- จริงๆแฟนบอลหรือสื่อรุ่นใหม่(ขอเรียกว่า รุ่นเรา) มักตั้งฉายาโดยเอา "ปมด้อย" ของนักเตะหรือผู้จัดการทีมมาล้อ แน่นอนไม่ใช่การยกย่อง และไม่ใช่การดูถูกดูแคลน แต่ส่วนใหญ่เป็นการ "ขำขัน" เสียมากกว่า
- ซึ่งไม่ว่าอย่างไรการเอาปมด้อยของบุคคลอื่นมาตั้งเป็นฉายา มันก็เป็นเรื่อง บูลลี่ กันอยู่ในตัว ซึ่งสังคมสมัยใหม่ก็เรียกร้องการ ห้ามบูลลี่ บุคคลอื่น แต่แฟนบอลรุ่นเราๆ กลับบูลลี่นักเตะ
- ส่วนตัว "ผมเอง" ก็ไม่ได้ถึงขั้นซีเรียส หรือโกรธแค้น เจ็บแทน อะไรนั่น ผมก็เฉยๆ
- แต่ที่ผมเสียดายคือ... การเรียกนักเตะด้วยความตลกโปกฮา มันทำให้นักเตะถูกลืมได้ง่าย มันทำให้ความคลาสสิคในตัวนักเตะเลือนหายไปไว (มันไม่เท่ ว่างั้น 55+)
- ลองนึกถึงยุคเก่าๆ ไข่มุกดำ ราชันย์สตั๊ดเหินหาว จักรพรรดิลูกหนัง นักเตะเทวดา
- ยุคนี้ หมู ไข่ดาว แว่นฟันเหลือง โล้นจิบน้ำ โปน แหลม เจิด -__-!
- วัฒนธรรมการตั้งฉายาแบบนี้ มันคงเลิกยากแล้วใช่มั้ย นึกแล้วก็เสียดายครับ

มันมาพร้อมกับยุคสมัยแหละ สมัยก่อนนี่อย่างกับหนังฮ่องกง

นโปเลียนลูกหนัง ไกเซอร์ฟร๊านซ์ นักเตะเทวดา เทพบุตรมหาภัย กัปตันมาร์เวลล์ เพชรฆาตพรายกระซิบ ปีกพ่อมด ฟังดูเท่จริงๆ


แต่บางคนก็ถือว่าโดนบูลลี่ได้เหมือนกันนะ อย่างไอ้บ้านนอก เคล้าส์ เอาเกนธาเลอร์ ไอ้โรคจิต วินนี่ โจนส์ ปีกขาโก่ง ปิแอร์ ลิตบาร์ตสกี้ ไอ้หงอก ฟาบริซิโอ้ ราวาเนลลี่

คนใหม่ๆ ยังพอเข้าใจได้ว่าเป็นเรื่องของยุค แต่นี่ลามไปเปลี่ยนฉายาคนเก่าด้วยนี่สิ
กิ๊ก เป็นปีกพ่อมดมาเกือบยี่สิบปี อยู่ๆ กลายเป็นขนดกไปเฉ้ย

- ยุคนี้ หมู ไข่ดาว แว่นฟันเหลือง โล้นจิบน้ำ โปน แหลม เจิด -__-!

ผมรู้แค่ว่าในนี้มีอันเดียวที่เป็นคำต้องห้าม อย่างอื่นไม่เห็นมีใครโดนเรื้อนเพราะใช้ฉายานั้น

ssเน้นความเกรียนครับ มีช่วงหลังนี่แหละที่PCมากขึ้น

ยุคนู้นก็เหยินน้อย เหยินใหญ่ ไข่ดาว เอาปมด้อยมาตั้ง

จะบอกได้ว่ายุคนี้ชื่อเท่ๆมันไม่เยอะเท่ายุคนู้นนั่นแหล่ะ

แต่เรื่องปมด้อยก็พอๆกัน แต่ยุคนี้หาชื่อเท่ได้ยากเกิน

เน้นง่าย เน้นฮาไว้ก่อน

เจิดนี่คือไม่ดีแล้วหรอ หรือมันแปลเป็นอะไรที่ไม่ดี ผมเข้าใจว่ามันมาจากเจอร์ราดแบบสั้้นๆนะ

ยุคก่อน แม้แต่คอลัมนิสต์กีฬาก็ยังต้องมีความละเมียด
เดี๋ยวนี้กระด้าง ตลกฉาบฉวยขายได้ง่าย
ส่วนตัวยังชอบฉายาที่สวยงามมากกว่านะ
แต่จะเอาฮาบ้าบอคอแตก ก็เข้าใจได้ ไม่แคร์

ส่วนตัวผมจะไม่เรียกฉายานะครับ เว้นแต่จะใช้เขียนบทความเพื่อความสละสลวยทางภาษาและชวนอ่าน

