ท้าวความก่อนครับ ผมกับแฟนจะชอบทะเลาะกับแฟนเรื่องกลับไม่ไปหา แล้วแฟนอยู่ไกลพอสมควร แต่จังหวัดเดียวกัน

แล้วเดือนนี้ ผมก็ไปหาไม่ได้ เพราะผมต้องไปหาย่าที่ไม่ได้เจอกันมา 4 ปี นั่งทำเอกสารเตรียมสอบสัมภาษณ์ครูต่างจังหวัด แล้วเงินที่ไปต่างจังหวัดไม่ใช่น้อยๆ ไหนผมต้องจองห้องอีก

แล้วการไปหาแฟนผมก็ต้องใช้เงิน ใช้เวลา เหมือนกัน ผมเลยบอก รออันนี้ให้จบก่อน เดี๋ยวไปหา เพราะเดือนนี้ต้องรัดเข็มขัด ก็มาทะเลาะกันอีก

แล้วถ้าผมผ่านสัมภาษณ์ อนาคตผมต้องไปทำงานครูที่ต่างจังหวัด

ทีนี้เรื่องใหม่มา แฟนผมก็ถามว่า จะกลับมาบ้านทุกอาทิตย์ หรือ สองอาทิตย์ไหม ผมบอก "แล้วแต่อนาคต"

แล้วคือผมไม่ได้ตอบ "ไม่" นะ แต่แฟนไม่เข้าใจ ผมตอบแบบนั้นไปเพราะมันมีปัจจัยให้คิดค่อนข้างเยอะ

เรื่องตารางงาน งานวันพิเศษ เงิน ระยะทาง บลา บลา ผมเลยตอบแบบนั้นไป เพราะตอนนี้เราก็ไม่รู้จริงๆ

ว่ามันอนาคตมันจะเป็นไง ปัจจัยรอบตัวมันเป็นแบบไหน ถ้าผมสัญญาไป แล้วผิดสัญญามา จะแย่กว่าเดิมอีก

ความรักมันไม่ใช่แค่เรื่องความรู้สึกของคนสองคนอ่ะสำหรับผม

แฟนก็ตอบประมาณว่า ถ้ารักจริงทำไมจะมาไม่ได้ แฟนผมจะใช้แต่ความรู้สึกอย่างเดียวเลย เวลาตัดสินใจ

คือเอาจริงๆมันมีปัจจัยรอบตัวหลายอย่างมาก มันไม่เหมือน ยุคอีฟกับอดัม ที่แค่รักกันก็ไปกันรอดอ่ะ

มีวิธีแก้ไหมครับ เอาจริงๆ หรือผมเห็นแก่ตัว หรือพูดเชิงเหตุผลมากเกินไป

แต่ก่อนผมก็เจอเคสแบบนี้ แฟนไม่อยากให้ไปทำงานแบบต้องแยกจากกัน ทะเลาะกันทุกที
สุดท้ายชีวิตเกือบพัง

ตอนนี้เจอคนที่เข้าใจ เคมีตรงกัน ก็แฮปปี้ครับ

จริงๆ แล้วไม่มีใครอยากจากครอบครัว คนที่เรารักหรอก แต่บางครั้งตัวเลือกมันมีไม่มากพอ

ผมไปทำงาน ต่างประเทศแล้วกลับมาพัก แล้วไปต่อที่อื่นอีก แฟนเข้าใจ ทุกอย่างเลยโอเค

สำหรับท่านไม่มีคำแนะนำ นะครับ.

สู้ๆ ครับ แล้วเรื่องพวกนี้จะค่อยๆ ผ่านไป

ผมเลิกกับแฟนคนที่รักที่สุดเพราะเรื่องประมาณนี้แหละ ผมอยู่ดอนเมืองแฟนอยู่บางบัวทอง

ผมน่ะอยากให้แฟนมาค้างบ้านผม แต่มันก็ไม่ค่อยอยากค้างเท่าไหร่

ไปๆมาๆก็เถียงกันบ่อยสุดท้ายก็เลยเลิกกัน

รักแท้แพ้ระยะทางมันคือเรื่องจริงนะครับ ถ้าจังหวัดเดียวกันไปเถอะ แฟนคนแรกผมห่างกันคนละจังหวัดเลย ผมทำงานหยุดแค่วันอาทิตย์ เลยไม่ค่อยมีเวลาไปหา สุดท้ายก็เลิกกัน อย่าให้เหมือนผมเลย มานังเสียใจทีหลัง

