ไม่รู้ว่ายังมีคนแบบนี้ไหม แต่รอบๆตัวผม ผมเจอจริงๆครับ

ผมสงสัยเพื่อนผมบางคนนะ มันจบ ม.6 ก็พักกัน 1 ปี ก่อนเข้าเรียนมหาลัย ในบางราย

บางคนก็เรียนจบมา ทำงานพัก 1 ปี ก่อนหางานทำ ซึ่งก็แอบกลัวๆว่าจะหางานได้ไหม

หรือบางคนทำงานไปพักหนึ่งอยู่ดีๆเบื่อลาออก พัก 1 ปี แต่ประเภทนี้ไม่เคยเจอ เมื่อเทียบกับ 2 บรรทัดบน

ตอนนั้นรู้สึกยังไงครับที่ พักไป 1ปี คือว่าเสียเวลาไหม หรือว่าชาร์ตแบตไปในตัว

ผมนี่แหละกำลังเบรคอยู่เพราะต้องออกมาทำงานเดี๋ยวกลับไปต่อให้จบ

ถ้าที่บ้านผมไม่ว่า ก็อยากทำอยู่ครับ

ผมนี่เอง 555555

พักปีเว้นปี

คือถ้าไม่ได้คิดอะไรมากแบบผมก็ไม่เสียเวลา แต่ว่าผมได้เงินเดือนจากการช่วยงานบ้าน

ส่วนแฟนกับครอบครัวมักจะบอกว่า เสียเวลา

อยากทำเหมือนกันครับ ติดที่ยังต้องใช้เงิน

ผมจบปี 4 ตอน 22 มาเริ่มทำงานประจำตอน 25

จะบอกว่าพักก็ไม่เชิง เพราะผมก็ทำนู่นทำนี่อยู่นะ ทำโครงการสตาร์จอัพ ทำเพจ ไปเรียนภาษา ไปอยู่ต่างประเทศ ฯลฯ แล้วระหว่างนี้ทั้งหมดก็ช่วยธุรกิจที่บ้านแล้วรับก็แปลไปด้วย

สรุปทั้งหมดก็คือ 3 ปีโดยประมาณ

ปัญหาที่เจอคือ ลืมสิ่งที่เรียนมาไปซะแทบหมด จะไปสมัครงานสายอื่นก็ลำบากว่าคนที่เขาจบตรงสายมา

แต่สุดท้ายก็ได้งานครับ หาอยู่สักพัก งานตรงสายที่เรียนมา ที่ลืมไปก็ทวนครับ เคยเรียนมาแล้วนี่เนอะ ทวนด้านที่เราไปสมัครนั่นแหละ

ถามว่ารู้สึกเสียเวลามั้ย? ก็รู้สึกนะครับ ถ้าเอาตัวเองไปเทียบกับเพื่อนที่จบแล้วทำงานเลย เพราะเขามีประสบการณ์ในการทำงานมากกว่าเราไป 3 ปีแล้ว

แต่ถ้าไม่เอาไปเทียบแบบนั้น ผมรู้สึกว่ามันคุ้มนะ สิ่งที่ผมทำมาตลอด 3 ปีผมว่ามันก็เป็นประสบการณ์ที่ดี แล้วก็ได้เรียนรู้อะไรจากตรงนั้นมาเยอะ ซึ่งถ้าทำงานประจำแต่แรกคงไม่เคยได้ทำอะไรพวกนั้นเลย

ตอนจบก็เหมือนหยุดปีนึง หางานไม่ได้ ไปเรียนเขียนเว็บ ไปรับซ่อมคอมกับเพื่อน ชิวไป

ตอนเรียนจบตรี กะว่าทำงานสักปีหาเงิน แล้วค่อยเรียนต่อโท

นี่เป็นสิบปีและ ยังไม่ได้ต่อสักที ทำงานยาวๆไปเลย

เพื่อนผมเรียนจบตรี 2 ปี ไม่ได้ทำงาน ใช้ชีวิตอย่างเดียว

มาหางานทำตอน เรียนโทก็คือ อายุ 24 แล้ว

ของผมพักจาก ม.3 เกือบ 3 ปีครับ

เนื่องด้วยหลาย ๆ สาเหตุ
ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องที่ไม่รู้จะเรียนอะไรต่อ แล้วก็อยากพักด้วย

