ชอบลูกหลุดเดี่ยว คือยังไงก็ได้ประตู

ดูๆไปได้ฟิลคล้ายๆเมสซี่เลย มรสุมที่เล่นงานร่างกายสมัยวัยรุ่น ฟอร์มที่เฉิดฉายสุดๆกับสโมสร และซีนความผิดหวังในบอลโลก

สำหรับผม แกสุดๆละ

รองเท้าสตั๊ดคู่แรกในชีวิต เดียดอร่า ที่มีลายเซ็นต์บาจโจ้ โคตรจะนำโชคสำหรับผม

พาได้แชมป์บอลภายในโรงเรียน โดยที่มีตัวโรงเรียน = 0 คน

สมัยบาจโจ้รุ่งเรืองผมอยู่มัธยม ได้ดูแกเล่นบ่อยมาก(แต่ก่อนช่อง5จะถ่ายสดทุกวันอาทิตย์)แกเก่งมากๆครับ เท่ห์ด้วย แต่ถ้าเอาเฉพาะความเก่งกาจด้านฝีเท้าล้วนๆ ผมว่าเก่งกว่าเดลเปียโร่เล็กน้อย เก่งกว่าตอตติเล็กน้อย แต่ยังไม่ถึงขั้นแวนบาสเท่น โรนัลโด้(เหยินใหญ่)

ถ้าเดลไ่ม่เจ็บช่วงพีคผมเลือกเดลแทนบักโจ้นะ

แต่ถ้าเบอร์1อิตาลี ผมให้บาเรซี่หรือไม่ก็มัลดินี่ ผมว่าในตำแหน่งขิงแกในรอบกว่า 30ปี สองคนนี้เก่งสุดในตำแหน่งของตัวเองแล้ว

บักโจ้ ถ้าเทียบกับ กุลลิท บาสเท่น(ถึงไม่ใช่อิตาเลียนก็ตามที) เทียบตอนพีคด้วยกันทั้งสามคน ผมให้สองคนหลังเจ๋งกว่านะ

Baggio คืออันดับ 1 ครับ
สง่างามทั้งฟอร์มและการวางตัว
สำหรับผม top 10 ของโลกในช่วง 90
มีมาราโดน่า โรนัลโด้ โรนัลดิญโญ่ ซีดาน โรมาริโอ
ผมว่า บักโจ้คือระดับ top บัลลงดอร์ยืนยันได้
นักเตะพวกนี้ เวลาพีคสุด ๆ คือ แปลงผลของเกมได้เลย แถมมีลูกยิงอัศจรรรย์

บอลโลกปีนั้นเทพจริง เพราะเขาเลยถึงเข้าชิงได้

แกเป็นซุปตาร์ในยุคทองของกัลโช่ด้วยน่ะ ตอนนั้นสาวๆดูซีรี่เอ(เรียกตามยุคนั้น)กันต้องมีคนนี้เป็นตัวกรี๊ดซะเกือบ 80-90% เหมือนที่สาวมาดูบอลพรีเมียร์ลีกเพราะเบ็กแฮ่มประมาณนั้น สมัยนั้นบางคนถามฟุตบอลเตะกี่คนยังตอบไม่ได้แต่บอกเป็นแฟนบักโจ้ค่ะ น้องสาวผมโปสเตอร์เต็มห้อง ชอตบอลโลกวันนั้นมันนอนร้องไห้ตาบวมอีกวันเลย ของขวัญวันแต่งงานผมยังหิ้วกรอบรูปบักโจ้ไปให้

คือออร่าความเป็นซุปตาร์แกมีเหนือกว่านักเตะในยุคหลังมั้ง ไม่เถียงนะถ้าใครยกว่ามีคนเก่งกว่าแกในยุคหลัง แต่ความเป็นไอคอนมันไม่จบแค่ในสนามไง การใข้ชีวิต ครอบครัว สไตล์ ทุกอย่างสตาร์บางคนจะเป็นที่สนใจของคนรอบตัวหมดน่ะ ดูอย่างเบ็คแฮมที่เป็นไอคอนคนอังกฤษจากเวลาหนัง การ์ตูน คนอังกฤษจะมีมุกที่มีเขาเกี่ยวข้องตลอดมา บักโจ้ก็ประมาณนั่น

ผมว่าถ้าแกแชมป์โลกวันนั้น แกจะถูกยกย่องไปอีกระดับเลย ตอนนี้ผมว่าชื่อเสียงแก underrated กว่าฝีเท้าจริงๆ อะ คือโคตรเทพโคตรเก่งไม่แพ้ระดับพวก
โยฮัน คลัฟ พลาตินี่ ไรพวกนั้นเลย น้องๆมาราโดน่าเลยด้วย

