ผมเข้าใจที่คุณจะสื่อนะครับ

คือจริงๆประเด็นไม่เกี่ยวกับประเพณีความเชื่ออะไรหรอก

แต่คุณรู้สึกเสียใจ ที่ตาคุณอายที่แม่ของคุณฆ่าตัวตาย

ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ผมอยากถามอีกครั้ง ว่าคุณมั่นใจจริงๆใช่มั้ยครับ

ว่าตาคุณเค้าอายจริงๆ

คือถ้าสมมุติคุณเข้าใจผิด มันจะกลายเป็นอีกเรื่องนึงเลยนะครับ

แต่ว่าถ้าสมมุติเค้าอายจริงๆ ผมก็แนะนำได้แค่ว่า ปล่อยเค้าไปครับ

เรารู้แค่ว่า อย่างน้อยแม่เราก็ยังมีเราที่รักเค้าอย่างจริงใจ แค่นี้ก็พอแล้ว

ครับผม เข้าใจได้ครับ แต่คือผมอยู่ในกรุ๊ปไลน์ เขาไปกินข้าวกัน(ในครอบครัว ยังไม่มีคนอื่น) เขายิ้มกันระรื่น ซึ่งผมอยู่ในกลุ่มไลน์ เขาส่งรูปมา ผมเห็น แล้วจะให้ผมรู้สึกยังไง ยินดีกับเขา ดีใจยิ้มตามไปด้วย???
ปล.ในงานแต่ง ผมเข้าใจได้นะครับ เพราะ ยังไงก็ต้องเข้าสังคม เขาคงไม่มานั่งร้องห่มร้องไห้ในงานกันหรอก

คืองี้ครับ แม้แต่ จะให้บอกคนอื่นที่มาถาม ว่าตายยังไง ให้บอกว่า พลัดตก เป็นอุบัติเหตุ แล้วซึ่ง เพื่อนแม่ที่รักแม่ผมมากๆจะให้ผมตอบเขายังไงล่ะครับ แต่สุดท้ายผมก็ไม่เชื่อเขานะครับ ผมก็บอกไปตามความจริง ผมไม่อับอายครับ นี่คือแม่ของผม บุพการี ที่ผมมีอยู่แค่คนเดียว ในชีวิต คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม
ปล. ตาของผม มีพี่น้อง อยู่ 2 คน ซึ่ง น้องสาวของตานี่ แม่ผมให้ความเคารพ มากที่สุด แล้วก็เขารักแม่ผมมาก เขายังไม่ยอมบอกเลย ทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีญาติคนไหนรู้ คนในงาน ก็ถามคนรู้จักผมว่า น้องเขามีญาติแค่นี้เองหรอ

ว่าตามแนวทางพุทธจริงๆ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับพิธีกรรมกฏอะไรเลยครับ


ตัวพิธีกรรมหรือกฏอะไรต่างๆถูกสร้างขึ้นและนำมาใช้ทีหลัง จะเป็นเรื่องของการเยียวยาความรู้สึก

การแฝงปริศนาธรรม การสอนธรรมมะ(บทสวด) ฯลฯ สำหรับผู้ที่มีชีวิตอยู่มากกว่าครับ

เสียใจเรื่องแม่ด้วยครับ ส่วนเรื่องอื่นก็ช่างมันเถอะครับ เอาความรู้สึกเราดีกว่า เราทำดีที่สุดแล้ว ถ้าอยู่ด้วยแล้วไม่สบายใจก็แยกออกมาเถอะครับ

พ่อแม่อยู่สูงกว่าลูก ตรรกะอะไรเห้อ
ผมพึ่งฝากเงิรผิดไป 28000กำลังเครียดๆ มาเจอคุณปัญหาผมเด็กๆไปเลย สู้ๆนะครับใครไม่แครเราก็ไท่ต้องแครครับ ใช้เวลาซักพัก ถ้าไม่ไหวลองหาธรรมมะช่วยคับ
หลังจากนี้ก็อยู่เพื่อตัวเอง รักตัวเองทำสิ่งดีๆให้กับคนอื่นบ้างเมื่อมีโอกาส