แต่ผมไม่ใส่ใจนะครับ ถ้าใครจะเรียกขานใช้ฉายาอะไร

นึกว่าผมคิดประเด็นนี้คนเดียวซะอีก ถ้ามองภาพรวมกับโลกปัจจุบันที่ให้ความสำคัญเรื่องความเท่าเทียมกัน มันน่าลดลงไปได้แล้วนะพวกการเหยียดทั้งหลาย

แต่ก็อย่างที่เห็นแหละครับ ยังมีการเหยียดสีผิว เหยียดเชื้อชาติเกิดขึ้นทั้งที่กระแส Black Lives Matter และ No Room For Racism ดังทั่วโลก

ไอพวก

เสี่ยหมู
ปากเป็ด
โคลคล้ำ
หน้าลิง

ผมว่านักข่าวssควรพิจารณาคำพวกนี้นะ

ผมกลับชอบพวกฉายาน่ารักๆมากกว่า แบบกัตจัง เฮียยิ้ม ทาถู หรือ โปร ของเชลซี กับ -วย ของแฟนปืนเค้า5555 (อันนี้มันดูเหมือนด่าก็จริงแต่มันไม่เหยียดปมด้อยไง)

ผมแค่เสียดายความ คลาส ของฉายาละคับ กับไม่เห็นด้วย (แต่ไม่เดือดร้อน) กับฉายาบูลลี่
- เรื่องบูลลี่ น่าจะไม่ต้องพูดถึง(เพราะไม่สมควรอยุ่แล้ว)
- ส่วนพวก เจิด แหลม พวกนี้มันไม่เท่ นั่นละ แต่นักเตะพวกนี้ถ้ามีฉายาดีๆ ผมว่าน่าจดจำ บองดูราชันย์สตั๊ดเหินหาว เราก็อยากรู้ คือใครว่ะ
- แต่เจิด แหลม ปากเป็ด วันนึงนานเข้า ไม่มีใครค้นหาละมั้ง

ผมเห็นด้วยนะ

บางอันก็ไม่ใช่ปมด้อย แต่มาเรียกเหมือนเป็นปมด้อยเขาซะอย่างนั้น

คิดเหมือนผมเลยครับ นี่ผมคิดผิดมาตลอดรึเนี่ย

ผมค่อนข้างเฉยๆกับฉายาพวกนี้นะ บางอันก็ทำให้เราจำนักเตะได้เวลาอ่านหัวข่าวผ่านๆ

ที่ไม่ชอบจริงๆคือการพาดหัวข่าวนักเตะชื่อยาวๆด้วยชื่อย่อมากกว่า

คือนักเตะบางคนมันไม่ดังไง พอเจอชื่อย่อเข้าไปถึงกับงง ใครวะ

ถ้าเป็นนักเตะดังพอที่จะเห็นชื่อย่อแล้ว recognize ได้ว่าเป็นใคร เช่น VVD CR7 TAA KDB ก็ว่าไปอย่าง

แต่บางคนไม่ได้ดังพอที่เห็นชื่อย่อแล้วร้องอ๋อเลย เช่น DCL - Dominic Calvert-Lewin

AWB - Aaron Wan-Bissaka TFM - Timothy Fosu-Mensah

ถ้าจะเรียกแบบนี้ หาวิธีเรียกสั้นๆหรือฉายาให้ดีกว่ามั้ง

อยู่ที่พฤติกรรมคนเรียก
อยู่ในสังคมแบบไหนเราก็จะได้เจอได้เห็นอะไรแบบนั้น

อยากถามว่าคนที่ตั้งฉายาหรือเรียกนามแฝงให้เค้าเนี่ยมีวุฒิภาวะมากพอรึยัง? ถึงไปเรียกเขาแบบนั้น เช่น แว่นฟันเหลือง, เฮียยิ้ม, เงาเหยิน, บังโม, หน้าหนู,โล้นจิบน้ำ, ด็อบบี้ มีครั้งนึงจะเรียก บรูโน่ ว่า ถั่วงอก แต่คนไม่เล่นด้วย คือไม่รู้จักหรอกนะว่าถั่วงอกเป็นใคร แต่ก็ไม่ควรเรียกแบบนั้นนะ

ก็เจอแต่ใน Soccersuck กับ Facebook สมัยก่อนอ่านพวก สยามกีฬา ไม่ค่อยเจออะไรแบบนี้นะ พบเจอได้น้อยมาก แต่ทุกวันนี้เกร่อไปหมด แต่เข้าใจอ่ะนะว่า คนแปลข่าว กับ นักสื่อสารมวลชนสายกีฬา มันต่างกัน นักข่าวสมัยก่อนกว่าจะไต่เต้าขึ้นมาเขียนข่าวเขียนคอลัมน์นี่ยากกว่าจะผ่านมาได้แต่ละด่าน โดนฝ่ายบรรณาธิการด่า โดนติ มีคำต้องห้ามขัดกับหลักจรรยาบรรณ มีจรรยาบรรณของสื่อให้รักษา เขียนไปสำนักพิมพ์หรือช่องจะถูกฟ้องมั้ย เขียนไปจะถูกสะท้อนความไม่มืออาชีพขององค์กรรึเปล่า ฯลฯ โดนโยนงานให้กลับมาเขียนใหม่ โดนสอนเรื่องจรรยาบรรณ กรองมาหลายชั้นเยอะกว่าจะผ่านมาได้ในระบบสื่อสารมวลชน ทุกวันนี้แค่แปลข่าว เผลอใส่ความ bias ใส่นิสัยส่วนตัวเข้าไปก็ออกมาเป็นข่าวได้แล้ว บางคนคิดว่าถ่อย ก้าวร้าว aggressive แล้วดูเท่ด้วยนะ คือมันต้องดูตามบริบทงานรึเปล่า ไม่ใช่พยายามทำจนดูไม่ธรรมชาติ

