เคยครับสมัย ม.ต้น ไม่เคยบอกเจ้าตัว แต่เคยคุยกับเพื่อนสนิทของเขา แล้วเขาคงไปคุยกันมั้ง จากนั้นเพื่อนสนิทของเขาก็มาบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก ตั้งแต่วันนั้นมาความสัมพันธ์ของผมกับคนที่แอบชอบก็ห่างกันเลย ถอยห่างจากคำว่าเพื่อนไปอีก แบบว่าพวกงานกลุ่มปกติจะอยู่กลุ่มเดียวกันก็ไม่ได้อยู่ล่ะ ค่อนข้างเสียใจหนักอยู่ว่าทำไมถึงไปเล่าให้คนอื่นฟัง ทำไมไม่เก็บไว้ในใจตัวเอง อย่างน้อยก็ยังมีโมเม้นท์ดีๆต่อไปได้ แม้จะเป็นเพียงแค่เพื่อนก็ตาม

เคยครับ และเป็นฟิลลิ่งที่ผมมีความสุขที่สุดเลย แม้ไม่เคยคบกัน

ที่เคยชอบๆ แต่งงานมีลูกกันหมดแล้วครับ บางคนก็เออดีนะตอนนั้นไม่ได้คบกัน ชีวิตคงไปอีกอย่าง

respect คนที่ถึงจะแห้วแต่กล้าบอกนะครับ ยังไงผลออกมามันก็ดีกว่า แอบชอบจนเค้าแต่งงานไปพึ่งจะไปบอก ผญ ก็บอกแอบชอบเหมือนกันทำไมไม่บอกตั้งแต่สมัยก่อน เคสแบบนี้มีเยอะ เสียดายแทนครับ

ของผมมี 3 คน ที่ความสัมพันธ์เริ่มจากเพื่อน
- คนแรก ไม่กล้าบอก แต่คิดว่าดีแล้วที่ไม่บอก เพราะไลฟ์สไตล์ต่างกันมาก
- คนที่สอง บอกช้าไป เค้าไปมีแฟนซะก่อน (แล้วเพิ่งมารู้ทีหลังจากเพื่อนเค้าว่า เค้าก็รู้สึกดีกับเรา)
- คนที่สาม คือแฟนเก่าผมเอง หลังจากที่ผ่าน 2 คนแรกมา ผมคิดว่าคนนี้ควรจะเดินหน้าลุย เพราะถ้าบอกไปโอกาส 50-50 แต่ถ้าไม่บอก โอกาสเป็น 0 ดีกว่ามาเสียใจภายหลังว่าทำไมไม่ลองดู

ของแบบนี้ก็แค่ขอโอกาสเค้า ว่าเราสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ได้มั้ย ถ้าเค้าไม่โอเค ก็บอกว่างั้นขอเป็นเพื่อนเหมือนเดิมละกัน

แอบชอบตั้งแต่ ม.4 สนิทกันมากเป็นที่ปรึกษาเรื่องหัวใจให้มันมาตลอด กลืนเลือดสุดๆ

พอช่วงปีหนึ่งเรียนกันคนละจังหวัดแล้วมีช่วงที่แม่เอามือถือที่ใช้ทำโทรทั่วไทยจนคุ้มแล้วมาให้ใช้ตอนใกล้หมดโปร เลยได้กลับมาคุยกันทุกวันจนตัดสินใจบอกความในใจไป แต่ติดว่าตอนนั้นคบรุ่นน้องอยู่ มันก็บอกว่าไปเคลียร์ตัวเองมาก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน ผมก็โคตรเหรี้ยไปบอกเลิกรุ่นน้องเลยทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด

พอเคลียร์ตัวเองได้ก็ขอคำตอบ มันก็โอเคตกลงคบด้วย แม่งหัวใจจะระเบิดคาอกเลยครับ มันคือสุดยอดความรู้สึกแล้ว เขียนจดหมายหากันมุ้งมิ้งมีความสุขมาก ลงไปเซอร์ไพรส์หามันถึงมหาลัยทีนึง ได้ขี่รถเล่น ได้กินข้าวกัน มือยังไม่กล้าจับ ให้เกียรติสุดๆ แต่สุขได้เดือนเดียว จู่ๆ ก็ไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่ตอบจม. พอลอยกระทงได้กลับไปเจอกันที่บ้านก็หลบหน้า เลยโทรไปเคลียร์มันก็ขอเลิก บอกว่าเราจริงจังเกินไป เป็นเพื่อนกันแบบเดิมดีกว่า

ผมทำใจเป็นเพื่อนกับมันไม่ได้ เจอกันอีกทีงานปีใหม่ ผมก็หลบหน้า ไม่คุย ไม่ทัก จนมันมาขอคุยตัวๆ แยกจากวงเพื่อน ถามมาว่าจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย ผมทำเป็นไม่มองหน้าแล้วก็บอกว่า เออ เท่านั้นแหละมันน้ำตาไหลแล้วก็หันหลังเดินหนีไปเลย ผมนี่อยากจะกระชากกลับมาจูบแล้วตะโกนใส่หน้ามันว่าก็กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงไง! แต่มันคงตบหน้าหันแหละ

จากนั้นก็กลายเป็นคนอื่นกันไป ได้กลับมาคุยกันอีกทีก็ผิวเผินเมื่อผ่านไปหลายปีแล้ว งานแต่งผมมันก็มานะ แต่งานแต่งมันผมไม่ไป

คิดถึงเลยแฮะ

เคยครับ ชอบตั้งแต่ ม.1 แต่ตอนนั้นก็ทีเล่นทีจริง พอมาม.ปลายก็เริ่มแสดงออกมากขึ้นเพื่อนรู้ เพื่อนก็แซวๆ

สรุปมาได้เป็นแฟนตอนก่อนจบมหาลัย คบกันได้ปีกว่าก็เป็นเพราะเราเองที่ทำตัวไม่ดี เจอแสงสีเสียง เลยต้องเลิกกัน ทุกวันนี้ก็ไม่ได้่ยุ่งกันเลย