การที่ทีมๆ หนึ่งจะเป็นที่ชื่นชอบของแฟนๆ นอกจากความสำเร็จแล้ว อีกสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือ "คาแร็คเตอร์" ทีมอย่าง โบลตัน ถูกจดจำในฐานะทีมที่รวมดาวโรยที่ลงตัว, วิมเบิลดัน มีภาพจำในการเป็นทีมจอมโหด ขณะที่ ฟิออเรนติน่า ก็เป็นทีมคลาสสิกโดยการนำทัพของ "บาติโกล" กาเบรียล บาติสตูต้า และเสื้อแข่งสีม่วงที่สวยแตกต่างจากทีมอื่นๆ ในยุคนั้น

อย่างไรก็ตาม สำหรับเด็กหนุ่มทั่วโลกที่เติบโตมากกับการเล่นเกม "วินนิ่ง อีเลฟเว่น" (Winning Eleven) หรือชื่อปัจจุบันว่า "PES" (Pro Evolution Soccer) แล้วล่ะก็ มี 1 ทีมที่มีคาแร็คเตอร์ชัดเจนจนติดฝังในความทรงจำ นั่นคือ อินเตอร์ มิลาน ในภาค PES 5 ฤดูกาล 2005-06 และ PES 6 ในฤดูกาล 2006-07

ทีมชุดนั้นเป็นชุดที่เฟอร์เฟ็กต์ในทุกตำแหน่ง ทว่ามันต้องมีเหตุผลยิ่งกว่าความเก่งที่ทำให้ งูใหญ่ ในยุคเทพแห่งเกมกลายเป็นที่จดจำยิ่งกว่าในโลกแห่งความจริง ... มันเกิดขึ้นจากอะไร? ติดตามทั้งหมดได้ที่นี่

เกม vs โลกแห่งความจริง

ในเกมฟุตบอลอย่าง FIFA หรือ PES ณ ปัจจุบัน ค่ายผู้ผลิตอย่าง EA และ Konami ต่างก็พยายามผลิตเกมออกมาให้เป็นที่นิยมของแฟนๆ ด้วยการแข่งขันกันว่าตัวเกมของค่ายไหนจะเหมือนในโลกแห่งความจริงยิ่งกว่ากัน



และเมื่อพวกเขาพยายามจะทำให้ตัวเกมนั้นเหมือนจริง นอกจากหน้าตาและชุดแข่งขันแล้ว สิ่งที่ใส่รายละเอียดเข้าไปและมีผลอย่างมากคือระบบเกมเพลย์ที่สมจริงสมจังมากขึ้น ยิงประตูกันยากขึ้น มีเรื่องของแท็คติก กับการจัดแผนการเล่น เซ็ตระบบ ทุกอย่างเกี่ยวข้องหมด ยิ่งได้เห็นแท็คติกของเหล่าแชมป์โลกทั้ง FIFA และ PES ในปีที่ผ่านๆ มาแล้ว ยิ่งเห็นได้ชัดว่าการเซ็ตระบบของเหล่ามืออาชีพนั้นทำให้ผลลัพธ์ของการแข่งขันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เลยทีเดียว

"มันไม่คุ้มค่าอีกแล้วกับการออกเกมใหม่เพียงเพราะอัพเดตนักกีฬาเท่านั้น การเปลี่ยนรูปแบบจากการขายภาคใหม่เป็นอัพเดตแพทช์ใหม่เรื่อยๆ น่าจะดีกว่า" แอนรูว์ วิลสัน ประธานของ EA ยอมรับว่า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทีมงานของเขาพยายามจะอัพเดททุกอย่างให้ตัวเกมให้ความรู้สึกไม่แตกต่างจากการแข่งขันฟุตบอลจริงๆ การออกตัวเกมภาคใหม่หมายถึงว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะต้องมีการพัฒนามากขึ้น

ยิ่งเกมมีภาคใหม่ ก็ยิ่งเจาะความละเอียดลึกเข้าไปถึงสไตล์การเล่นของนักเตะแต่ละคนเลยทีเดียว ยกตัวอย่างคนที่ Konami ใช้ในการพัฒนา PES 2020 ซึ่งเป็นภาคล่าสุดคือ อันเดรียส อิเนียสต้า ที่ตัวเกมพยายามจะเอาวิธีเลี้ยงบอลของเขา และการวิ่งหาช่องมารับบอลในขณะที่โดนคู่แข่งปิดตายมาใส่ในเกม ซึ่งนอกจากจะทำให้นักเตะแต่ละคนแตกต่างกันด้วยค่าพลังแล้ว ยังรวมถึงวิธีการเล่นของพวกเขาด้วย