สมัยก่อนตอนเรียนมหาวิทยาลัย เคยไปอบรมสื่อสารมวลชนที่สถานีโทรทัศน์ช่องหลักช่องนึง เขาบอกว่า การเป็นนักข่าวที่ดีคือ ต้องเล่าข่าวอย่างตรงไปตรงมาตามสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าใส่ความคิดเห็นหรืออคติส่วนตัวของผู้เล่าลงไปในเนื้อข่าว เพราะตรงนั้นผู้ชมผู้รับสารจะเป็นผู้ตัดสินเอง เราเป็นแค่สื่อกลางในการนำเสนอเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผมจำได้มาถึงทุกวันนี้

อย่าถือวิสาสะไปตั้งหรือไปเรียกใครว่าอะไรที่ไม่ใช่ชื่อเค้าโดยปราศจากการให้เกียรติ ขาดความยั้งคิด ไตร่ตรอง หรือความคึกคะนอง เพราะเมื่ออยู่ในหน้าสื่อซึ่งเป็นพื้นที่สาธารณะแล้ว ผลกระทบในอาจเกิดขึ้นในวงกว้างและยากที่จะกู้คืน เพราะถ้าบางฉายาถ้ามันถูกพูดไปแล้วจะไปแก้ไขหรือเรียกคืนทัศนคติคนในสังคมก็ถือเป็นเริ่องยากแล้ว

ยกตัวอย่างเช่น สมมติ ดิ มาเรีย มาเที่ยวไทย แล้วมีวัยรุ่นที่ยังไม่รู้อะไรควรไม่ควร ไปเรียกไปทักเขา "Hey..Dobby" อย่างงี้จะเป็นยังไง

เอาง่าย ๆ ไม่ต้องพูดถึงนักฟุตบอลอะไรหรอก เอาแค่เรียกเพื่อนสมัยเรียนด้วยฉายาที่ออกแนวล้อเลียนที่คนอื่น ๆ เขาเรียกกันโดยไม่ใช่ชื่อเจ้าตัว ผมยังเสียใจกับตัวเองและคิดว่าไม่น่าทำเลย มาจนถึงทุกวันนี้ เช่นบางคนเขาเป็นกลากเรียกเขา กลาก บางคนเขามีปัญหาเกี่ยวกับต่อมน้ำตาผิดปกติทำให้ไม่สามารถควบคุมการหยุดไหลของน้ำตาได้ทำให้เกิดขี้ตาเยอะรอบดวงตาตลอดทั้งวัน ต้องพกผ้าเช็ดหน้าติดตัวประจำ ไปเรียกเขา ไอ้ตาเปียก

หนักสุดคือ มีเพื่อนคนนึงสมัย ม. ปลาย เป็นมะเร็งต้องทำคีโม(เคมีบำบัดจนผมร่วงหมดหัว) ด้วยการต้องคอยไปรักษาทำให้ไม่สามารถมาเรียนต่อเนื่องได้ ขาดเรียนบ่อย จึงทำให้ต้องซ้ำชั้น อยู่ ม 4 อย่างเดิมอยู่หลายปีซึ่งทำให้อายุเยอะกว่าเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน

ทุก ๆ คนต่างพากันเรียกเขาว่า ไอ้แก่ ซึ่งไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาต้องเจอต้องผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมาเจอเพื่อนเรียกว่าอย่างนั้นอีก คน ๆ นี้นิสัยโคตรดี พูดน้อย ไม่ระรานก้าวร้าวใคร ผมนี่โคตรเสียใจเลยที่ร่วมเรียกเขาอย่างนั้นไปด้วย โดยที่ทุกวันนี้ยังไม่รู้ชื่อจริงของเขาด้วยซ้ำแม้ว่าตอนนั้นผมจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาก็ตามอะนะ แต่ผมก็เรียกเขาว่า ไอ้แก่ เหมือนกันกับทุกคน กับสังคมเด็กที่ขาดการไตร่ตรองตอนนั้น

แต่ตอนนี้เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราจึงเลือกที่จะไตร่ตรองได้


ซึ่ง..นะ ใครจะว่าโลกสวยก็ช่าง แต่นั่นแหละ ประสบการณ์