ผมไม่มีครับ
แถมเพื่อนจริง ๆ นับหัวได้เลย
เป็นคนไม่กินเหล้า เลยหาเพื่อนยากมากครับ
อีกอย่างติดบ้านด้วย

มีครับ คนเดียว
เอาที่สนิทจริงๆตั่งแต่ม.ต้น

ถ้าถามว่าสนิทมีมั้ยก็มีครับ ถือว่ามากในระดับนึง มัธยม 6 คน ส่วนใหญ่อยู่เชียงใหม่(ตอนแรกมีเยอะกว่านี้) มหาวิทยาลัย 7 คน ส่วนใหญ่อยู่ กทม

ก็สนิทพอจะเล่าหลายๆเรื่องให้ฟังได้ครับ เจอกันเมื่อไหร่ก็เฮฮาเหมือนเดิม ดื่มด้วยกันก็ถูกคอกันเหมือนเดิม ไม่มีแทงข้างหลัง ไม่มีหมกเม็ด ไม่มีกั๊ก ถ้ามีเวลา มีโอกาส(พอโตมากขึ้นก็มีน้อยลง) ไปไหนไปกันสุดตลอด ทั้งกลุ่มไม่เคยมีประวัติหมางใจกันเองเพราะ เรื่องชกต่อย (เมาแล้วไม่เรื้อน) เรื่องเงิน เรื่องผู้หญิง เรียกได้ว่าพวกผมรักษาความสัมพันธ์ในระดับเพื่อนไว้ได้เป็นอย่างดี ไม่ก้าวก่ายถ้าเพื่อนยังไม่เอ่ยปากพูดออกมา ไม่เมินเฉยเมื่อเพื่อนสักคนต้องการความช่วยเหลือ มีไม่พอก็ช่วยกันลงขัน มีความเกรงใจ รู้ตัวว่าล้ำเส้นไม่ล้ำเส้น และที่สำคัญที่สุดคือ คำขอโทษ เป็นคำที่ออกจากปากพวกผมง่ายมากๆ มันเป็นคำที่ผมว่ามันช่วยรักษาความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนได้เป็นอย่างดี

ผมมักจะพูดกับทั้งสองกลุ่มเสมอ มีอะไรก็ช่วยกันเล็กๆน้อยก็ช่วยๆเติมกันไป แต่คนที่เป็นฝ่ายรับก็อย่าลืม ทำอะไรต้องระวังมากขึ้น เกรงใจคนอื่นด้วย เพราะคนอื่นก็มีภาระเหมือนกัน

แต่จะมีอีกระดับที่มากกว่านั้น คือ คุยได้ทุกเรื่อง ปรึกษาได้ทุกเรื่อง แทบไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับมัน และมันไม่รู้เกี่ยวกับผม เรื่องเงินนี่ยืมกันไม่ต้องทวง เครดิตดีไม่มีช้าไม่มีสายกันทั้งคู่ รักษามิตรภาพ โทรคุยบ่อย นัดเจอ ดื่ม+ดูบอลด้วยกันบ่อยๆตลอด

ระดับนี้จริงๆก็เป็นได้ทั้งกลุ่มแหละ แต่ด้วยเวลามันไม่เอื้อ ระยะทางมันไม่เอื้อ(มีธุระเรื่องงาน เรื่องแฟน เรื่องครอบครัว)ให้ผมใช้เวลาแบบนี้ได้กับทุกคน ระดับนี้จึงเหลือแค่ 1-2 เท่านั้นแหละ

ปล. พอพูดถึงเพื่อนผมจะร่ายยาวแบบนี้เสมอ เหมือนผมคิดถึงพวกมันอ่ะ

ก็มีครับแต่ตอนนี้ก็แยกกันไปคนละทิศละทางแล้ว

ไม่เหลือแล้วครับ

มะเร็งยิงไปหมดละสองคน

ปัจจุบันคงไม่มี ไลน์กลุ่มเพื่อนสมัยมหาลัยก็ออกจากกลุ่มแล้ว ส่วนเพื่อนสมัย ม ต้น ม ปลายก็ไม่เจอเลย ไม่เข้ากลุ่มไลน์ด้วย และผมก็เลิกเล่นเฟซแล้ว

ถ้าจะเอาเกณฑ์คือระบาย ปรับทุกข์ คุยกันได้ทุกเรื่อง ก็ไม่มีซักคนครับ

ยอมรับว่าไม่มีเลยที่สนิทๆพอจะเล่าเรื่องปรับทุกข์ รับฟังเรา มีแต่แบบอยากให้เราฟังมัน บางทีมีอะไรก็เอาเราไปขายต่ออีก เลยมีแค่เพื่อนร่วมโลกธรรมดาๆเลย