พอดีว่า ผมจบแค่ปวส. ตั้งแต่ปี57 แต่สาขาที่ผมจบ ไม่เคยได้เอามาใช้ในชีวิตการทำงานเลย
เพราะไม่เคยสมัครงานได้ จนลืมวิชาไปหมดแล้ว (สาขาคอมธุรกิจ) ก็เลยมีความคิดที่อยากจะเรียนต่อ ป.ตรี
จริงๆก็มีความคิดที่จะเรียนต่อมานานตั้งแต่จบปวส.แล้ว แต่ภาระทางบ้านค่อนข้างมีพอสมควร

ด้วยตอนนี้ อายุที่ยังดูเหมือนไม่เยอะ แต่แฝงไปด้วยความกลัวของตัวเองที่มีรอบด้าน
อย่างที่เห็นได้ชัดเลยคือ ความคิดสร้างสรรค์ ความครีเอท ของผม มันลดหายลงไปเยอะมาก ถึงมากที่สุด
รวมถึงความมั่นใจตัวเองด้วย จนกลายเป็นคนที่จิตลึกๆมันสั่งมาตลอดว่า
เราเป็นคนที่ไม่มีไรดีเลยจริงๆ แต่สมองก็ตีกลับว่า ไม่จริง..
รู้สึกไม่เหมือนตัวเองเมื่อก่อนช่วงอายุ20ต้นๆ ที่สมองแบบ แร่นมาก
มันก็เลยมีกำแพงว่า ตัวเอง คงไม่ไหวที่จะเรียนแล้วมั้ง

ตอนนี้ ผมตกงานมา5เดือนแล้วค่อนข้างจิตตกพอควร ก็เลยคิดว่า จะเรียนต่อเลย แต่คราวนี้ผมก็ต้องหาเงินด้วย มันก็คิดอีกว่า ถ้าเราเรียนไปทำงานไป ที่ทำงานเค้าจะโอเคไหม เพราะเมื่อสมัยผมเรียน ปวส. ผมก็ทำงานไป เรียนไป(ส่งตัวเองเรียน) แล้วที่ทำงานทุกที่ ไม่มีใครโอเค เพราะผมห่วงเรียนมากกว่า จนผมต้องยอมออกจากงานในช่วงโค้งสุดท้ายของการเรียน

สุดท้าย ผมมีกำแพงในใจหลักๆ คือเรื่องมันสมองที่เห็นได้ชัดเกินกว่าจะโกหกตัวเอง และเงิน มันเลยเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเรียนต่อดีไหม

ไม่สายครับ

ปล. แม่ผมจบป.ตรีตอนผมอยู่ประถมแล้ว ก็ราวๆ4X

การเรียนไม่มีคำว่าสายครับ
ผมก็ 30 จบ ปวส. เองเหมือนกัน
ว่าจะหาเรียน อาทิตย์ เพราะทำงานถึงวันเสาร์

ไม่สายไปหลอกครับ
31เอง สบายๆครับ
เรียนเสาร์ - อาทิตย์ก็ได้ครับ
หรือท่าท่านเลิกงานไวหน่อยก็ บางมหาลับยก็มีเปิด ภาคค่ำวันธรรมดา ครับ

เรียนได้แน่นอนครับ พ่อผมจบปริญญาตรีก็ 40 แล้ว ครับ

เรียนตอนไหนก็ไม่มีคำว่าสายครับ ผมอายุ 31
ยังเรียนอยู่เลย ตอนนี้ ปี 3 เเล้วได้เพื่อนใหม่ๆด้วย (เรียน มมร.มวก. เสาร์-อาทิตย์)

การหาความรู้ใหม่ๆไม่มีคำว่าสายหรอกครับ

มีพี่ที่มาเรียนภาคพิเศษ เสาร์ อาทิตย์กับผม อายุ 58 ปี
เป็น ผอ.รพ.สต.
เพราะฉะนั้นของคุณสบายเลยครับ

