ผู้คนออกมาประท้วงต่อต้านสงครามเวียดนาม เพราะส่วนหนึ่งกำลังต่อว่าทหารที่กำลังรบอยู่ในสนามรบ ทั้งที่ทหารบางส่วนก็เป็นคนในละแวกนี้ คนที่เคยเป็นทั้งเพื่อนบ้าน และเป็นคนที่มากินเบียร์ในบาร์แห่งนี้

“ใครบางคนควรนำเบียร์ไปให้ทหารของเราได้ดื่ม
พวกเขาเป็นฮีโร่ของเรา”
บาร์เทนเดอร์ตะโกนขึ้นตามมาด้วยเสียงเชียร์จากคนในร้าน

พอจอห์น โดโนฮิว ได้ยินประโยคนี้ เขาต้องการทำมันให้เป็นจริงโดยทันที เขาไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเพียงแค่รู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะในเวลานั้นเพื่อนของเขา 28 คนที่อยู่ในละแวกนี้ต่างเสียชีวิตจากการต่อสู้ในสงครามเวียดนามไปแล้ว

อีกอย่างคือในอดีต จอห์นเคยไปประเทศเวียดนามอยู่ 2 ครั้งตอนที่เขาเป็นลูกเรือพาณิชย์สมุทร มันไม่น่าลำบากยากเย็นอะไรถ้าเขาจะหาลู่ทางในการไปมันอีกรอบ

ในที่สุดจอห์นก็พบเรือที่กำลังจะไปเวียดนาม จอห์นไปสมัครขอเป็นลูกเรือบนเรือ Drake Victory ซึ่งเป็นเรือบรรทุกสินค้าที่บรรทุกกระสุนปืนจากนิวยอร์กไปยังเวียดนาม

และการเดินทางก็ได้เริ่มต้นขึ้น

หนึ่งในสัมภาระที่จอห์นนำมา คือกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเบียร์อเมริกันอย่าง Pabst Blue Ribbon และ Schlitz เบียร์ที่เขาตั้งใจนำมาให้เพื่อนทหารดื่ม แต่การเดินทางอันยาวนานกว่าสองเดือน มันทำให้เขาอดใจไม่ได้ จอห์นหยิบเบียร์ออกมาดื่มทีละนิดๆ จนสุดท้ายเมื่อเรือเทียบท่าที่เวียดนาม เบียร์ก็ไม่เหลือเสียแล้ว

เมื่อเรือเทียบท่าที่เมืองกวีเญิน(Qui Nhơn) ประเทศเวียดนาม สิ่งแรกที่จอห์นทำ คือการตระเวนหาเบียร์มาเติมให้กระเป๋าเต็มอีกครั้ง จากนั้นเขาจึงเริ่มตามหาเพื่อนทหารแต่ละคนตามรายชื่อที่ได้จดมา จอห์นเตรียมข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่ล่าสุดของพวกเขาเอาไว้ หวังว่าเพื่อนของเขาเหล่านี้จะไม่ไปไหนไกลจากข้อมูลที่ได้มา

จอห์นเริ่มเดินทางจากเมืองกวีเญิน ไปยังฐานทัพเคซานของนาวิกโยธินสหรัฐอเมริกา โดยพูดคุยกับขบวนเครื่องบินทหารและเฮลิคอปเตอร์เพื่อพาเขาไปยังที่นั่น

พวกทหารต่างสันนิษฐานว่าการแต่งตัวของจอห์น ที่สวมกางเกงยีนส์และเสื้อเชิ้ต คล้ายกับการแต่งตัวของตัวแทนของรัฐบาลอเมริกันที่เข้ามาสังเกตการณ์ในพื้นที่การรบ

รวมถึงการรู้ศัพท์แสงจากการเป็นอดีตนาวิกโยธิน จอห์นจึงสามารถพูดภาษาทหารที่เข้ากับพวกเขาได้อย่างดี ดังนั้นจอห์นจึงสามารถขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปยังพื้นที่ที่เพื่อนของเขาร่วมรบได้โดยไม่มีใครสงสัย

