เคยสังเกตกันไหมครับ
เมื่อตอนที่เราสอบเข้ามาเป็น นนส.ทบ. นั้นพวกเราเองก็ถือเป็นเด็กที่เรียนดีใช้ได้เลยหละ
แต่หลังจากที่เราเข้ามาแล้ว
ปีแรก ไฟลุกท่วมอยากพัฒนาประเทศ
ปีสองลดลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับความสามารถในการคิด วิเคราะห์ แยกแยะ น้อยลง เหลือแต่การปฏิบัติตามโดยไม่ต้องคิด
ปี 3
ปี 4
ปี 5
ปี 6
ปี 7
ปี 8
ปี 9
ปี 10 เงินเดือนหมื่นกว่า ความเบื่อหน่ายในองค์กร ปัญหาหนี้สิน เพราะเงินเดือนไม่ก้าวหน้า หากไม่ได้นายทหาร ความเกียจคร้านเกิดขึ้น ความรู้ความสามารถลดลงอย่างเห็นได้ชัด
กิจวัตรประจำคือ
1. ทำงานตามคำสั่ง คิดน้อยๆ
2. ตกเย็นสังสรรค์เครียด และมักมีปัญหาทะเลาะกับครอบครัวอยู่บ่อยครั้ง จน เครียด กินเหล้า
3. เฝ้ารอโอกาส โทษฟ้าโทษฝน โทษว่าตัวเองมีวาสนาเท่านี้
ปี 11 ปล่อยผ่านไปเรื่อย
ปี 12
ปี 13
ปี 14
ปี 15
ปี 16
ปี 17
ปี 18
ปี 19
ปี 20 พอถึงจุดนี้เงินเดือน สองหมื่นกว่าตอนอายุ 40 ปี ลูก 2 เมีย 1 กำลังต้องใช้เงิน ความเครียดยิ่งก่อเกิดเพราะหนี้สินที่เคยกู้ไว้สมัยหนุ่มพอกพูนกู้ทบไปเรื่อยคิดว่าตัวเองต้องอายุยืน
ปีที่ 30 เงินเดือนสามหมื่นกว่าประสบปัญหา เมียเล่นไพ่ ลูกโตขึ้นไม่ยอมเรียนหนังสือลูกชายไปบิดมอไซด์ได้เมียมาฝากพ่อ ลูกสาวก็ได้สามีก่อนวัยอันควร ต้องมาเลี้ยงหลานตอนที่ตัวเองก็แย่อยู่แล้ว
ปีที่ 35 เงินเดือนตัน ตอนนั้นกำลังตื่นเต้นกับ ร.ต. ใหม่แต่ภาระหน้าที่เยอะเกินกำลังเหมือนกลับไปบรรจุใหม่
ปีที่ 40 เกษียณ อย่างโดดเดี่ยวไม่มีแม้มิตรที่เคยกอดคอสมัยหนุ่ม มีแต่คนตราหน้าเป็นหนี้สิน ลูกทิ้งหลานไว้ให้เลี้ยง
ปีที่ 41 หลวงไล่ที่ตลอดมาไม่เคยเก็บเงินซื้อบ้าน จบชีวิตรับราชการอย่างสมสังคมสมเพส
เงิน กบข ที่หวังจะไว้เลี้ยงปากท้องต้องนำไปใช้หนี้และแถมพิษสุราเรื้อรังแถมด้วยโรคตับ อยู่อย่างคนรอความตาย
สุดท้ายทั้งหมดผมเรียกว่า "กับดัก"
ชาติหน้าจะได้เกิดอีกไหมก็ไม่รู้ เกิดมาแล้วแต่เรากลับใช้ชีวิตอย่างประมาท

จากใจนายทหารชั้นผู้น้อย