น้องชายผมแต่ไม่แท้นะครับ (ลูกของลุง) ตอนเข้า ม.1 โดนแกล้งหนักมากแทบทุกบางวันมีรอยเลือดติดเสื้อผ้า มีรอยฟกช้ำ หนักสุดคือมีแผลแตกต้องไปเย็บเลย โน่นนี่เต็มไปหมด ตอนหลังจึงรู้ว่าห้องที่มันอยู่จะมีหัวโจกประจำห้องอยู่ 7 คน พวกนี้คอยแกล้งมันสารพัด เพื่อนคนอื่นก็ไม่กล้าช่วยเพราะกลัวถูกแกล้งไปด้วยเลยได้แต่นิ่ง มันก็โดนทั้งตบหัว เตะ ต่อย บางครั้งก็โดนกระทืบ ไถเงิน สารพัดสารเพที่พวกนั้นอยากจะลงมือ ทำให้มันโดดเรียนบ่อยจนครูมาแจ้งพ่อมันเรื่องโดดเรียน ซึ่งพ่อมันก็รู้เรื่องนะเรื่องถูกแกล้งแต่บอกให้อดทนไว้ก่อน จนจบม.1 พ่อมันก็พามาลาออกแต่ก็ไม่ได้เล่าปัญหาเรื่องลูกถูกแกล้งไรให้ครูใหญ่ฟังหรือครุประจำชั้นฟังนะ ตอนหลังพ่อมันไปปรึกษาญาตคนนึงซึ่งรู้จักพวกนักเลงเยอะ ตอนหลังถึงรู้ว่ามีการส่งคนไปดักกระทืบไอ้ 7 คนนั้นเรียงตัวเลย แถมไม่ใช่แค่ครั้งเดียวไปดักกระทืบไอ้พวกนั้นหลายครั้งด้วยประมาณว่าเหมือนบุฟเฟท์อะ ครั้งที่หนักสุดเท่าที่รุ้มีคนนึงโดนอัดซะจนแขนหักร้องโอดโอยกลางถนน มีคนนึงโดนอัดฟันหักแตกออกจากปากหลายซี่เลย มีคนนึงโดนอัดแล้วน่าจะโดนคัตเตอกรีดหน้าด้วยต้องเย็บไปหลายเข็มเลยจนทิ้งรอยแผลเป็นที่หน้าไว้

ส่วนน้องผมหลังจากลาออกพ่อมันให้ไปเรียน กศน เพราะตัวน้องมันไม่อยากกลับไปเรียนแบบโรงเรียนไรงี้แล้วซึ่งแน่นอนว่า กศน มันต่างคนต่างเรียนต่างอยู่ไม่มีมาแกล้งไรกันอยู่แล้ว ก็เรียนแบบนี้จนจบ ม ปลายเลยครับใช้เวลา 3 ปี แล้วหลังจากนั้นก็ไปต่อที่ราม เรียนจบนิติ ป ตรีรามตั้งแต่อายุแค่ 20 เองครับ ตอนนี้มันอายุ 30 กว่าแล้วเป็นทนายอิสระครับ ไม่มีเมีย ไม่มีลูก ใช้ชีวิตปกติ

ผมกลับกันเลยนะ ผมสมัยเรียนจะเป็นคนที่ค่อนข้างเสียงดังในห้อง เป็นคนไม่ยอมคน แล้วเป็นคนที่เหมือนถูกสอนมาว่าให้คอยช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่า ไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า จะชนแต่คนที่โตกว่า ถ้าในห้องเรียนเพื่อนคนไหนโดนแกล้ง ผมจะชวนคนนั้นมาเป็นเพื่อนเลย ชวนคุยชวนกินข้าว ตั้งแต่สมัยประถมยันม.ต้น คือไม่ค่อยเจอเหตุการณ์ที่แกล้งกันรุนแรงแบบที่ท่านเจอมานะครับ แต่ห้องอื่นก็มีแหล่ะ จนมา ปวช ย้ายมาเรียนต่างจังหวัดแหล่ะ เริ่มเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยยุ่งกับชีวิตคนอื่น เวลาว่างเมื่อไหร่จะกลับมานอนเล่นที่หอ

เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายและยังจำไม่ลืมเลือน

ที่โรงเรียนมีอาจารย์ท่านนึงไอเดียบรรเจิดจัดอบรมธรรมที่วัด
แต่ที่บรรเจิดคือดันไปจัดรวมกับโรงเรียนคู่อริกันมานาน
ซึ่งผมและเพื่อน 2-3 คน ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะว่ากิจกรรมธรรม
ก็ไม่ได้ระวังตัวอะไร ยังจำได้ดีวันนั้นช่วงพักกลางวันก็กลับเข้าที่พัก
นั่งกันได้สักพักก็โดนล้อมจากโรงเรียนคู่อริ ซึ่งผมไม่รู้มาก่อนว่าเกิดเรื่อง
อยู่ๆก็มีหัวโจก เข้ามาเตะเพื่อนผมอย่างเต็มแรงเข้าที่ท้อง ผมก็ได้แต่อึ้งงง
ว่าเกิดอะไรขึ้นจากนั้นก็โดนรุม มันมาจากด้านหลังเอาเสื่อคุ้มแล้ว ประมาณ30คนรุม
กระทืบพวกผม เพื่อนผมหนักสุดคิวแตก สวมผมปากแตก ฟันหัก ช้ำกันไป
หลังจากเกิดเรื่องก็รู้ว่ากลุ่มเพื่อโรงเรียนเดียวที่มาด้วยกันโดนเหมือนกันเมื่อคืน
พอดีกลุ่มผมแยกออกมานอนอีกมุม เลยรอดจากเมื่อคืน
ซึ่งก็ไม่เข้าใจทำมันตอนนั้นไม่กล้าบอกครู คงเพราะกลัวและโดนขู่ แล้วกลัวว่าบอกแล้วจะไม่ได้กลับบ้าน
ต้องอยู่ต่ออาจจะโดนอีกรอบ ได้แต่บอกครูพาเพื่อนไปหาหมอหน่อยล้มคิวแตก
เพื่อนที่คิวแตกดันกลับมาหาผมและเพื่อนที่ยังต้องอยู่อบรมธรรมต่อไป คืนนั้นนอนระวังกันมาก
แต่ก็ผ่านมาได้เหมือน มันประกาศศักดาว่ายิ่งใหญ่แล้วมันเลยไม่มายุ่ง

แต่ที่ยังโกรธและลืมไม่ลงอยู่ทุกวันนี้คือ
เพื่อนที่คิวแตกกลับไปบ้าน พ่อแม่ มันไม่เชื่อว่าไปอบรมธรรมะอะไรกับมาคิวแตก
เขียนจดหมายถามถึงบ ผอ. ความจริงถึงแตก แต่มันแค้นคือครูที่จัดอบรมดันโกรธ เสียหน้า
ที่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่อง แล้วเรียกผมและเพื่อน ไประหว่างกำลังเรียน ไม่ได้เรียกไปขอโทษปลอบใจ
แต่เรียกไปฟาดซ้ำอย่างแรงต่อหน้าคนอื่นในโรงเรียน ผมยังโกรธและแค้นครูคนนั้นจะมาถึงวันนี้
เจ็บตัวแล้วยังโดนระบายด้วยการฟาดอีก

ผมโดนแบบนี้แต่ผมก็ไม่กล้าบอกที่บ้านนะ จนเรื่องมันแดงเรื่อยๆ
จนถึงหูที่บ้านครูต้องไปขอโทษพ่อแม่ที่บ้าน

ของผมแค่ครั้งคราว แต่เจ้าของกระทู้เก่งมากที่ผ่านมาได้

อึดอัดแทนเลย ท่านนี่โคตรแข็งแกร่ง

ผมตอนเรียน ม.ต้น ก็เจอรับน้องแบบนี้นะ ตอนนั้นเรียนเก่งได้ทุน

มันมาล้อว่าผมเป็นตุ๊ด มาแกล้งผม เจอต่อยสวนไป 2 รอบที่มันแกล้ง

สุดท้ายเป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้ เอาจริงๆ ผมว่าต้องป้องกันตัวด้วยครับ

