ช่วงนี้กระแสปักษ์ใต้(บ้านผม)กำลังมาแรง ก็ชวนให้นึกถึงเพลงปักษ์ใต้บ้านเรา คาดว่าถ้าไม่เด็กมากก็คงจะพอได้ยิน และเป็นหนึ่งในเพลง signature เลย โดยเจ้าของเพลงปักษ์ใต้บ้านเราก็คือวงแฮมเมอร์ วงเพื่อชีวิตในตำนานที่มีเพลงดังมากมาย มีเรื่องหนึ่งที่ไม่เคยรู้คือทั้งวงเค้าเป็นพี่น้องกันแถมบางคนเป็นรุ่นลูกอีกที ก็ได้มารู้หลังจากที่ได้ดู supermum นี่แหละ






ที่หยิบคลิปนี้มานอกจากเรื่องเพลงแล้วยังอีกมีประเด็นนึงที่น่าสนใจก็คือการหยอกล้อของ หม่ำ ในแง่ของการเจอคนใต้ที่หน้าตาดุๆ หนวดเครารุงรัง ว่าให้อารมณ์เหมือนโจร และมักจะโดนทักว่าเป็นโจรใต้รึเปล่า จะมายิงรึเปล่า ซึ่งเป็นอะไรที่คนใต้เจอเป็นประจำแต่ส่วนใหญ่ไม่มีใครถือสา อย่างในคลิปเองก็มองเป็นเรื่องปกติเฮฮากันไป เพราะเรารู้เจตนาของคนที่พูด ชวนให้คิดถึงเรื่องการเมืองทุกวันนี้ว่าภาคใต้เป็นเมืองสลิ่ม ซึ่งถ้าเราไม่ใช่พอฟังแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากหากว่าการล้อนั้นมาจากเพื่อนหรือเรารู้เจตนาว่าเค้าพูดแซวเล่น (เพราะมันก็จริง ฮ่าๆ) แต่ว่าหากไม่รู้จักกันแล้วมีการโพสต์แม้จะไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แต่ระวังว่าจะมีคนไม่พอใจและอาจจะมองว่าเป็นการเหยียดได้เหมือนกันครับ

ผมเป็นคนใต้ มีเพื่อนอยู่3จังหวัดชายแดน มีแต่คนบอกว่าส่วนใหญ่คนก่อการร้าย ไม่ไว้หนวดและผมรุงรังครับ หัวเกรียนด้วยซ้ำ

เพื่อนผมบอกก็อยู่กันดีๆมาตั้งนาน พอพวกหัวเกรียนมาก็มีก่อการร้ายเกิดขึ้น

สงบไม่ได้ครับ งบเหลือตายเลย

....ซ้ำ

อันนั้นอาจจะเรื่องจริงครับ แต่โดยปกติคนนอกเค้ามองคนไว้หนวดน่ากลัว

เพื่อนผมแถวบ้านก็ทรงๆนี้กันหมด แต่มันเหลือเชื่อจริงๆว่าเขาใจดีและมีน้ำใจมากๆ


ส่วนตัวผมเกิดภาคใต้ แต่โตกรุงเทพ(1ขวบก็ไปอยู่กรุงเทพฯ) แต่ก็พอที่จะมีเพื่อนๆแถวบ้านที่ใต้ พอได้รู้จัก ได้คุยอะไรหลายๆอย่าง มันก็จริงนะที่เขาว่า ถึงกูจะทรงโจร แต่กูก็ไม่ใช่โจร แถมใจดีมากๆ


เท่าที่เห็น คนพื้นที่จริงๆจะไม่ค่อยทำงานออฟฟิส หรือเป็นลูกจ้างซักเท่าไหร่ ส่วนมากก็ทำกิจการต่อจากบรรพบุรุษ หรือไม่ก็ทำธุรกิจของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้รวยนะครับ บางคนเปิดร้านโชซ์ห่วย บางคนเปิดขายอาหาร แต่ก็มีเงินพอสมควรแหละ และบางคนก็ยังสีบงานต่อจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน


สำหรับผม Mineset ต่างกัน(กับคนเมืองกรุง)พอสมควร อยู่เมืองกรุงมันมีแต่การแข่งขัน ไม่ว่ากับเพื่อนร่วมงาน เวลา หรือว่าอะไรก็แล้วแต่ แม่งแข่งกันหมด


ส่วนตัวก็กลับมาอยู่บ้านที่ใต้ได้2ปี ตอนนี้รู้สึกว่าชีวิตแม่งมีความสุขกว่าตอนอยู่กรุงเทพจริงๆ


ผมยกตัวอย่างง่ายๆ นักเรียนที่เรียนในกรุงเทพหรือปริมลฑล อย่างน้อยต้องตื่นตี5-6โมงเช้า แค่เดินทางอย่างเดียวนะ แต่ที่นี่ตื่น7โมง แวะกินข้าวยังทันเข้าโรงเรียน