ต่อให้ตายาย จะอายแต่ยังไงก็ควรแคร์ความรู้สึกหลานบ้างอย่างน้อยก็ไม่ควรแสดงออกอย่างงี้ ทำใจเถอะครับเตรียมพร้อมสำหรับก้าวใหม่ของชีวิตดีกว่า ผมเสียใจด้วยนะคับแม่เป็นโรคซึมเศร้าก็แย่แล้ว นี่ยังต้องมาสูญเสียอีก

อายุยังน้อยต้องมาเจอช่วงที่ยากลำบากของชีวิตแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้แล้วกันครับหวังว่าท่านจะกลับมาจิตใจเข้มแข็งสู้ชีวิตต่อไปได้

สู้ ๆ นะครับ อยู่กับแม่อีกคนให้ได้ ดูแลท่านให้ดี

ใช้ชีวิตของเราต่อไป อย่าไปแคร์ญาติมากครับ ผมเคยผ่านช่วงเวลาคล้าย ๆ ท่านมาตอนพ่อป่วยหนัก ญาติสักตัวไม่เคยโผล่มาเยี่ยม แต่ตอนยืมตังนี่หน้าสล่อนมากันพรึ่บ

ยินดีรับฟังและเป็นกำลังใจให้ จขกท อยู่เสมอระบายมาได้เต็มที่เลยครับ

ไม่เป็นไร ผมว่าท่านได้รับรู้แล้วว่าลูกชายท่านคนนี้ยังรักและคิดถึงเสมอ ญาติพี่น้องสำหรับผมสำคัญนะแต่ไม่สำคัญขนาดขาดไม่ได้ ผมว่าปล่อยวางไปเถอะครับ เราอยู่ในที่ๆเรามีความสุข อยู่กับคนที่ทำให้เรารู้สึกดี ผมว่าท่านยังโชคดีนะครับที่มีคนคอยห่วงใย ดูแลอยู่

ยังไงก็ขอแสดงความเสียใจกับท่านด้วยนะครับ ส่วนเรื่องคุณตาผมไม่รู้ว่าเป็นยังไงนะครับ อาจมองว่าแกรับไม่ได้กับเรื่องนี้ แต่คำว่ารับไม่ได้มี 2 แบบ ด้านนึงคือแย่แบบที่คุณคิด อีกแบบก็คือแกคงไม่คิดว่าลูกแกจะจากไปแบบนี้ก็ได้ ลึกๆแกอาจรู้สึกผิดในใจก็ได้นะครับ

เสียใจด้วยนะครับ
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ขอให้คุณใช้ชีวิตต่อไปให้คุ้มค่า
ใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ อย่างเข้มแข็ง ให้สมกับที่ท่านให้กำเนิดคุณมา
เวลาค่อยๆเยียวยาทุกอย่างให้ดีขึ้นครับ

เสียใจด้วยนะครับ เป็นกำลังใจให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ครับ

ผมอยากจะบอกว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะรักตัวท่านเองที่สุดก็คือท่านเองครับ การที่เราเอาใจเอาความรู้สึกตัวเองไปแคร์เหล่าคนที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรามีแต่จะทำให้ใจเราพังเปล่าๆ ถ้าเป็นตัวผมเองผมคงจะอยู่ดูแลตัวเองให้ดีใส่ใจกับตัวเองกับคนที่ดูแลท่านมาคงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดครับ ญาติก็คือญาติ ถ้าในเวลาที่ท่านลำบากแล้วคนพวกนั้นไม่ได้มาใส่ใจไม่แม้แต่จะมาให้กำลังใจเรา พวกนั้นมันก็แค่คนรู้จักไม่จำเป็นต้องให้ค่าอะไรทั้งนั้น ดูแลคนที่รักเราเถอะครับ

คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่

ท่านคงอยากระบายมากกว่า

พยายามอยู่รอดไปด้วยกันนะครับ ผมเองก็เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบมา 10 ปี พ่อแม่ผมก็แก่มากแล้ว อนาคตผมเอาก็ยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อ แต่ก็พยายามจะอยู่รอดต่อไปให้ได้