จอห์นทยอยพบเพื่อนทีละคนๆ เขานำเบียร์ที่ไม่เย็นอีกต่อไป พร้อมกับกระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยความสุขและกำลังใจที่พวกเขาต้องการในตอนนี้

กระเป๋าที่มีตั้งแต่นิตยสารเพลง ข่าวกีฬา เรื่องซุบซิบนินทาของดารา ไปจนถึงเพลงจากอัลบั้มใหม่ของวง Jefferson Airplane

เพื่อนๆ ทหารของจอห์น ยังได้รับจดหมายจากคนที่พวกเขารัก เพราะก่อนการเดินทางจอห์นได้ไปกับพบสมาชิกคนในบ้านของเพื่อนๆ และได้เล่าเรื่องราวการเดินทางครั้งนี้ เพื่อให้คนในครอบครัวได้เขียนไปถึงคนที่เขารัก โดยจอห์นจะเป็นคนนำมาให้ด้วยตนเอง

หนึ่งในเพื่อนที่จอห์นไปพบ คือ ทอม คอลลินส์
จอห์นได้นำจดหมายจากแม่ของคอลลินส์มาให้เขา

ทอมเห็นจอห์นครั้งแรก ประโยคที่เขาพูดคือ
“คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่”

“เขาอยู่ในเขตต่อสู้ และที่นี่เขาก็เดินไปรอบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำเหมือนว่าเขากำลังเดินตีกอล์ฟ หรือไปที่ไหนก็ตามที่เขาต้องการจะไป”
ทอมพูดในสารคดี The Greatest Beer Run Ever

จอห์นได้พบเพื่อนทั้งหมด 4 คน จาก 6 คน เพราะหนึ่งในนั้นเสียชีวิตในสงคราม และอีกหนึ่งกำลังเป็นโรคมาลาเรียขั้นรุนแรงและกำลังถูกส่งกลับบ้าน

จอห์นไม่ได้สร้างขวัญและกำลังใจเพียงแค่เพื่อนของเขา 4 คน แต่เขาได้สร้างกำลังใจและแรงใจต่อทหารมากมายที่ได้เจอและรู้เรื่องราวของเขา จอห์นเล่าเรื่องราวในบ้านของพวกเขา รวมถึงแบ่งปันแจกสิ่งของที่เขานำมาให้กับทหารที่ไม่ใช่เพื่อนของเขาด้วยเช่นกัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีคนยอมเสี่ยงตายและเดินทางกว่าสองเดือนเพื่อมาพบพวกเขา

สุดท้ายแล้วจอห์นก็มาถึงจุดหมายปลายทางที่ไซ่ง่อน และเดินทางต่อด้วยเรือจนถึงสหรัฐอเมริกาอย่างปลอดภัย

ห้าทศวรรษที่ผ่านมา จอห์นและเพื่อนๆ ทหารของพวกเขายังรักกันดี พวกเขายังคงพบปะเจอกันอยู่เสมอ

เรื่องราวนี้ถูกบันทึกไว้ในหนังสือ “The Greatest Beer Run Ever” ซึ่งเขียนโดย จอห์น โดโนฮิว รวมถึงยังมีสารคดีใน YouTube ที่ชื่อว่า “Pabst Blue Ribbon Presents: The Greatest Beer Run Ever”

และล่าสุดเรื่องราวนี้ กำลังจะถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ภายใต้การสร้างของ Apple เพื่อฉายบน Apple TV+ โดยได้ รัสเซล โครว์ และ แซ็ค เอฟรอน รับบทนำในภาพยนตร์ที่ชื่อว่า

The Greatest Beer Run Ever

ดูรูปแห่งมิตรภาพนี้เพิ่มเติมได้ในสปอย


credit I’m from Andromeda

เข้ ใจนายมันได้

เอ็งมันรั้น

เก่งมาก

ฮาตรงที่ ซัดเบียร์ที่จะเอาไปให้หมดก่อนนี่ล่ะ55+