เกือบ 3 ปี
(ก็ต้อง 3 ปีแหล่ะเพราะ การเปิดเรียนมันเปิดเป็นปี ๆ อยู่แล้ว)

ถุเวลากลัวว่าจะนานเกินไป ก็รีบกลับมาเรียบก่อน
ช่วงเวลานั้นก็หาทำงานมาเรื่อย ๆ

ทำโรงแรม ในครัว ก็ได้วิชาทำอาหารติดตัวมาประมาณนึง อาหารง่าย ๆ ภาพรวม ๆ ก็พวกตามสั่ง
ถัดจากนั้นก็ไปทำ mc Donald’s จนกลับมาเรียนก็ทำต่อไปพลาง ๆ จนปีสุดท้ายของปวส. เนื่องจากต้องฝึกงาน
แล้วก็โดน เจ้าของร้านที่ไปฝึกจ้างต่อเนื่องมาเลย

Focus ให้ฟังแค่ว่า
ระบบสมองและวิจารณญาณของเราจะดีกว่า เด็กตามเกณฑ์ (ไม่รู้ว่าผมรู้สึกคนเดียวหรือว่าเป็นเรื่องปกตินะ)
แต่น่าจะเพราะมีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น ผ่านการทำงานมาพอสมควร เลยรู้สึกว่าเรียนรู้ ได้ไว

แต่ตอนกลับมาเรียนก็ไม่ได้บอกใครนะ ว่าเราเด็กค้างปี
ก็เนียน ๆ กลมกลืน ๆ ไป

จำได้ตอนจบ ปวส. เพื่อนเพื่อนในห้องมันไปเห็นปีเกิดแล้ว เอามาบอกในกลุ่ม
ก็แค่หัวเราะแล้วบอกว่า เออ คุยเหมือนเดิมแหล่ะ ไม่อยากบอกเพราะกลัวจะเกร็ง


ถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาของผมจะเป็นในทางทางดี
แต่ก็ไม่แนะนำให้ทำหรือไม่ให้ทำตามนะครับ

องค์ประกอบชีวิตของแต่ละคนแตกต่างกัน
พิจารณาถึงความเหมาะสมเอาเองอีกทีนะ

ผมค้าบบ เรียนจบ 6 ปี ไปที่ๆอยากไป 6 เดือนแรกเที่ยวล้วน 6 เดือนหลัง หางานไปเรื่อยๆ ครบปีพอดี

ของผมรอเกณฑ์ทหาร พวกอยากทำงานราชการยาวๆ นี้จะสองปีล่ะ ยังไม่ทำงาน รอราชการเรียก ผมสอบผ่านและสัมภาษ สามแห่งแล้ว กว่าจะเรียกนานเกินแต่ล่ะที่เบื่อจัด

Sandwich degree

เรียนไปทำงานไป 555+

อย่างผมนี่เรียนมารวดเดียวจบตรีเลย อาจาย์สอนอะไรมาก็จำมั่งไม่จำมั่ง

จบมามาทำงาน เจอตรงนี้ติดตรงนั้น คิดย้อนกลับไป ทำไมวิชานั้นกรุไม่ตั้งใจเรียน

วิชานี้ทำไมไม่ทุ่ม



แต่ถ้าเรียนไปทำงานไปจะทราบเลยว่าเราอยากรู้อะไรจากอาจารย์

ติดอะไรในการทำงานจำไว้ ไว้ถามอาจารย์ตอนกลับไปเรียน





ปล. ผมมั่ว

ผมเรียบจบแล้วพัก 1 ปีครับ เป็นเวลาที่ได้ชาร์จแบตในชีวิตอย่างแท้จริง