พวกที่มันทำเป็นเก่งเนี้ย ยิ่งเราไม่ตอบโต้ยิ่งได้ใจ ลองเจอสวนหน่อย ก็มีหงอยบ้างแหละ

จริงๆ ในสภาพแวดล้อมแย่ๆ นี่ไม่ต่างจากคุกอะเอาดิ

ที่ผมรอดมาได้นี่คือแก๊งค์ผมล้วนๆ คือไม่ได้ห้าวนะ แต่กลุ่มผมแม่งเข้าได้กับทุกคนอะ คนเยอะด้วย ขนาดพวกที่แบบนักเลง จริงๆ ทรงช่าง ทางของเค้าเลยเนี่ยก็ไม่มาวุ่นวายอะ 555 ถ้าผมคนเดียวคงโดนอะตัวเล็กๆด้วย

ทุกวันตอนไปเรียน คิดว่ากุจะเอาตัวรอดเรื่องชกต่อยไปได้ยังไงวะวันนี้ คือไม่ต้องมีสมาธิไปคิดเรื่องเรีบนอะไรเล้ย

ตอนประถมผมก็อยู่ใน รร. ที่มีแต่เด็กดื้อ เกเร ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลย โดนแกล้งประจำ แต่ก็พอสวนได้บ้าง

ถ้าไม่ไหวจริงก็ต่อยสวนหมดอะ ผู้หญิงนี่ยิ่งตัวดี ผมต่อยตีมาหมดแล้ว

มีครั้งนึงพึ่งย้ายโรงเรียน ตอนเดินกลับบ้าน อยู่ดีๆ มีเด็กเอาน้ำลายตัวเองมาป้ายปากผม

คือจะมาต่อยมาตีไม่ว่านะ แต่นี่โคตรทุเรศเลย กลับบ้านไปแม่เอาขนมสังขยาให้กิน ก็แหยงๆ

และหลังจากนั้นก็นึกถึงเรื่องนี้ทุกครั้งที่กินขนมนี้

สังคมมนุษย์นั้นเหมือนเป็นการสร้างภาพลวงตา สร้างสิ่งสมมติต่างๆนาๆ สร้างกฎต่างๆ
เพื่อที่จะควบคุมมนุษย์ด้วยกันเอง เรื่องการเข้าถึงสิ่งที่ตัวเองปรารถนา เพื่อดำรงชีวิต
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตประเภทที่ต้องการความยอมรับจากสังคมมนุษย์ด้วยกันเอง แต่การ
ที่จะได้มาซึ่งการยอมรับมันมีหลายวิธี แต่ส่วนมากจะใช้วิธีที่ไปเอาเปรียบผู้อื่นในสังคม
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้ากับพฤติกรรมมนุษย์ที่คิดว่าตัวเองจะต้องอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร

ุ้ถ้ามีการควบคุมสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้เพื่อรักษาระบบนิเวศสิ่งแวดล้อม
มนุษย์จำพวกนี้ควรจะเป็นสิ่งแรกที่ไม่ควรมีชีวิตที่ดีบนโลกใบนี้

ตอนเข้าม.1 ใหม่ๆ นี่ผมก็โดนหนักเหมือนกันครับ ด้วยความที่ผมฟันยื่น (ตอนนั้นยังไม่ได้จัดฟัน) เลยโดนพวกหัวโจกเรียก "ไอ้เหยิน" ทุกครั้งที่เจอหน้า

ผมรู้สึกโกรธ และไม่ยอม เลยมีสวนมีสู้กลับไปบ้าง แต่ด้วยความที่ตัวคนเดียวก็สู้ไม่ได้ หลังจากนั้นก็โดนรุมแกล้งหนักกว่าเดิม ทั้งไถตังค์ ตบหัว ดึงกางเกง ขโมยของผมไปซ่อน และอีกหลายอย่าง ตอนนั้นไปโรงเรียนคือทรมานมากๆ จริง ครับ หดหู่ที่ตื่นมาทุกเช้าและต้องไปโรงเรียน

