ผมคนนึงละที่ไม่ชอบระบบแบบนี้ และไม่เคยยกมือไหว้พวกที่มาว๊ากเลยสักครั้งหลังจบกิจกรรม
เข้ามาคุยกันดีๆผมก็ให้ความเคารพและ พวกพี่รหัส พี่ที่รุจักผมก็ไหว้เคารพปกติ

ผมว่าก้ปกตินะ แขวนป้ายอะ พี่จได้จำรุ่นน้องได้ไง แต่ถ้าอย่างอื่นมากไปก้น่าด่ารุ่นพี่อยุ่

https://education.kapook.com/view227863.html

ประมาณนี้ครับท่าน

คือผมมองว่า การกำจัดวัฒนธรรมห่วยๆ โดยเฉพาะการใช้ไวรัลทางโซเชียลยุคนี้เนี่ย..พลังจากบุคคลที่ 3(เช่นพวกเราๆที่นั่งอ่านกันอยู่) สำคัญมาก

มันต้องอาศัยให้คนเข้าใจเหตุผล และเห็นคล้อยตามเหตุผลของเราฮะ..นั่นคือเราต้องทำตัวให้อยู่สูงว่าวัฒนธรรมห่วยๆพวกนี้(ด้วยเหตุผล)

อย่างเคสคุณพ่อ อ่านแล้วคล้อยตาม คนเห็นด้วยเยอะแยะมากมาย เพราะมันสุภาพ ถูกต้อง ไม่ไปข่มขู่ระรานใคร ตอกหน้าไปด้วยเหตุผลทีละสเต็ป

มันช่วยให้คนที่เคยมองว่าวัฒนธรรมพวกนี้เป็นเรื่องปกติได้ฉุกคิด และมีบางส่วนได้เปลี่ยนความคิด คล้อยตามไปตามยุคสมัยที่เปลี่ยนไป

แต่เจอเคสถ่อยๆขู่จะทำร้ายร่างกายนี่..สังคมไม่ได้อะไรเลยนะฮะ นอกจากความสะใจของคนที่เกลียดวัฒนธรรมนี้อยู่แล้ว ได้ถ่มถุยเพิ่มขึ้น

บุคคลที่3 หลายๆคนอ่านแล้วนอกจากไม่เปลี่ยนความคิดเดิม กลับอคติหนักขึ้นไปอีก..เนี่ย เด็กยุคใหม่มันก้าวร้าว หัวรุนแรง บลาๆๆ

แทนที่จะสร้างให้คนช่วยกันเห็นด้วยมากขึ้น กลับผลักให้เค้าไปอยู่อีกด้านนึงแทน น่าเสียดายฮะ

สมัยประถมกับมัธยมไม่เห็นมีรับน้อง แต่สนิทกันและจำชื่อจริง-นามสกุลกันได้เยอะทีเดียว

ผมนี่กลับมาทำงานที่บ้านเกิด รู้สึกโชคดีมากที่มีสมัยมัธยมมีเพื่อนสนิทๆ ไว้เยอะ กลับกัน เพื่อนมหาลัยนี่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ

ผมเห็นด้วยกับที่ไม้จำเป็นต้องให้แขวนป้ายตลอด

แต่ไม่เห็นด้วยที่เอากำชังมาข่มขู่. สมมุติได้โควต้ากีฬามวยเข้ามา. ถ้านักศึกษาไปต่อยคนอื่น 2-3คนก็โดนไล่ออกละมั้ง. คือไม่พอใจ. แต่ขู่ว่าจะต่อยรุ่นพี่.

