เพื่อนผมชื่อป๋ายาวครับ เมื่อก่อนเชียร์แมนยูสุดใจ พอมีข่าวทักกี้กับแมนซิ มันย้ายทีมเฉยครับ

แมนยูตั้งแต่จำความได้
จะตื่นเต้นทำไม
เลสเตอร์ก็เคยได้มาแล้ว
โทษๆ อินไปหน่อยครับ

น้าเชียร์แมนยูเลยเชียร์ตาม วินนิ่งก็เล่นแมนยู

พอย้ายไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้อง แมนยูเจอเชลซี พี่บอกแมนยูแพ้แน่ สรุปแพ้จริง เลยย้ายมาเชียร์เชลซี

ผมก็เปลี่ยนนะ

ตอนแรกเชียร์แมนฯยูฯ น่าจะปี 2003/04 จำได้ว่าชิงเอฟเอกะนอล (ช่วงพี่เบ็คย้ายมั้ง เลยเคว้งๆ 5555)

เปลี่ยนมาเชียร์นอล น่าจะปี 2004/05 นัดเจอชาร์ลตัน มันเล่นสนุกดีวันนั้น (น่าจะช่วงจายวิเอร่าพอดีแล้วดันเชสมาเป็นแกนหลัก)

จากวันนั้นก็ 15 ปีละที่นอลยังไม่เคยได้แชมป์ลีคเลย

ส่วนใหญ่ถ้าปักใจเชียร์ไปแล้วจริงๆ แบบโตแล้ว รู้ความแล้ว เลือกดูเอง ติดตามดูเกือบทุกเกม หรือ ทุกเกมสำคัญ อ่านข่าวของทีมนั้นๆ รู้จักนักเตะ11ตัวจริง รู้ประวัตินิดๆหน่อยๆ(ก็ได้) สำคัญคือ เวลาดูแล้วมีอารมณ์ร่วม หงุดหงิด เฮ ดีใจก็จะดีใจมาก เซ็งก็เซ็งสุด

ถ้ามาทรงๆพฤติกรรม+อาการแบบนี้แล้ว ส่วนใหญ่99%ในสายตาผม จะเปลี่ยนทีมเชียร์ไม่ได้แล้วล่ะ มันเหมือนฝืน

แก๊งผมทั้งมัธยมและมหาลัย ชอบฟุตบอล ดูบอลเกือบทุกคน (10คนไม่ดู1) มีอาการแบบที่ผมพูดไว้ข้างบน ไม่เคยเห็นใครเปลี่ยนทีมเชียร์ได้สักคน


สรุปคำถาม จขกท ผมไม่เคยมีเพื่อนเปลี่ยนทีมเชียร์ครับ (ถ้านับเฉพาะตั้งแต่รู้จักเพื่อนนะ) แม้แต่คนรู้จักไม่สนิทมากก็ยังไม่เคยเห็นเลย อาจจะมีเหนื่อยหน่ายกับฟอร์มของทีม ก็มีพักๆไม่ดูบ้าง แต่ให้เปลี่ยนทีมเชียร์เลยยังไม่เคยเห็นเลยครับ

ผมว่าถ้ามันลงใจไปแล้วจริงๆ มันเปลี่ยนไม่ได้อ่ะ ยิ่งถ้าเชียร์มาระยะเวลานานๆ ยิ่งเป็นอะไรที่เปลี่ยนยากจริงๆ (ไม่นับพวกทีมชาติ)

ตอนเด็กแมนยู เหมือนโดนยัดเยียดจากคนรอบตัวและก็วินนิ่งเจอแต่ทีมเดิมๆ เลยหาเปลี่ยนทีมเชียร์ตอน ม.2


เพื่อนผมก็เปลี่ยนทีมเชียร์ จากแมนยู ไป ไก่ หลังจากยุคเฟอร์กี้วางมือ

ลิเวอร์พูลเป็นทีมแรกที่รู้จัก และก็เป็นทีมเดียวตลอดชีวิตที่คิดจะเชียร์

ผมเชียร์แบบไม่เกลียดหรืออะไรทีมอื่น ๆ ตรงข้ามนะครับ เชียร์หงส์แดง แต่บางครั้งก็เอาใจช่วยนักเตะที่ชอบๆ ฝีเท้า อย่างเบ็คแฮม อองรี หรือ เลอทิสสิเอร์ จนเก็บโปสเตอร์จากสตาร์ซ๊อคเกอร์มาสะสมไว้เป็นตั้ง แถมมองย้อนกลับไป นักเตะแมนยู ที่ชอบก็เยอะน่าดูเหมือนกัน ผิดปกติรึเปล่าไม่รู้

ช่วงจุดต่ำสุดของหงส์แดง ผมเศร้าไปกับมันนะ แต่คิดว่าไม่มีทางเลิกเชียร์ ส่วนหนึ่งต้องบอกว่า กัปตันไดนาโม"สตีเฟ่น เจอร์ราร์ด" นี่แหล่ะ ที่เป็นแสงแห่งความหวัง ไม่ทำให้มันมืดมนจนไม่เห็นทางไปมากกว่านั้น ใครที่อดทนเชียร์มาได้30ปีอย่างผมคงจะรู้ดี ว่าช่วงที่แย่ที่สุดของลิเวอร์พูล ก็ยังมีคนคนนึงแบกทีมไว้ ไม่ยอมหนีไปไหน แล้วกองเชียร์อย่างผมยังคิดจะเปลี่ยนทีมเชียร์เพราะทีมตกต่ำไปทำไมกันล่ะ

จนถึงวันนี้ เจิดแขวนสตั๊ด ส่งไม้ต่อให้รุ่นน้องที่กำลังจะคว้าแชมป์อยู่อีกแค่อึดใจข้างหน้าแล้ว ความรู้สึกของแฟนหงส์ที่อยู่ร่วมเชียร์มาตั้งแต่ยุคต่ำสุด จนถึงยุคที่ได้เงยหน้าอ้าปากกับชาวบ้านเขาบ้างอย่างผม พูดได้คำเดียวว่า....

"โคตรภูมิใจ"

เห็นมีคนนึงน่าจะเป็นพระมั้ง ฉันทั้งวัน