รู้สึกเหนื่อยจังเลยครับ
ทั้งกาย ทั้งใจ
วันนี้เรื่องงาน เป็นวันที่แย่ๆ
หลังจากนั้นก็เหมือนว่าวันนี้ชีวิตไม่มีอะไรดีเลยครับ

เคยมีอารมณ์นี้กันไหมครับ
ผ่านมันมาได้ยังไงกัน ช่วยแชร์ประสบการณ์ด้วยครับ

อยากลาออกไปพักสักเดือน แต่ช่วงนี้คิดว่าไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม

ขอบคุณทุกท่านครับ

เร็วๆนี้เลยครับ

เครียดเรื่องงาน งานเยอะ
ทะเลาะกับแม่ ไล่แม่กลับไปอยู่กับน้อง
ต้องจ้างแม่บ้านผ่านเอเจนท์มาช่วยดูลูก เพิ่มค่าใช้จ่ายไปอีกเป็นหมื่น ปรากฎจ้างมา เอกสารไม่ครบอีก
ทำมาม่าวางไว้บนโต๊ะแต่ประมาท ลูกคนเล็กคว้าถึงน้ำร้อนลวกทั้งมือ เข้า รพ. ไป 2 อาทิตย์

เมื่อกี้เลยจะฝากเงินเสียบบัตรเข้าไปตู้กินบัตรไปเฉย เรียกพนง.เขาบอก
เอาออกได้ 8.30 ยืนเซ็ง คิวต่อผมเสียบบัตรกันปกติเลย
ซวยชิบ เวร

มีกันทุกคนแหละครับ บางครั้งก็ผ่านได้ด้วยตัวเอง บางครั้งก็โชคดีที่มีที่พึ่งดีๆ

Bad day ผมมาโครตบ่อยตั้งแต่เรียนป.โท
วันไหนสอบที่ต้องพรีเซนต์นะโดนด่าทุกรอบ รู้สึกเหนื่อยกาย เหนื่อยใจตลอด 24ชม.

ส่วนผ่านมาได้ไง คงเพราะได้เพื่อนๆด้วยแหละไปนั่งบ่นให้พวกมันฟัง
อีกอย่างคือการนอน พอนอนเต็มอิ่มตื่นมามันก็ดีขึ้นเอง

สู้ๆครับ

ไม่เคยเลยนะผม รู้สึกเป็นข้อดีมั้งที่ กิจกรรม ที่ผมชอบต่อวันมีให้ผมทำเยอะมาก

ปั่นจักรยาน เล่นเกม 2 อย่างนี้ มาเติมเต็มผมจริงๆ

วันนี้แหละครับ(ฮา)

ตั้งมู้ทีสมาชิกก็รู้ว่าใคร

ตอนตกงาน มีงานจ็อบบ้างไม่มีบ้าง กินขนมปังกะน้ำเปล่าอยู่อาทิตย์นึง จริงก็ขอหยิบยืมได้ แต่คิดว่าเด๋วงานเสร็จมันจะจ่าย เปล่ามันให้รออาทิตย์นึง

สู้ๆนะครับผม ประคองตัวหาพลังใจดีให้มากเข้าไว้ครับ

บ่อยครับ

ได้แต่ช่างแม่ง ละคิดว่าสักวันต้องเป็นวันของเรา

ฟังเพลงครับ

เคยไปเที่ยว ตจว แล้วรถเสีย อะไหล่หายากอีก ต้องทิ้งรถไปตามหาอะไหล่อยู่ 2 วัน

มีอยู่ 2 วันยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันวันไหน worst กว่ากัน

วันแรก พ่อขับรถมอไซค์ไปชนเขา คู่กรณีหัวกระแทกพื้น นอน ICU ต้องวิ่งเต้นหาเงินค่ารักษาพยาบาล ตอนนั้นในใจคิดถึงขั้นจ้างทนายแล้ว เพราะทางญาติขู่ฟ้องแบบไม่ให้ผุดให้เกิดเลย แต่ก็ต้องยอมรับว่าพ่อผมผิดเต็มประตู ทุกอย่างเกิดขึ้นในวันเกิดอายุ 25 ปีของผม (ตั้งแต่นั้นมาผมอินเรื่องเบญจเพศสุดๆ )

