เป็นกำลังใจให้นะครับ

มันน่าจะเป็นปัญหาเรื่องการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่าครับ? จากเจอกันอยู่ตลอดกลายมาเป็นเจอกันน้อยลง ความรู้สึกที่มันหายไปจากตรงนี้แหละที่ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกว่าเรารักกันน้อยลงหรือเปล่า?

แต่เป็นอุปสรรคพิสูจน์เหมือนกันว่าความรักของพวกคุณทั้งสองมันของจริงกันหรือเปล่า? หากคุณทั้งสองรักกันจริง เรื่องพวกนี้ต่างคนต่างต้องเข้าใจในมุมของตัวเองและช่วยกันปรับเปลี่ยนให้ประคองความรักไปด้วยกันได้

สู้ๆนะครับ

ประโยคนี้ผมคุ้นมากเลยเพราะผมก็เคยโดนเมื่อหลายปีมาละ จำได้ว่าได้ยินครั้งแรกเดือนกุมภา เดือนเมษาเค้าบอกอยากเลิกแต่ผมก็ยังฝืนไม่ให้เลิก พฤษภาก็ขอเลิกอีก ผมเลยบอกให้ลองห่างกันซักพักเพื่อถามตัวเอง ก็กลับมาคบกันต่อเดือนมิถุนา แต่ก็คบกันได้อีกไม่กี่เดือน แล้วก็โดนบอกเลิกตอนเดือนกันยา รอบนี้ผมปล่อยจอยเหมือนกัน เบื่อกับการยื้อแล้ว เป็นแฟนกันมา8ปีก็จบกันง่ายๆแบบนี้แหละ

มันสำคัญนะครับ ไอ้นิสัยเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่ชอบในตัวของกันและกัน

แรกๆ มันอาจจะทนได้ มองข้ามได้ แต่หลังๆ ถ้าคิดว่าต้องเจอแบบนี้ทุกวัน มันก็ไม่อยากจะไปต่อ

ทางทีนี้คือถ้าเธอไม่ชอบอะไร ท่านก็ต้องแก้ให้ได้ ถ้าแก้ไม่ได้ก็ทำใจไว้เนิ่นๆ เลย

นอกจากจะแต่งงาน มีลูก อันนี้มันพอทำให้มองข้ามกันได้ เหมือนแม่ผม

ผมแต่งงานมาเกือบ สิบปี มันยังต้องมีช่วงที่ต้องปรับกันเรื่อยๆเหมือนกันครับ โดยเฉพาะคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง แต่ต้องคิดว่าเค้าคือชีวิตเราไปแล้ว จูนกันติด อีกหน่อยมองตาก็รู้ใจ ยังไงก็เอาใจช่วยครับ ผมว่าถ้าไม่ได้มีมือที่สาม ยังไงปัญหานี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ถ้าสองคนช่วยกัน ยกเว้นว่ายังไงมันก็ไปไม่ได้จิงๆ ตรงนั้นค่อยว่ากันอีกที

11 ปียังไม่แต่งอีกหรอครับ

ไม่ไหวอย่ายื้อครับ

อายุยังไม่มากใช่ไหมครับ

ฝ่ายหญิงเขาส่งสัญญาณแล้ว เตรียมใจไว้ครับ ถ้าถึงขั้นนี้แล้วกลับมาเหมือนเดิมยากมากครับ

คนเราเกิดมาบนโลกคนเดียว เวลาจากโลกก็ไปคนเดียว ท่องไว้คับ ไม่ต้องจินตนาการว่าไม่มีเค้าคับ เพราะตอนก่อนหน้านั้น ท่านก็อยู่ได้คับ เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ปล. เป็นกำลังใจให้นะคับ

ผมว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตคู่นะ ก็ต้องปรับตลอด เพราะแต่ละช่วงชีวิตมันไม่เหมือนกัน
- ช่วงคบเป็นแฟนใหม่ๆ
- ช่วงคบกันไปสักพัก หลังโปร
- ช่วงตัดสินใจแต่งงาน
- ช่วงแต่งงานใหม่ๆ
- ช่วงแต่งงานไปสักพัก
- ช่วงมีลูกใหม่ๆ
- ช่วงลูกโต

บริบทมันจะต่างกันครับ ผมว่าเป็นเรื่องที่ดีที่พวกคุณพูด และปรึกษากัน ก็ช่วยๆกันปรับครับ แสดงให้เค้าเห็นว่าเราก็ยังรักกัน แต่สถานะบางอย่างมันเปลี่ยนไปตามช่วงเวลาครับ

ขอให้เข้าใจกัน และปรับกันได้นะครับ

อย่าเอาชีวิตตัวเองไปผูกไว้กับคนอื่นมากเกินไปครับ ผมก็เคยคบมา 11 ปี สุดท้ายก็เลิกกันไปคล้ายๆท่านนี้แหละไม่ค่อยได้เจอ ตอนแรกผมก้เป็นแบบท่านแหละกลัวเสียเค้าไปแต่พอเค้าไปจริงๆแรกๆก็ร้องไห้ตั้งคำถามกับตัวเอง แต่สุดท้ายเราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปครับ

10 ปี นี่ ผมคิดว่า ผู้หญิง เค้าอยากแต่งงาน ลงหลักปักฐาน

ต้องการ ชีวิตรัก มั่นคง และ มีอะไรๆ ที่มั่นคง

ผมคิดว่า เค้าอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเราล่ะ ไม่ใช่ เทียวไป เทียวมา เหมือน เพิ่งจีบกัน

ตามความเห็นผมนะ

ยากเสมอเลยนะ เวลาคนนึง ไม่รักแล้ว น้อยลง

สงสัยตัวเองเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้มีรักหลายปีมาก แต่เวลามีจะบ้ารักมาก เวลาอีกฝ่ายหมดลง ส่วนใหญ่เพราะเราทำตัวไม่ดี เรารับไม่เคยได้ ทำตัวเละเทะ ตื๊อ ไม่ปล่อย ยื้อแบบผิดๆ จนทำตัวเป็นคนน่ารำคาญ จนเลิกกันแย่ๆ จบแบบไม่ดีไปก็เยอะ

แต่เวลาไปดูหนัง ฝรั่งไรงี้ส่วนใหญ่เวลาเค้าเลิก เค้าคุยกัน ยอมรับในเหตุผลแล้วแยกกันคูลๆ มันก็เลิกกันแบบดีๆ ชีวิตเดินต่อ และยังเป็นเพื่อนไรกันได้ เวลาดูเราก็คิดอยากเป็นงี้ได้บ้างคูลๆดี ชีวิตก็ก้าวต่อ ไปหาคนใหม่ๆ ไม่ได้เสียหายนิ ไม่เสียเวลาด้วย แต่พอชีวิตจริง ทำไม่ได้สักที 555

ผมเข้าใจนะ เพราะผมคบ+แต่งงานกับแฟนรวมกันก็ 13 ปีได้แล้ว

ความเคยชินมันมีแน่นอน ผมเองก็คอยเติมเรื่อยๆ ทั้งพาไปเที่ยว ไปกิน พูดคุย

ประเด็นหนึ่งที่ผมโดนคนนอกทักบ่อยมากเลยคือ อยู่บ้านไม่ได้คุยกันหรอ

เพราะเวลาผมไปขายของกับแฟน ไปบ้านเพื่อน ไปบ้านญาติ ความรู้สึกผมคือคุยกับแฟนปกติ

แต่คนทักบอกมาบ้านเพื่อนแต่คุยกันเองเยอะจังเลยทัก

แฟนผมนี่เค้ามีความสุขกับเรื่องต่างๆง่ายมากๆ จริงๆก็เอาไปเทียบไม่ได้อ่ะคับ

ถ้าแนะนำได้ก็คืออย่าทุ่มเกิน รักตัวเองด้วยอ่ะครับ

ดีแล้วที่คุยกันนะครับ ปรับแหละครับคุยกันถึงสาเหตุ แต่ก็มีสัญญาณแล้วระวังละกันครับ ทำใจไว้บ้างก็ดี

ผมคบกับแฟน10ปี ตั้งแต่ยังอายุ16 สุดท้ายก็เลิกกันครับ
เหตุผลก็เพราะเธอบอกรักเราน้อยลงจนกลายเป็นรู้สึกแค่เพื่อนสนิทคนนึง 10ปีที่ผ่านมันก็มีทั้งความไม่พร้อมทางการเงิน ทางนิสัยของกันและกันบางอย่าง จนเราเลิกคิดถึงเรื่องแต่งงาน แต่ผู้หญิงเขาคิดแน่ว่าทำไมไม่มาขอสักที พูดง่ายๆผมผิดที่ใส่เกียร์ว่างเรื่องนี้เอง

ของผมเริ่มรู้สึกตั้งแต่ปีที่8แล้วว่าเราเริ่มอยุ่กันแบบคนที่เขาคบกันมานาน ดูแลกันแบบคนในครอบครัว ซื้อข้าวให้กัน ดูหนังฟังเพลงบ้าง แต่เรื่องการคุยกันนี้น้อยลงมาก (อ่อเราอยู่ด้วยกันนะครับ) เราสามารถคุยกันทัังวันแค่เธอกินไรตอนเย็นกับนอนได้แล้วไป 2ประโยคมาแล้ว ในปีที่9เธอขอลดควาสัมพันธ์ลง แต่ผมขอโอกาสว่าจะปรับตัว ก็กลายเป็นสถานะfwbก็ไม่ผิด จนในปีสุดท้ายเธอบอกไม่สามารถกลับมารักได้จริงๆ ประกอบกับมีหนุ่มคนใหม่เข้ามาจีบเธอด้วย ก็จบ10ปีที่คบกันมา

ปัจจุบันผมก็ยังคุยกันปกติกับแฟนเก่านะ แฟนเขาก็กลายเป็นพี่ชายคนนึงของผม