วันนี้มาแนวพุทธศาสนานิดนึง ปกติจะเป็นคนที่เฉยๆ นานทีปีหนจะเข้าวัดทำบุญ ยกเว้นจะฝันถึงตา-ยาย ที่เสียไปแล้ว เช้าจะรีบตื่นไปทำบุญที่วัดให้ เข้าเรื่องเลยละกันด้วยความที่ไม่เคยบวช ผ่านมาจนอายุเลขสี่ละ ก็เลยไม่รู้เรื่องกฏระเบียบ ธรรมวินัยเท่าไรครับ แถวบ้านตอนเช้าจะมีเณรเดินผ่าน 3 รูป อายุคงไม่เกิน 10-11 ขวบเลยมั้ง ก็สังเกตุดูไม่ใส่รองเท้าเลย การที่พระ เณรไม่ใส่รองเท้าก็เห็นมานานแล้วเนอะ จำความได้สมัยเรียนประถม ตื่นมาใส่บาตรก็ยังสงสัยอยู่ ไม่เจ็บเท้ากันบ้างเหรอ จนยุคสมัยผ่านมาเนี่ย มันเปลี่ยนแปลงไปเยอะนะบ้านเรา สภาพแวดล้อม ถนนหนทาง จ่างจากสมัยก่อนๆๆๆ เยอะมาก ทั้งไซด์งานก่อสร้าง ขยะ ตะปู กัอนหิน กรวด ขวดแก้ว ไม้ลูกชิ้น เต็มพื้นไปหมด สงสารเณรตัวเล็กๆกันเลย ถ้าเป็นเราจะทนได้มั้ยเนี่ย ไหนจะแดดร้อน พื้นร้อน อนาคตจะมีการเปลี่ยนกฏระเบียบอะไรแบบนี้บ้างมั้ย ให้มันเป็นไปตามยุคสมัย อดเป็นห่วงไม่ได้เลย เอาตรงๆครับ เคยเห็นบางรูปโดนแก้วบาดเมื่อนานมาแล้ว

เพิ่มนิดนึง ยุคนี้ ปชช คงเดือดร้อนกันจริงๆ ด้วยมั้ย บาตรเณรว่างไม่ค่อยมีใครใส่บาตรเลย เจอตอนสายๆ อีกรอบคือเหมือนจะเอียง-คว่ำบาตรเดินกันเลย ออกมาทำงานเจอพระก็เดินแบบไม่ค่อยพะรุงพะรังอะไรกัน

ตอนบวชเป็นเชียอะไรที่ไม่อยากทำมากๆ
(จริงๆก็ไม่อยากทำหมดทุกอย่างอ่ะ แต่โดนบังคับไปบวช เกลียดศาสนาเข้าเส้น)

โคตรเจ็บตีนเลยครับ แล้ววัดที่ผมไปบวชแม่งอยู่ในป่า ต้องเดินกรวด หินเศษๆเล็กๆ กิ่งไม้ โคตรคม
เจ็บแบบเจ็บชิบหายอ่ะ เจ็บจนจะเป็นลม ตอนเดินนี่ก็ ซี๊ด อาส์ ในใจอยู่ตลอด แต่หน้านิ่ง แหม่ สำรวมสุดๆ
ในใจคือแบบ กรวยเอ้ยทำไมไม่ใส่รองเท้ากันวะ บรรพบุรุษคิดค้นรองเท้ามา 2,000ปีก่อนปี คศ ละนะ จะมาลำบากทำไม กลับไปถึงวัดแม่งได้เลือดทุกวัน เดินเป็นเดือนก็ไม่ชิน ไม่ด้าน เจ็บเหมือนเดิม

