เห็นเม้นนี้แล้วนึกถึงตัวเองตอนมหาลัย คือหลังซอยราม42ถ้าใครเคยอยู่หลังซอยมันเป็นโค้งตัวSที่น่ากลัวมากๆ ผมเองเป็นหนึ่งในคนที่ขับมอไซออกทางนั้นบ่อย มีอยู่วันนึงผมโดนหมาตัดหน้าในมุมอับสายตาสุดท้ายผมเลือกที่จะหักหลบพุ่งเข้าป่าทั้งรถทั้งคนซึ่งในป่าแม่งมีแต่เศษเหล็กเศษกระเบื้องไรไม่รู้ผิดเหลี่ยมนิดหน่อยน่าจะตายแหละ หมาพวกนั้นตกใจเสียงเบิ้ลมอเตอร์ไซด์เพราะผมบิดคัดเร่งค้างเพราะตกใจ(ล้มครั้งแรกอะ) สรุปคือหมาอีกเป็นฝูงวิ่งมาจะมาซ้ำผมซึ่งถ้าไม่มีคนแถวนั้นผมคงโดนมันรุมกัดสักพักแหละ หลังจากนั้นผมเจอหมาตัดหน้าแบบนั้นอีกผมปักหลักชนอย่างเดียว คือไม่ว่าจะมองยังไงหมามันไม่ควรอยู่ตรงนั้นแต่แรกแล้ว

ชนวัว ชนควายตาย ไม่มีเจ้าของยังเอาไปขายมาช่วยซ่อมรถได้บ้าง

ชนหมาตายอย่าหวังว่าจะเจอเจ้าของมารับผิดชอบเลยครับ รถก็ต้องซ่อมเองเต็มๆ

เพื่อนผมเคยขี่มอเตอร์ไซต์ไปเจอหมาตัดหน้าชนเต็มๆ รถล้มหัวฟาดคอนกรีต เกือบตาย จนตอนนี้รอดกลับมาเกือบ 10 ปี แต่ก็ไม่เหมือนเดิม สมองช้า มึนๆเบลอๆ

วันนั้นหลังจากกลับจากโรงพยาบาล ผมก็มานั่งคิดว่าถ้ากุตายไปพ่อ แม่ น้องชายจะรู้สึกยังไงนะ แน่นอนถ้าครอบครัวผมรู้ว่าผมตายจากการหักหลบเพื่อช่วยหมาข้างถนนครอบครัวผมคงใจสลายอะ ไหนจะพ่อผมที่ยอมให้ใช้มอเตอร์ไซด์ไว้ใช้ซื้อของกินใกล้ๆ ถ้าผมเป็นอะไรไปพ่อผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่เหลือ โชคดีที่ผมไม่ได้ขับเร็วอะไร

ปล.ล่าสุดเมือปี2ปีก่อนผมก็โดนหมาตัดหน้าครับ คือมันมีรถจอดอยู่ข้างทางและหมาแอบอยู่ตรงนั้นพอดี จังหวะที่ผมผ่านมันกระโจนออกมา ผมกำแฮนแน่นปักหลักชนเลยดีที่ผมขับรถไม่ไวอยู่แล้วเลยเอารถอยู่

ผมไม่ได้บอกว่าท่านผิด ผมแค่สะท้อนหลักในการคิดแบบนึงของคนในสังคม

สมมติ คนรวยๆ ขับรถชนเด็กที่เดินตัดหน้า เสียเวลาพลาดการประชุมเงินร้อยล้าน
แล้วก็แสดงออกแบบท่าน ไม่แน่ใจว่าจะมองเรื่องนี้แบบไหนกัน


กลับกัน สมมติเหตุการณ์เดียวกันเป๊ะ กับที่ท่านเจอ ท่านรู้สึกว่าเป็นคราวซวย
จะโกรธหมาก็โกรธไปตอนนั้น มันช่วยอะไรไม่ได้ แต่ลึกๆท่านก็เสียใจกับการตายหรือการเจ็บของมัน และขออโหสิกรรมตอนหลัง