ตำนานอิตาลี่ทุกคน ก็ยกแกขึ้นหิ้งทั้งนั้น

เห็นเม้นทีานละนึกได้ ท่านยังทันแค่ตอนเรียกบักโจ้ ผมนี่ดันทันตั้งแต่ในไทยยังเรียกบักจิโอ้ เลย แก่ชิบ

ฟุตบอลโลก 94 เป็นเหมือนฝันดีและฝันร้ายของโรแบร์โต้ บัจจิโอ้ (สมัยนั้นเรียกกันแบบนี้)

บัจโจ้ที่เจ็บออดๆแอดๆมาตลอดจนมีข่าวจะไม่ติดทีมเพราะอาการบาดเจ็บด้วยซ้ำ แต่เหมือนพระเจ้าต้องการให้เขาเป็นฮีโร่ ยิงประตูชัยพาอิตาลีที่ลุ่มๆดอนๆเข้าชิงกับโคตรทีมยุคนั้นอย่างบราซิล

นัดชิงชนะเลิศสื่อประโคมการแข่งขันกันระหว่างสุดยอดนักเตะของโลกคือบัจจิโอ้จากอิตาลีกับคู่หูมหาภัย เบเบโต้ โรมาริโอ แต่จริงๆแล้วอาการบาดเจ็บสะสมมาตลอดของบัจโจ้ ถ้าไม่ใช่นัดชิงเขาอาจจะไม่ได้ลงก็ได้ แถมนัดชิงเล่นที่อเมริกาที่อากาศร้อนมากสำหรับทีมจากทวีปยุโรป เกมลากยาวถึง 120 นาที บัจโจ้ตอนนั้นเป็นฮีโร่ของประเทศที่โค้ชคงไม่กล้าเปลี่ยนออกแน่นอน ทั้งที่สภาพร่างกายตอนนั้นไม่ไหวแล้ว

บัจโจ้เป็นคนที่ยิงจุดโทษและฟรีคิกชัวร์มาก บัจโจ้ที่ผมเคยดูหลังจากฟุตบอลโลกมักจะยิงจุดโทษเข้าหน้าต่าง เสียบมุมและหลายลูกแม่นยำขนาดยิงชนเสาเข้าเลย แต่ลูกจุดโทษที่สำคัญที่สุดในชีวิตกลับยิงข้ามคาน

บัจโจ้ให้สัมภาษณ์ในภายหลังว่า ตอนนั้นสภาพร่างกายย่ำแย่มาก ขาของเขาเวลานั้นแทบยกไม่ขึ้น อาการบาดเจ็บและอาการอ่อนล้าที่เล่นมา 120 นาที ถ้าเป็นปกติเขาคงยิงเล่นทางแต่ขาของเขาทำให้ต้องยิงสุดกำลังจนข้ามคาน (หลายคนอาจสงสัยในเมื่อขาไม่มีแรง ทำไมกลับเลือกยิงแรงแทนที่จะเล่นทาง ผมขอตอบในฐานะที่เคยเป็น คือพอมันหมดแรงขายกไม่ขึ้น ทิศทางที่แม่นยำมันเกิดตอนขามีกำลัง พอไม่มีกำลัง เกร็งกล้ามเนื้อไม่ได้ดังใจถ้าเรายิงเล่นทางอาจจะทำให้ยิงเบาเกินไปและไม่ตรงที่เล็งอีก สู้ยิงสุดกำลังถึงทิศทางจะไม่ได้แต่ความแรงก็ทำให้ผู้รักษาประตูรับยาก)

จบทัวร์นาเมนต์แม้จะทำให้อิตาลีพลาดแชมป์โลกแต่กลับทำให้คนอิตาลีรักเขามากกว่าเดิม ผมก็เด็กมากๆตอนฟุตบอลโลกครั้งนั้น แต่ได้อ่านเรื่องราวและได้ดูบัจโจ้เล่นหลังจากนั้น โดยเฉพาะตอนอยู่เบรชชา บัจโจ้ยังเก่งมาก หลายลูกยิงยังจำได้จนถึงตอนนี้

สำหรับผมอันดับหนึ่งเหมือนกันครับ​ ดังประมาณเบ็คแฮมเลย​ ข่าวสารทุกอย่างเกี่ยวกะบาจโจ้นี่จะเป็นที่น่าสนใจทุกอย่าง​ ฝีเท้าแกเหนือกว่าเดลแน่นอนครับ