ส่วนตัวผมมันก็ช่วยให้จำชื่อเพื่อนได้จริงๆนะ
บางทีเรานึกชื่อคนนี้ไม่ออก ไม่กล้าเรียก จะไปถามก็เหมือนดูเราไม่ใส่ใจ
ได้ป้ายชื่อก็ยังช่วยได้หน่อย

แต่สมัยผมเรียนคือแบบ
ห้องทั้งป้ายชื่อ ป้ายของเทคจากพี่ ละบางคนใส่ขวดแป้งมา ใส่มาทำเห้ไรก็ไม่รู้
หนักก็หนัก แถมมีใบเบิ้ลสมุดดำให้ห้อย เอาไว้ล่าลายเซนต์รุ่นพี่อีก
พวกมึงใส่เองเถอะ ผมถอดแม่งหมดอะ ปัญญาอ่อน

ส่วนรับน้อง เมื่อก่อนเคยคิดว่าสนุก ได้ออกกำลังกาย เมื่อก่อนผอมจริง
ปัจจุบันคือแบบ เหมือนโง่โดนเขาลงโทษด้วยกฏไร้สาระที่สืบทอดต่อๆกันมา

บางทีถาม ทำไปทำไม ก็บอกรุ่นพี่เขาทำๆกันมา

คุณพ่อดีเด่นเลยครับ อย่างชอบ

ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับผม

อันนี้ได้นะ ถ้าเป็นผมขึ้นแล้วก็ลงยาก ก็คงตอบแนวนี้แหละ มันไร้สาระ แต่ได้เด็กนี้มันกล้าใช้การแก้ปัญหาแบบนี้ตั้งแต่ปี 1
สมัยผมปี 1 ใครให้ทำอะไร็ยอมทำ เห้อตอนนั้นไม่สุดไง สนุกก็มี ไม่สนุกก็เยอะ
ตอนปี 2 เป็น staff ว๊าก แบบว่าพี่เค้าเลือกมา ก็ไม่ได้สนุกนะ แถมโดนพี่ที่จบไปแล้วมาลงอีก บ้าบอมาก แต่ก็ทำจนจบ
พอปี 3 ก็เลยไม่เป็นละสต๊าฟว๊าก ก็ดูแลตัวเองเรียนจนรอด แบบเพื่อนน้อย ไม่ค่อยสนิทใจกับใครเพราะโดนอะไรต่างๆมาเยอะ
ปี 4 ก็รักษาระเบียบดีซะงั้น ได้งานก็ยาวเลย

พี่ก็ใส่ห้วยดิ ตลอดเวลาเลยนะ น้องจะได้จำชื่อพี่ได้เหมือนกัน เอาให้เหมือนน้องๆทุกคนเลย

ที่ มธ เราไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้น

ไม่มีการลงโทษยกเว้นรับน้องภายใน ที่มันก็แค่ละคร

ทุกอย่างเป็นไปตามหลักการเสรีภาพทุกตารางนิ้ว

ผมเคยแขวนแค่วันแรกวันเดียวเอง ให้แขวนทุกวันก็เกินไป

เป็นเหมือนกับผมเลยท่านผมซิ่วจากดนตรีไปเรียนนิเทศแต่ไม่สนิทกับใครที่เรียนนิเทศเลยสนิทกับพวกดนตรีมากกว่า แต่สนิทที่สุดคือเพื่อน ม.ปลาย เพราะจะเจอหน้าเล่นบาสกันสัปดาห์ละ 3 วัน เพื่อนนิเทศนี่ไม่เหลือเลยสักคน555555 ส่วนเพื่อนดนตรีจะเจอตามคอนเสิร์ตไม่ก็วนเวียนไปช่วยงานห้องอัดบ้างบางครั้งฮะ

ผมผ่านวงการรับน้อง ปญอ แบบนี้มาแล้ว ข้อดีมันก็มีนะ แบบสนิทกับเพื่อนไวขี้น รู้จักคนเยอะมาก ส่วนข้อเสียก็นั่นแหละ

แต่พอผมได้ไปเป็นทหารนะ รู้เลยว่าพวกกิจกรรมห้องเชียร์การว๊ากอะไรนี่โคตรติ๋มม นึกแล้วขำ