คุณเคยมีความคิดว่า อยากจะหายไปจากโลกนี้บ้างมั้ย?
#เราเคยนะ และยังมีอยู่เรื่อย ๆ ด้วย แต่ว่าไม่ได้คิดอยากจะจบชีวิตตัวเองนะ
เพียงแต่หวังลึก ๆ ว่าวันนึง โชคชะตาจะฆ่าเราเอง
เช่น เดิน ๆ อยู่แล้วฟ้าผ่าใส่ โดนรถชนตาย โดนลูกหลงเวลาที่เขายิงกัน
อาจจะซ้อนมอเตอร์ไซด์แล้วพลิกคว่ำเสียชีวิต
หรือถ้าให้ดีคือนอนไปแล้วไม่ตื่นมาอีกเลย
บางทีเราก็สงสัยว่าพวกอุบัติเหตุที่มันเกิดขึ้นตามข่าว ทำไมไม่เป็นเราแทนนะ ?

ถ้าช่วงไหนดาวน์ ๆ ก็จะออกไปยืนตรงระเบียงคอนโด มองลงไป แล้วสงสัยว่าถ้าเราโดดลงไปจะตกไปอยู่ตำแหน่งไหนนะ ถ้าตกใส่รถที่ขับผ่านมาพอดี นี่เค้าซวยเลยนะ หรือล้างมีดอยู่ ก็คิดว่าถ้าเราเอามีดมาจ้วงใส่ตัวเองมันจะเป็นไงนะ แต่ก็ไม่เคยทำเลย แล้วก็คิดว่าคงไม่มีวันทำด้วย

คำถามคือ:
1. สรุปแล้วเราเป็นอะไร?
2. ทำไมความคิดพวกนี้มันยังวนเวียนอยู่?
3. ความคิดพวกนี้มันอันตรายมั้ย?
4. แล้วเราควรจะต้องทำยังไงกับมัน?
5. คนรอบข้างทำอะไรได้บ้าง ?

1. จิตแพทย์เรียกอาการนี้ว่า Passive Death Wish
คือไม่ได้ทำตัวเสี่ยงตาย แต่ก็ไม่ได้แคร์ว่าตัวเองจะอยู่หรือจะไป ตายก็ดีไม่ตายก็...พออยู่ได้มั้ง แต่ตายได้ก็ดี *ขำแห้ง*
.
2. ที่ความคิดยังวนเวียนอยู่แบบนี้ เพราะมีความขัดแย้งอยู่ในตัวเอง ส่วนประกอบแรกคือ ทัศนคติที่มองไม่เห็นชีวิตด้านบวกของตัวเอง เกลียดตัวเอง คิดว่าตัวเองห่วย เกิดมาทำไม อยากทำโทษตัวเอง อยากหนี อยากหายไป อยากออกไปจากจุดนี้
.
ในขณะเดียวกัน ถึงเราจะร้องไห้ฟูมฟายตลอดเวลา บอกว่าเกลียดตัวเองแค่ไหน ในหัวเรายังมีเสียงเล็ก ๆ ที่คอยบอกว่า "อีกนิดนึงมึง" "ค่อย ๆ ก็ได้" "เอาวะ!" เพราะลึก ๆ แล้ว เราก็รู้สึกว่า เราก็สมควรที่จะมีความสุขบ้าง "ขอบ้างเหอะ" อยากเห็นว่าถ้าตัวเองไปต่อ จะไปได้อีกสักแค่ไหน
.
3. Passive Death Wish ความจริงก็อันตรายอยู่ แต่อาจจะยังไม่ด่วนเท่าการพยายามฆ่าตัวตาย (Actively Attempted Suicide) แต่มันก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่ชี้ว่าเรามีอาการซึมเศร้าไปถึงระดับไหนแล้ว
.
4. สำหรับเราคือความคิดนี้มันหายขาดได้ แต่มันอาจจะยาก คือ มันกลับมาหาเราเรื่อย ๆ แหละ แต่เราก็เรียนรู้ที่จะจัดการมัน Manage ได้ ซึ่งไม่ได้หมายถึงการพยายามบังคับตัวเองให้คิดบวก หรือ "เอ้า! วันนี้เราจะวิ่งออกไปรับ Positive Vibes!" แบบนั้นเป็นการกลบเกลื่อนความทุกข์ โดยไม่ได้แก้ที่ต้นเหตุ
.
แต่เราเลือกที่จะยอมรับว่า ตัวเราก็เป็นแบบนี้แหละ และเมื่อความซึมเศร้า ความกังวล ความกดดันต่าง ๆ มาเยือน ก็ต้องรู้ทันความคิดตัวเอง พร้อมทักทายมันแบบ Hello darkness, my old friend. ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ แล้วก็หัวเราะใส่มัน
.
5. ในมุมของจิตแพทย์ คือ ถ้าคุณเป็นคนใกล้ตัวของคนเหล่านี้ คุณควรทำให้เขาเห็นถึงความสำคัญของการมีชีวิตอยู่ของเขา ชีวิตเขามีความหมาย มีประโยชน์ มีค่าในมุมอื่น ๆ อีกมากมาย โดยเฉพาะสำหรับคุณ
.
อาจจะไม่ต้องพูดอะไรมากก็ได้นะ แค่ฟังอย่างตั้งใจ บอกเขาว่า #อยากฟังเขา อยากให้เขาระบายออกมา ต่อให้เขาบอกว่า "ไม่อยากอยู่แล้ว" ก็บอกเขาว่า "แต่เราอยากให้เธออยู่นะ" บอกให้เขารู้ว่า เขาเป็นคนที่สำคัญมาก ๆ สำหรับคุณนะ
.
สิ่งที่เราอยากได้จากคนรอบข้างคือ ไม่อยากให้ตัดสินเราจากความคิดอันนี้ เรารู้สึกว่ามีคนที่รู้สึกแบบนี้อยู่มากแต่ไม่กล้าเปิดเผยออกไปเพราะกลัวว่าจะถูกมองไม่ดี ไม่อยากโดนตราหน้าว่าเป็นคนที่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่บอกเลยว่า ไม่จำเป็นต้องเป็นซึมเศร้าขั้นหนัก แค่คนปกติไม่สบายใจ ก็สามารถมีภาวะ Passive Death Wish นี้ได้

