ริมหน้าต่าง ชมนกชมไม้

ประถม-ม.ต้น เป็นเด็กเรียนที่อยู่หลังห้อง

ม.ปลาย-มหาลัย เป็นเด็กเกเรที่อยู่หลังห้อง

โตขึ้นแล้วใจแตก

กลางๆ ติดหน้าต่างหลังเสากลางห้อง

หน้าห้องครับ ตั้งใจเรียน

แล้วแต่อารมณ์ ส่วนใหญ่หลังครับ สมุดเล่มเดียวเรียนทุกวิชา

ม.ต้น กลางค่อนไปหลัง

ม.ปลาย หน้าสุดริมประตู

ผมไล่อ่านมานึกว่าจะไม่มีใครเหมือนผมแล้วนะ ที่ประจำผมคือริมข้างหน้าต่างตรงแถวกลางๆ ถ้ามี8แถว ก็แถวที่4-5ริมหน้าต่าง มันเป็นอะไรที่ผมโคตรฟิน นั่งตรงนี้มาตั้งแต่ม.1-ม.6เลย คือนั่งเรียนเหมือนสายอาร์ทๆมองภาพวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้ฟังครูหรอก ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ผมมักจะคิดตลอดว่าที่นั่งริมหน้าต่างบริเวณนี้คือพวกชอบอิสระ สันโดษไม่ค่อยชอบมีเพื่อนเยอะ ชอบอยู่คนเดียวสบายใจกว่า 55555555555+++

ริมหน้าต่างคือการเรียนที่ฟิลลิ่งอิสระที่สุดแล้วในความคิดผม มันเป็นมุมห้องมุมนึงที่เราอิสระที่สุด สันโดษที่สุดและออกจากความคิดในห้องรียนได้ง่ายที่สุดแล้วล่ะในมุมมองของผม ซึ่งผมมันสายเรื่อยเปื่อย ไม่โดดเด่นและไม่แย่เท่าไหร่ กลางๆ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่ชอบอยู่ในสายตาใคร

ผมไล่อ่านมานึกว่าจะไม่มีใครเหมือนผมแล้วนะ ที่ประจำผมคือริมข้างหน้าต่างตรงแถวกลางๆ ถ้ามี8แถว ก็แถวที่4-5ริมหน้าต่าง มันเป็นอะไรที่ผมโคตรฟิน นั่งตรงนี้มาตั้งแต่ม.1-ม.6เลย คือนั่งเรียนเหมือนสายอาร์ทๆมองภาพวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้ฟังครูหรอก ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ผมมักจะคิดตลอดว่าที่นั่งริมหน้าต่างบริเวณนี้คือพวกชอบอิสระ สันโดษไม่ค่อยชอบมีเพื่อนเยอะ ชอบอยู่คนเดียวสบายใจกว่า 55555555555+++

ริมหน้าต่างคือการเรียนที่ฟิลลิ่งอิสระที่สุดแล้วในความคิดผม มันเป็นมุมห้องมุมนึงที่เราอิสระที่สุด สันโดษที่สุดและออกจากความคิดในห้องรียนได้ง่ายที่สุดแล้วล่ะในมุมมองของผม ซึ่งผมมันสายเรื่อยเปื่อย ไม่โดดเด่นและไม่แย่เท่าไหร่ กลางๆ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่ชอบอยู่ในสายตาใคร

ผมไล่อ่านมานึกว่าจะไม่มีใครเหมือนผมแล้วนะ ที่ประจำผมคือริมข้างหน้าต่างตรงแถวกลางๆ ถ้ามี8แถว ก็แถวที่4-5ริมหน้าต่าง มันเป็นอะไรที่ผมโคตรฟิน นั่งตรงนี้มาตั้งแต่ม.1-ม.6เลย คือนั่งเรียนเหมือนสายอาร์ทๆมองภาพวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้ฟังครูหรอก ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ผมมักจะคิดตลอดว่าที่นั่งริมหน้าต่างบริเวณนี้คือพวกชอบอิสระ สันโดษไม่ค่อยชอบมีเพื่อนเยอะ ชอบอยู่คนเดียวสบายใจกว่า 55555555555+++

ริมหน้าต่างคือการเรียนที่ฟิลลิ่งอิสระที่สุดแล้วในความคิดผม มันเป็นมุมห้องมุมนึงที่เราอิสระที่สุด สันโดษที่สุดและออกจากความคิดในห้องรียนได้ง่ายที่สุดแล้วล่ะในมุมมองของผม ซึ่งผมมันสายเรื่อยเปื่อย ไม่โดดเด่นและไม่แย่เท่าไหร่ กลางๆ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่ชอบอยู่ในสายตาใคร

เหมือนผมเลย 555555555555++++ ริบมหน้าต่างเป็นอะไรที่ฟินสุดแล้วตอนเรียนมัธยม

ม.1-3 ผมชอบนั่งหน้าห้องแถวแรก

ดงกระสุนชัดๆ ปลิวข้ามหัว ครู ปา ช๊อค ปา แปรงลบกระดาน

สมัยนั้นถือว่าเฉยๆ กันมาก เพื่อนที่นั่งหลังห้อง มันจะกวนๆ ครู

ชอบให้ครูปาใส่ มันจะหลบได้

ม.4-6 จะนั่งกลางๆ ห้อง ไม่มีอะไรพิเศษ

ปี 1 - 2

เรียน math เช้าเข้าบ้าง ไม่เข้าบ้าง เข้าก็อยู่ หลังห้องเลยครับ นั่งหลับ

ปี 3-5 เริ่มตั้งใจ เพราะจะเรียนไม่จบเอา

วัยทำงาน ชอบนั่งหน้า คลาส ถ้ามีอบรม อะไร

เพราะ วิทยากร จะชอบถามคนอยู่หลังๆ

อยู่หลังห้องตลอดเลย แต่ก็ตั้งใจเรียนกันนะ

นั่งหลังห้องตั้งแต่ประถมจนถึง ปวส. มีตอน ม.3 ตอนเรียนเค้าให้นั่งเป็นกลุ่ม ทีนี้ได้อยู่กลุ่ม3 เป็นกลุ่มอยู่แถวหน้า แต่ก็นั่งริมหน้าต่าง

นั่งตรงนั้นตั้งแต่ม.1 เหมือนกันครับ แล้วเพื่อนๆก็เหมือนรู้กันว่าปีนี้นั่งตรงนี้ ปีต่อไปมันก็นั่งกันที่เดิมๆ ส่วนตัวผมเอาไว้แอบหลับด้วยแหละ คือ ครูก็เห็นได้เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่มันสบายใจเรา เสาเหมือนเป็น shield ให้ ตอนนั้นก็ยังเด็กอะนะ มัธยม ไม่ตั้งใจเรียนเลย ค่อนๆไปท้ายๆของชั้นด้วยซ้ำ

กลางครับ ไม่นั่งหน้า และไม่หลังสุด เพราะ หน้าห้องมีเด็กเรียนจองแล้ว ส่วนหลังห้อง มีเกเร สุดโต่ง จองไว้

ผมคนเทาๆได้หมด ผมเด็กกิจกรรม