แต่สุดท้ายผมก็เอาตัวรอดมาได้ด้วยความโชคดี ผมสนิทกับน้าคนหนึ่งที่เปิดโต๊ะรับแทงบอล แล้วพวกแก๊งหัวโจกมันกำลังอยากหาที่แทงบอลพอดี ผมเลยเสนอเป็นคนเดินโพยให้ หลังจากนั้นพวกมันก็เริ่มยอมรับผม ผมก็เนียนๆ เข้าไปอยู่ในกลุ่มทีละนิด จนกลายเป็นพวกมันได้ในที่สุด

แต่ในใจจริงคือผมก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับพวกนี้หรอก แค่ต้องทำเพื่อเอาตัวรอด ผมเลยตั้งใจเรียนมากๆ เพื่อที่จะสอบเข้าม.ปลายโรงเรียนดังที่กทมให้ได้ จะได้หลุดพ้นจากพวกนี้เสียที

ผมทำสำเร็จ ได้มาเรียนที่กทม และก็ได้รู้ว่าโรงเรียนที่มีอารยะมันเป็นยังไง เหมือนกับเกิดใหม่เลยครับ ผมได้เพื่อนดีๆ มากมาย มีความสุขทุกวันที่ได้ไปโรงเรียน

เจอแบบนี้มี2วิธีครับ
1.+เลยตายเปนตาย ส่วนใหญ๋ต่อยเสดหรือมีเรื่องถึงห้องปกครอง ยุ่แล้วเรื่องเกิดครั้งเดียวจบ
2.สองต้องหาพวก บางทีอาจจะไม่ได่อยากยุ่งแต่ก็คบไว้ protect ตัวเองครับหรือเปนไม้กันหมานั้นแหละ
ส่วนใหญ่เรื่องเกิดจากบางคนกลัวครับผมเข้าใจนะผมเคยโดนแรกๆมาทำเปนเล่นตบหัว รอบสองสามผมบอกไม่ชอบซัดเข้าหน้าเต็มๆเลยแล้วต่อยกันไปมาสุดท้ายมันทำไม่จบผมเรียกผู้ปกครอวมาเลยเอามาคุยกัน สุดท้ายทำหน้าหงอเจอพ่อแม่ใส่ชุดใหญ่
ผมแนะนำนะคนที่เจอแบบนี้สู้ได้ไม่ได้ สู้ไปเหอะถ้าเราสู้ทุกครัเงใครมันจะกล้าไปแกล้งทุกวันคือโดนแกล้งก็ต่อยไปดิ วุดท้ายมีร่องรอยก็ต้องถึงห้องปกครอง

ผมเคยตามหาเรื่องเด็กคนนึง แต่อยู่คนละชั้นปีเลยนานๆเจอทีนึง
ปกติผมเป็นเด็กเรียนแบบครูโคตรรักเลยตอนมัธยม สอบนี่ยังไงๆก็อันดับ1-3ทุกวิชา
แต่มันมีเด็กคนนึงผมจำได้ว่าตอนประถมมันชอบแกล้งน้องสาวผมเคยต่อยกะมันทีนึงช่วงนั้น
พอมันขึ้น ม.1 ผมก็ม.2ละ ช่วงนั้นผมหาเรื่องมันตลอด(คือผมพยายามจะชวนมันต่อยอีกรอบมากแต่มันไม่กล้าผมเลยไม่ได้ซัดมันอีกซักทีทำได้แค่ท้าต่อย)
จนมันต้องไปเป็นเบ้หัวโจกรุ่นมัน แต่มันไม่รู้ว่าผมเป็นที่รักของเพื่อนในรุ่นแทบทุกคนผมคบหมด(รวมทั้งหัวโจกปีผมด้วย)
จนผมจบม.3+ย้ายโรงเรียนมันเลยกร่างขึ้นจนเพื่อนผมช่วงม.4จัดหนักทั้งกลุ่มมันเลย
จำได้เลยว่ามันพยายามฟ้องครูแต่ไม่มีครูคนไหนเชื่อมันเพราะกับคนอื่นผมทำตัวโคตรดี ขนาดครูยังคิดว่าผมจะโดนรังแกแทน(สงสารมันเรื่องนี้เหมือนกันนะ)