เคยเป็นช่วงนึงไม่นานเกินอาทิตย์

ไม่อยากตายแบบภาระคนอื่น แต่หวังให้คนอื่นมาฆ่าเราอะไรแบบนั้น

ช่วงดิ่งน่ะ ละก็หาย จริงๆพึ่งหายเอง แต่ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะ

มีความคิดพวกนี้ในหัวทุกวัน ห่วยกระจอก ไร้หนทาง !!!

ขอบคุณ จขกท มากครับที่เอาบทความนี้มาลง

ผมสงสัยตัวเองมานานละว่าอาการที่เป็นอยู่มันเรียกว่าอะไร จะซึมเศร้าก็ไม่ตรงทั้งหมด พอมาอ่านอันนี้เออ ตรงมาก


ความคิดประมาณว่า ผมก็ไม่อยากตายนะ แต่ก็เบื่อเหลือเกินกับการมีชีวิตอยู่ มันวนอยู่ในหัวผมบ่อยมากช่วง 2 ปีมานี้ ไม่รู้จะแก้ยังไงเหมือนกัน

ทำง่านก็เหนื่อย ดิ้นรนเพื่อเลื่อนตำแหน่งก็เหนื่อย พอได้ตำแหน่งมาแม่งก็เหนื่อยยิ่งกว่าเดิมอีก ไม่รู้ต้องเหนื่อยไปอีกนานแค่ไหน ทุกวันนี้ไม่สนเรื่องเงินแระทำงานเพื่อวันหยุดมากกว่า
บางทีตายไปก็สบายดีเหมือนกันนะ คิดอยากตายทุกวันแค่ยังไม่กล้าลงมือ

ลองออกไปช่วยเหลือคนอื่นครับ
ทำอะไรก็ได้เล็กๆน้อยๆ ช่วยคนที่ลำบากอยู่

หรือถ้ายากไป
ลองซื้ออาหารให้หมาให้แมวแถวบ้านก็ได้ครับ

อย่าดำดิ่งอยู่ในความคิดลบของตัวเองนานเกินไป
เดินออกมาครับ ..ไปช่วยแม่ซักผ้ารดน้ำต้นไม้ก็ได้

ถ้าคุณมีเป้าหมายในชีวิต
มีอะไรหลายอย่างที่อยากทำ
ได้ทำประโยชน์ให้ผู้อื่น
คุณจะไม่อยากตายครับ..

รู้สักทีว่าลึกๆในใจตัวเองคืออะไร ขอบคุณบทความนี้ที่ถ่ายทอดความรู้สึกผมออกมาเป็นตัวหนังสือ ทุกวันนี้ก็เป็นซึมเส้ามา7-8ปีแต่ในใจก็รู้สึกแบบนี้ อยู่แบบทนๆ ตายได้คงดีกว่า

เคยคุยกับคนๆนึง ชวนกันตายทุกวันเพราะต่างคนต่างป่วย พอคุยกันก็เขียนจดหมายลาตายทิ้งไว้เหมือนกันอีก วันๆคุยกันคิดแต่จะหาวิธีตายอย่างไม่ทรมาน ตายแบบไม่ฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายเหมือนโชคชะตาจะยังไม่ยอมเลยมีเหตุให้แยกจากกัน