แล้วต้องเดินทรมานแบบนี้ทุกวันวันละเกือบ 10-20 โล

ผมเคยบวชก่อนเบียด เมื่อสัก 6 ปีก่อน บวช 1 เดือน วัดใกล้บ้าน
ปกติที่วัดออกบิณฑบาตรทุกวันแต่พระจะแบ่งเป็น2สาย สายเหนือ สายใต้
วันนี้สายเหนือ พระที่ออกเวณสายเหนือก็ออกบิณฑบาตร วันไหนสายใต้
พระที่ออกเวณสายใต้ก็ออกบิณฑบาตร เป็นแบบนี้ประจำ

แต่พระที่บวชใหม่ จะพิเศษหน่อย คือ ต้องไปทั้งสายเหนือสายใต้
คือ ต้องออกบิณฑบาตรทุกวันนั้นแหละ

แรกๆคือ ยังไม่ชิน 3วันแรก คือ เท้าระบมอะครับ แต่หลังๆมาก็เริ่มชิน
หากเท้าไม่ไปเตะใส่แก้ว หรือหินแหลมๆ ของมีคม เท้าก็ไม่มีแผลอะไรนะ

ผมก็เคยคิดนะ ควรใส่รองเท้าได้แล้ว มันคนละสมัยแล้วอะ

จริงครับ อันไหนหยวนได้น่าจะหยวน จะได้บุญจริงมั้ยถ้าตัวคนบวชต้องทรมาน อันนี้ผมคิดเอง นี่ก็เข้าไปหาข้อมูลในเน็ตเริ่องรองเท้าเนี่ยครับ

10-20โล อย่างโหดอ่ะครับเท้าเปล่า ไม่ไหวจริงๆแค่นึกภาพก็หลอนแย่แล้ว จะทรมานแค่ไหนเนี่ยทุกวันๆ นึกถึงเณรเด็กเมื่อเช้าเลยครับ

น้องผมบวช ผมนี่ต้องคอยซื้อสก๊อตเทปแปะแผลให้ เอาไปแปะฝ่าเท้าเวลาเดิน

ตอนผมบวชเณร หลวงพี่ให้ใส่ ละไปถอดกลางทาง ตอนถึงละแวกบ้านคน

เจ็บน่าดู มีแผลกลับมาด้วย รู้สึกแหยงๆเท้าจริงครับแค่นึก

อันนี้ก็เข้าทีครับ แต่ถ้ามีการปรับกฏระเบียบใส่ตลอดเวลาได้ก็คงจะดีไม่น้อยเลย

ของผมดีหน่อย น่าจะราวๆ 4-5 กิโลอะครับ จะแย่หน่อย เพราะตอนนั้นหน้าหนาว
แล้วภาคเหนือ คือ ตี 5 อุณหภูมิราวๆ ไม่ถึง 10 อง อะ

บวชพระอยู่ใจครับ ทุกอย่าง พิจารณา เป็น ธรรมะ ธรรมชาติได้หมดครับ

ผมคิดว่า สมัยก่อน หนทาง น่าจะยากกว่านี้อีกนะครับ

ผมเคยบวช 1 พรรษา ณ วัดป่าสายธรรมยุทธ (ในภาคอีสาน)

พระเค้าจะมีเส้นทางประจำในการบิณฯ อยู่แล้วครับ

โดยบิณฯ เส้นทางเดิม ที่เดินประจำทุกวัน คนใส่บาตรก็จะเจ้าเดิมๆ กลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่สิ่งใหม่

ชาวบ้านขาประจำใส่บาตรในหมู่บ้านจะช่วยกันเคลียทางที่พระบิณฯ ครับ เพราะเค้าอยากใส่บาตร

การบิณฯ เป็นสิ่งที่เป็นกิจของสงฆ์ลำดับต้นๆเลยแหละ และที่ผมแปลกใจจคือเวลาเจอสุนัขตามบ้าน

ต่อให้เฮี้ยวๆยังไงมาเจอพระมันจะไม่เเห่าเลย พระเหลืืองมีความศักดิ์สิทธิ์จริงๆ

บางที่เท่านั้นแหละครับ

ข้อสุดท้ายไม่จริงครับ มาดูแถวบ้านผม