โห โดนมาหนักมาก ผมก็ผ่านมาเหมือนกัน แต่ไม่ได้แรงแล้วต่อเนื่องแบบนี้ สภาพแวดล้อมนี่สำคัญเลย ของผมดีที่ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กเรียน แต่เรื่องฝังใจวัยเด็กทุกคนมักจะมี แล้วมันลบไม่ออกด้วย เข้าใจครับ

ผมเองเกิดมาจะมีผมสีออกแดงๆ ช่วงประถมนี่เห็นชัดเจนมาก ก็มักจะโดนพวกไอ้เวรทั้งหลายดักตบหัว หาว่าขี้เก๊ก(ภาษาบ้านผมคือขี้มาด) แล้วด้วยความที่ตอนเด็กโดนพี่เลี้ยงแอบทำร้ายร่างกายมาตลอดตอนที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ทำให้ผมกลัวคนมากๆ โดนตบโดนด่าแค่ไหนได้แต่หนี โชคดีชีวิตมาเปลี่ยนเพราะเล่นฟุตบอล พอติดทีมโรงเรียน ไปแข่งบ่อยๆเข้า ไม่มีใครมาแกล้งละ ปีสุดท้ายนี่บวกกับลูกอาจารย์จนโดนเชิญผู้ปกครองมาพบ เข้า ม ต้นมาก็ไม่มีอะไรเท่าไร ผมไปได้แทบทุกกลุ่มเลย พวกแวนซ์ติดยา พวกนักกีฬา หรือพวกเด็กเรียบร้อยตั้งใจเรียน

ครอบครัว พ่อแม่ สำคัญมาก ต้องเป็นที่พึ่งของลูกได้เสมอ

รร.ผมตอนม.ปลาย มันจะมีหัวโจกตัวนึงคอยแกล้ง คอยบูลลี่เพื่อน แกล้งแบบหนักมาอ่ะ เช่น
- จับถอดกางเกงวอร์มพละ แล้วเอากางเกงไปโยนทิ้งหน้าระเบียงทางเดิน คือรร.ผมเป็นสหด้วยไง
- ตั้งฉายาคอยล้อเลียน คือแบบล้อจนอายอ่ะ
. พอโดนใครเข้าเอาจริงหน่อยก็พยายามว๊ากใส่เค้า

สุดท้ายไอ้คนที่แกล้งเพิ่งมารู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ผมถึงเข้าใจละว่าไอ้การพยายามแกล้งชาวบ้านเค้าตอนสมัยเรียนก็เพราะว่าตัวเองมีปม เลยพยายามแกล้งเค้า ว๊ากใส่เค้า...ผมเชื่อว่าจุดนี้เวรกรรมน่าจะเริ่มทำงานแล้วแหละ เพราะโรคนี้ไม่ได้หายกันง่ายๆด้วย ต้องคอยกินยาตลอด + คนรอบข้างต้องคอยเคียงข้าง

.
ผมก็โดนนะ ไอ้ตั้งฉายาล้อหนัก + คอยแกล้ง แต่ผมก็สวนต่อยมันกลับไป + ด่าพ่อล้อแม่มัน หลังจากนั้นมันก็ไม่ยุ่งกับผมอีกเลย คือถ้าเรายิ่งยอมก็จะโดนมันแกล้งอ่ะ เอาตรงๆ รู้ว่าสู้ไม่ได้แต่ขอซัดเอาคืนให้ปากแตกหน่อยก็ยังดี

เชื่อว่าต้องมีคนรู้จักท่านช่วงม.ต้นได้อ่านกระทู้​นี้ด้วย​ สังคม​ SS​ กว้างในหมู่ผู้​ชายอยู่​ละครับ

หวังว่าจะมีซักคนมาขอโทษท่านแบบจริงใจนะ

ส่วนตัวผมเองก็เกลียดชีวิตตอนมัธยม​สุดละ​ เพราะโดนแกล้งทั้งการกระทำและคำพูดจนเป็​นปมไปแล้ว​ ดีที่ช่วงม.ปลายเจอเพื่อนอีกกลุ่มจนรู้สึกดีขึ้นบ้าง​ แต่ก็ยังโดนเรียกชื่อเล่นบูลลี่และถูกเมินตลอดหกปีจนความ proud แทบไม่มี​ มาโอเคขึ้นตอนมหาลัยนี่แหล่ะครับ