ต้องหาเป้าหมายการเรียนครับ
จะเรียนไปเพื่ออะไร อยากได้ความรู้ หรือใบปริญญา
เรียนตามที่ตัวเองอยากเป็นครับ
เช่น อยากเป็นพนักงานขาย ก็เรียน การขาย การตลาด
อยากเป็นผู้บริหาร ก็เรียนบริหาร
อยากปลูกผักผลไม้ขาย ก็เรียนเกษตร
อยากขายกาแฟ ก็เรียนเกี่ยวกับกาแฟ ครับ

ผมมองว่าควรหาเงินเป็นหลักไว้ก่อน เรื่องเรียนให้ดูที่ม.เปิด แต่ว่าต้องโฟกัส
ให้ได้ก่อนว่าจะเรียนเพื่อไปทำงานอะไรบ้าง

มาเป็นกำลังใจให้ครับ ผมจบแค่ ปวช

มหาลัยเรียนได้ สามปี ออกเพราะขี้เกียจ ไม่อยากทำ วิทยานิพนธ์ ไม่ชอบอะไรที่ต้องขยายความให้ยืดเยื้อ

ปีนี้ ก็ 28 แล้วครับ กำลังหาเรียนเพิ่มเหมือนกัน แต่ผมยังมีงานอยู่ ว่าต้องหาเวลาเพิ่มเติมจากงาน สู้ๆครับ

ผมชอบนึกให้ตัวเอง ลองมองภาพดู ในอีก 5 ปี 10 ปี เราจะเป็นยังไง ถ้าเราลงมือทำ

ความเห็นผมนะ ถ้าท่านไม่ได้จะเรียนเอาวุฒิ ท่านไม่จำเป็นต้องเรียนในมหาลัยหรอกครับ

ทุกวันนี้ความรู้มีอยู่ใน internet มากมาย ผมเป็นท่านผมจะฝึกภาษา แค่เราหาข้อมูลด้วย ภาษา eng

มันเหมือนอีกโลกนึงเลยนะ ข้อมูลแน่นๆ เยอะมาก อย่างน้องผมเรียนศิลปะที่ ม.เอกชน ที่นึงในไทย

สิ่งที่อาจารย์สอนเทียบกับเนื้อหาที่เรียนออนไลน์แบบเสียเงินไม่ได้เลย และเมื่อมาคิดดูแล้วค่าเรียนที่ใช้เรียนใน ม.เอกชนตลอดหลักสูตร แพงกว่าเยอะเลยครับ

ฟิลการเรียนเป็นแบบ ท่านเรียนการวาดจาก อ.ไทยในมหาลัย กับ ท่านเรียนการวาดจากคนที่วาดใน lion king กับ star wars ชุดความรู้มันคนละเรื่องเลยนะท่าน

ข้อดีของการเรียน ม. คือ มีคนติงาน กับ ออกวุฒิให้

คหสต. บริบทการเรียนวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ท่านสนใจด้านไหนก็ไปหาเรียนคอร์สด้านนั้น เป็นคอร์สสั้นๆดีกว่า และกำแพงภาษานี่ละที่มันจะทำให้ความรู้ของท่านกว้างขึ้น

เจ้าของบริษัทผมอายุ 52 เรียน กศน.ม.ต้นตอนอายุ 50 ตอนนี้52กำลังจบ ม.ปลาย ตอนนี้ชวนผมเรียน มหาลัยด้วยอยู่เลย

ถ้า ม.เปิด หมายถึง ม.ราม กับ มสธ. ผมว่าเนื้อหาที่อ่าน และสอบ ตามโลกวันนี้ไม่ทันแล้วครับ

แต่ก็ดีในแง่ของเรียนเอาวุฒิ

ตั้งเป้าหมายใหม่ครับ

เป้าหมายที่ 1 คือ สาวๆนักศึกษาในมหาลัย
เป้าหมายที่ 2 คือ เรียน

เเค่นี้อายุเท่าไหร่ก็เรียนได้ครับ