มันก็จะกลายเป็นแค่เหตุการณ์ๆนึงในชีวิต ผลเหมือนกันไม่ต่างกัน อาจจะได้บทเรียนเพิ่มเติมมา แต่ท่านก็ไม่ได้เพิ่มอคติในชีวิตมา ผูกใจเจ็บถึงตอนนี้อีกหนึ่งเรื่อง

เพราะถึงวันนึง ถ้าใช้อคติแบบนี้กับทุกเหตุการณ์ที่เข้ามา เช่นเรื่องของตัวท่าน คือไม่มีใครรู้เบื้องหลังท่านว่าเจออะไรบ้าง ท่านเองก็ไม่รู้เบื้องหลังของคนนั้นว่าเจออะไรมา มันก็กลายเป็นความขัดแย้งในสังคมขึ้น

คนเราสามารถรู้สึกหลายอย่างได้ในเวลาเดียวกันครับ ไม่จำเป็นต้อง ขาวหรือดำ

ผมกับแฟนเคยเจอแมวโดนชนข้าง กำลังดิ้นชักเลย เลือดท้วม รีบจอดอุ้มเสียผ้าขนหนูใหญ่ไปผืน ห่อแล้วรีบไปหารพ.สัตว์ สุดท้ายไม่รอดTT พาไปฝังให้ด้วย

คุณยังไม่เข้าใจที่ผมสื่อ ต่อให้รถจะพังไปเลยไม่ได้ซ่อม สุดท้ายมันก็คือรถ ใช่มันคือทรัพย์สินใช้งาน ทำให้เรามีชีวิตสะดวกสบายขึ้น แต่สุดท้ายมันก็คือทรัพย์สิน ไม่ได้มีชีวิตมีความรู้สึกเหมือนคุณ เหมือนผม หรือเหมือนพ่อแม่ของคุณและผม เพราะถ้าสิ่งมีชีวิตมันกลายเป็นไม่มีชีวิตมันก็คือจบ ทรัพย์สินที่มีนั้นก็ไร้ค่า ที่ใช้คำว่าพ่อแม่เพราะจะได้เห็นภาพว่าหมาก็มีชีวิตเหมือนกับพ่อแม่เราๆ นั่นแหละ

เชื่อไหม ถ้าผมเป็นคุณ ผมก็เซ็งเรื่องรถนะ ไม่มีใครชอบหรอกที่จะต้องเสียเงิน เสียเวลา แต่มันคือเหตุสุดวิสัย หมามันจะไปรู้เรื่องได้ยังไง ผมแค่รู้สึกไม่สบายใจที่คุณพิมพ์ออกมาแบบนั้น ถ้าจะหงุดหงิดหรือโมโหควรไปโทษคนเลี้ยงมากกว่า ทำไมปล่อยให้มันวิ่งออกมาที่อันตราย

หรือถ้าเป็นหมาจรจัด มันก็ไม่ผิดอยู่ดี ถ้ามันมีเยอะก็อยู่ที่ประเทศของเราแล้วแหละ ทำไมไม่จัดการปัญหาเหล่านี้ ประเทศที่เจริญไม่มีนะ สุดท้ายมันก็วกกลับมาที่ใคร คนรึเปล่าที่ไม่ควบคุมดูแล คนรึเปล่าที่เอามันมาเลี้ยงแล้วไม่ใส่ใจ ผมกลับสงสารมันนะ ที่คนบางคนเอามันมาเลี้ยงสุดท้ายต้องปล่อยทิ้งเพราะเบื่อหรือไม่น่ารักแล้ว จนเป็นหมาข้างถนน สรุปผิดที่หมาหรือคน

ปล. ผมอ่านนะ ที่โควทคุยกันกับอีกคนอ่ะ แต่ผมไม่อยากโควทต่อ เพราะคงไม่ได้คุยกับผม ผมจึงพิมพ์ในโควทนี้ทีเดียว