ว่าจะมาตอบจขกท. เจอเม้นคุณไป ฮาเลย

รักกัน ไม่น่าเลิกกันเลย

ดอนเมือง บางบัวทอง มันไกลกันตรงไหนเนี่ยท่าน

เรื่องปกติครับ เรื่องนี้มันอยู่ที่ท่านจะตัดสินใจ
ผมเคยมีแฟนเก่าเป็นรุ่นน้อง พอเรียนจบเขากลับไปอยู่บ้านเขาที่ประจวบ ผมอยู่กทม
เสาอาทิดผมไปหาเขาที่บ้านอยู่ตลอดทุกอาทิตย์ไม่เคยเว้น

สุดท้ายก็ไม่เข้าใจกัน เพราะเขาบอกให่ผมย้ายไปประจำที่ไปรษณีย์ประจวบ
แต่คือตำแหน่งงานผมมันสายบริหาร ทำงานอยู่ที่ส่วนกลาง มันย้ายไปไม่ได้
ถ้าย้ายไปต้องไปเป็นหัวหน้าที่ทำการเลย ซึ่งมันอีกกี่สิบปีล่ะน่ะ

พูดไปก็ไม่เข้าใจกันสุดท้ายเขาก็ขอเลิกเพราะว่าผมไม่ได้ตัวอยู่ติดกับเขาทุกวัน

แต่ไอที่ผมไปหาเขาทุกเสาทิดเป็นปีๆ มันไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย

คือผมไม่เจอหน้าป๊ากับแม่ผมเองเป็นปีเลยอะ

ตอนนี้คบคนใหม่ หลังจากเคว้งมาปีกว่า จากคบคนอ่อนกว่า 8 ปีเป็นคนแก่กว่า 3ปี
กลายเป็นไม่ต้องไปหาเขาเลย เขาเป็นพยาบาล นอนหอพยาบาล ผมขึ้นไปไม่ได้
กลายเป็นเขามาหาผมเอง มาเอากันที่บ้านผมละก็กลับไปเข้าเวรต่อก็มี
ผมขับรถไม่เป็น เขาก็ขับรถให้ พาเที่ยวประจำ

สรุปคือมันแล้วแต่จังหวะของชีวิตครับ ถ้าคุณรักใครสักคน
การทำอะไรเพื่อใครสักคนมันไม่ได้ทำให้เหนื่อยอะไรหรอกครับ
แค่เห็นเขายิ้มได้ก็หายเหนื่อยแล้ว

เพิ่มเติม เพื่อนผมทำงานโรงงานที่ขอนแก่น เสาทิดขับรถกลับมาหาอฟนเขาที่ชลบุรีทุกอาทิด
อันนี้ก็นับถือมันเหมือนกัน อดข้าวบางมื้อเพื่อค่าน้ำมันขับลงมากินข้าวกับแฟนทุกอาทิด

มันไม่ได้เลิกในเวลาแป๊บๆหรอกครับ มันทะเลาะกันเรื่อยๆซ้ำไปซ้ำมา

เรื่องใหม่เรื่องเก่าปนกันมั่วไปหมด ตอนนั้นยังเด็กกันด้วย

หาเวลาเเล้วขอตังแฟนเลยครับ บอกไม่มีตังไป

อันดับเเรกต้องคุยกันก่อน ว่ามีเเฟนจำเป็นต้องเจอกันทุกวันอยุ่ด้วยกันทุกวันไหม

ของผม อยู่คนละจังหวัดกับเเฟน เดือนนี้เจอกัน 3-4 วัน เเต่ ทุกวันผมไม่เคยนอกใจ คุยกันตลอด ว่างก็ทักหา

ทำให้เค้าสบายใจตลอดเวลา คบมา 2 ปีกว่าเเล้วก็รักกันดี ตอนเจอกันเเม่งมีความหมายมาก ตอนไม่เจอกัน เราก็

หาทำงาน ทำกิจกรรมที่เรา ชอบ เก็บเงิน ไว้วันนึงที่เราพร้อม ก้ค่อยมาอยุ่ด้วยกัน ครับ