วันนั้นผ่านมาได้ด้วยการที่บ้านผมรับผิดชอบค่าพยาบาลแล้วคนเจ็บฟื้นมาไม่มีอาการแทรกซ้อน แล้วเขาก็ไม่เอาความ เพราะเหมือนเขาเข้าใจว่ามันสุดวิสัย

อีกวันนึง ผมเจอญาติโทรมาทวงตังค์ โดยที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมก็งง คุยกับแม่ไปมา สรุปบ้านกำลังจะถูกยึด เพราะแม่เอาบ้านไปประกันตัวน้าออกมาเมื่อนานมาแล้ว แล้วไอ้น้าตัวดีไม่ไปรายงานตัว เลยเจออาญัติโฉนด แล้วน้าผมบอกจะหาเงินไปเคลียร์อาญัติให้ ไปๆมาๆ หลอกให้แม่ผมโทรไปยืมเงินญาติคนนั้นออกมาก่อนแล้วเดี๋ยวเขาหาทางคืนให้เอง

สุดท้ายวิธีหาเงินมาคืนของเขาคือ ให้ผมเป็นคนเป็นคนกู้ซื้อบ้านแม่ เพื่อเอาเงินส่วนต่างนี้แหละไปใช้หนี้ญาติคนนั้น วันนั้นผมหน้าชาเลย นี่เหรอคนที่กูไหว้มาตลอด ผลักภาระให้ผมชัดๆ

วันนั้นผ่านมาได้ด้วยการที่ผมไปกู้เงินออกมา แต่ไม่ให้เขาแม้แต่แดงเดียว แล้วให้ผู้ใหญ่ของญาติทางแม่ ไปตกลงให้น้าคนนั้นทำงานผ่อนใช้หนี้ไป แล้วผมก็เฟดตัวออกมาจากตระกูลฝั่งนั้น และคิดว่าผมคงไม่ไปงานรวมญาติทางนั้นอีกแล้ว

ปล.ไหนๆ ก็พิมพ์ยาวแล้วขออีกนิด ผมมานึกย้อนแล้วตลกเรื่องของผมกับน้า มีวันนึงหลังจากผมยอมกู้ซื้อบ้านแล้ว ผมไปเสนอว่าต้องเซ็นสัญญากู้นะ แล้วน้าต้องรับผิดชอบหนี้ก้อนที่ยืมญาติคนนั้นนะ ผมถือว่าผมออกให้ก่อน ไล่ผมออกจากบ้านเฉยเลย หาว่าผมเห็นแก่ตัว น้าแกเลยโดนญาติๆ กดดัน วันต่อมามานั่งคุกเข่าขอเซ็นสัญญากู้

ก็ไม่เชิงแบดเดย์นะ ใส่หูหนีบกีโต้ ไปเตะโดนหินหนังเปิดเลือดทะลักเลย แต่เตป 7 แตก เหมือนบูชายัญด้วยเลือด

อาจจะไม่ตรงคำตอบแต่ก็ใช้เป็นแนวทาง

ถามว่าผ่านได้ไง ก็ถ้าอยากร้องไห้ร้องไห้ไปให้เต็มที่เลย อยากคิดอะไรคิดเลยแต่อย่าคิดตัดบทชีวิตแค่นั้น ตอนอยู่ในภาวะนั้นยอมรับว่าหัวหูอื้อยังคิดอะไรไม่ออกแน่ นอนหลับให้มันผ่านไปสักคืนรอตกผลึกความคิดได้ก็จะรู้สึกดีขึ้น

คิดเสมอว่าเราไม่ได้พิการนะที่จะทำอะไรต่อจากนี้ไม่ได้ มือเท้ายังดีทำอะไรได้อีกเยอะสู้ต่อได้ แต่ตอนนี้เราแค่อยากพักสักหน่อย แต่ถ้าถึงจุดที่ต้องพิการผมอาจจะไม่สู้ต่อก็ได้มั้ง

ขอบคุณครับท่าน