ถ้าต่างคนต่างทำให้อีกฝ่ายเชื่อใจ ผมว่า ระยะทาง ไม่ใช่ปัญหานะครับ

พูดตรงๆนะ เดี๋ยวก็เลิก ระยะทาง บางคนไม่เป็นปัญหา แต่สำหรับคนที่เป็นปัญหา มันก็แก้ไม่ได้ จนกว่าท่านจะย้ายไปอยู่ใกล้กันแหละ

ของผมก็เหมือนกัน กทม พัทยา ผมว่าไกล เค้าว่าไม่ไกล สุดท้ายก็เลิก

ผญ ก็ คนครับ มาความต้องการเหมือนผู้ชาย หมายถึง ความใกล้ชิด เทคแคร์นะครับ จริงๆ แวะเวียนไปจัดให้เธอบ้าง ก็ไม่เสียหายยย

ถามคำเดียว ถ้าตอนจีบเขาใหม่ๆอยากได้เขามาเป็นแฟนจะไปหาไหม.

คนเราอยู่กันไปนานๆไม่อยากทำอะไร ข้ออ้างกับธุระสำคัญมันจะเยอะไปหมด

ยิ่งแต่งงานกันไปความสม่ำเสมอ สำคัญที่สุดในชีวิตคู่ เรื่องจะเยอะกว่านี้ถ้ามีลูก. คุณจะอ้างงานอ้างธุระ กลับไม่ทัน ไม่สอนการบ้านลูก ไม่ส่งลูกเข้านอน แบบนี้ได้มั้ย

ถ้าท่านยังไม่พร้อมรับผิดชอบชีวิตใคร แนะนำให้อยู่ตัวคนเดียวไปยาวๆ ดีกว่า

แฟนรู้สึกว่าท่านไม่ได้อยากมาหาไง

อันนี้ความเห็นผมนะครับ

ถ้าไม่เคลียให้เข้าใจกันจริงๆ ทั้งเรื่องความรู้สึก กับ เงินให้เคลีย ก็ทะเลาะกันอีกเรื่อยๆ จนเลิกแระครับ

ของผม หย่ากับภรรยา แล้ว เพราะเขาใช้ความรู้สึกตัดสินทุกอย่าง

ส่วนเรื่องเงินก็เป็นปัจจัยในการอยู่รอดแล้วอะครับ ขนาดผมให้เขาเกือบๆ 10m ทั้งสร้างธุรกิจให้ ซื้อบ้าน รถ ให้

จนโควิทแล้วกระทบหมด ผมบอกให้รัดเข็ดขัด เขาไม่เข้าใจ ใช้จ่ายเหมือนเดิม แล้วผมบอกช่วงนี้ไม่มีจะไปเที่ยวหรือใข้อะ ฟุ้มเฟือย สุดท้ายก็หาผมรักน้อยลง หรือไปเปย์ให้คนอื่นแทนหรอ จนทะเลาะกันทุกๆวัน

คิดดูเอาก็ได้ครับ ใช้ชีวิตอยู่แบบปกติทุกวัน แต่ต่างกันตรงอยู่แบบเดิมที่ไม่มีปัญหาการเงิน กับมีปัญหาการเงิน ความเป็นอยู่ในบ้านเปลี่ยนไปทุกอย่างเลยครับ

สุดท้ายก่อนหย่ากัน เขาบอกว่าถ้ารักกันมากพอ ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ ผมมองว่าจะผ่านยังไงครับ หาเงินคนเดียว จ่ายทุกอย่างในบ้านเดือนละแสน คงอยู่ไหวหรอกครับ ผมบอกผมแบกไม่ไหวแล้ว เขาบอกเขาช่วยหาได้ หย่าไปยังขอตัง ขอนั้น ขอนี่อยู่เลย ทุกอย่างเป็นชื่อเขาก็เอาไปแล้ว ตอนนี้อยากได้ที่เป็นชื่อผมร่วมอีก

ขอโทษ จนกท ครับ อาจจะหลุดกรอบคำตอบไป แต่
ขอบ่นยาวๆ ครับ พอพิมแล้วหยุดไม่ได้ อัดอั้นแต่ก็ไม่เคยระบายให้ใครฟัง
อย่างน้อยเป็นข้อระวังให้ใครได้บ้างก็ยังดีครับ

ความรักมันสวยงามเสมอครับ แต่ถ้าแนวทางการใช้ชีวิต และ การอยู่ร่วมกันไม่ได้ มันก็ไม่รอดอยู่ดีครับ
อยู่ที่ว่าจะทนฝืนไปได้ถึงวันไหนที่จะพัง