แม้เกมฟุตบอลยุุคเก่าๆ นั้นจะไม่มีความเหมือนจริงในแง่ของกราฟฟิกและเกมเพลย์เหมือนกับตัวเกมในยุคปัจจุบัน แต่สิ่งที่แตกต่างและไม่สามารถหาอะไรมาแทนที่ได้มันคือการทำให้คนเล่นได้ใช้ "จินตนาการและอยู่ในโลกแห่งความฝัน" มากกว่า

อย่าถามหาเรื่องความสมจริงมากมายนักกับเกมฟุตบอลยุคเก่าๆ เท้าซ้ายเท้าขวาแทบไม่มีผลเลยว่าถนัดข้างไหน เมื่อได้ระยะทำการและกดสี่เหลี่ยม ทุกลูกที่ออกจากเท้ามีโอกาสเป็นประตูสูงมาก การเลี้ยงบอลที่คิดจะหักซ้ายหักขวาก็ทำได้ดื้อๆ, การโหม่งที่แค่ตัวสูงก็มีชัยไปกว่าครึ่ง นี่คือความสนุกที่ได้ใช้จินตนาการอย่างเต็มที่และเป็นความแตกต่างจากปัจจุบันที่ชัดเจนที่สุด

จะเห็นได้ว่ามีแท็คติกขำๆ ในเกมฟุตบอลยุคเก่ามากมายที่เราไม่ค่อยเห็นในโลกแห่งความจริงมากนัก ทั้งการเอา โรแบร์โต้ คาร์ลอส มาเล่นกองหน้าเพราะสปีดเร็วและยิงหนักแบบเต็มหลอด, การเล่นทีมชาติ ไนจีเรีย ที่มีนักเตะสปีดเต็มแม็กซ์ในทีม 2 คนอย่าง ทิยานี่ บาบันกิด้า และ ดาเนี่ยล อาโมกาชี่ กลายเป็นสูตรสำเร็จในการเข้าทำ นั่นคือการวิ่งออกปีกและโยนให้ เอ็นวานโก้ คานู ที่สูง 197 เซนติเมตรเป็นคนโหม่ง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วจบลงด้วยการเป็นประตูทุกครั้งไป ทั้งๆ ที่ในโลกแห่งความจริงนั้น คานู ไม่ใช่จอมโหม่งแต่ออกแนวกองหน้าจอมเทคนิคมากกว่า

หากเปรียบเทียบให้เห็นภาพระหว่างโลกความจริงกับโลกแห่งเกมในฟุตบอลยุคปลาย '90s หรือช่วงที่เกมฟุตบอลกำลังเริ่มเปิดตัวนั้น สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือ ทีมชาติเยอรมัน กับ ไนจีเรีย ในวินนิ่ง 3 ขณะที่ เยอรมัน ในโลกความจริงแกร่งทั่วแผ่น มีกองหน้าอย่าง เจอร์เก้น คลิ้นส์มันน์ และ โอลิเวอร์ เบียร์โฮฟฟ์ ที่เป็นเจ้าเวหาทั้งสิ้น แต่เมื่ออยู่ในเกมแท็คติกเปิดโหม่งกลับกลายเป็น ไนจีเรีย ที่เป็นภาพจำของแฟนเกมในยุคนั้นชัดเจนกว่า โดยปัจจัยหลักที่ทำให้ประสิทธิภาพของ ไนจีเรีย ไม่แพ้ (และอาจจะดีกว่า) คงหนีไม่พ้นสปีดของปีกทั้ง 2 ข้างที่พาบอลเข้าไปเปิดให้กองหน้าโหม่งนั่นเอง



สิ่งเล็กๆ เหล่านี้กลายเป็นสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของคอฟุตบอลที่เล่นเกมแทบทุกคน เพราะมันทำให้พวกเขาสนุกกับจินตนาการ ในชีวิตจริงนักเตะอย่าง บาบันกิด้า, อโมกาชี่ หรือ แม้แต่ ออกุสแต็ง ซิโม่ (นักเตะทีมชาติแคเมอรูน) ใน วินนิ่ง 4 อาจจะไม่เป็นที่รู้จักของแฟนบอลมากนัก แต่ถ้าเอ่ยชื่อของพวกเขาขึ้นมาเมื่อไหร่แล้วล่ะก็แน่นอนว่าทุกคนจะต้องร้องอ๋อ ด้วยภาพจำที่เกิดจากความเก่งและความเร็วในเกมเป็นอันดับแรกอย่างแน่นอนที่สุด

สรุปได้ง่ายๆ ว่ายุคแรกๆ ค่าพลังที่โดดเด่นและมีความสำคัญในการเล่นมากที่สุดคือ "สปีด" และ "การยิงประตู" แค่ 2 อย่างนี้ก็แทบจะชี้ขาดผลแพ้ชนะได้แล้ว ไม่เชื่อคุณลองย้อนกลับไปถามคอเกมในยุคนั้นดูก็ได้ระหว่างปีกอย่าง เดวิด เบ็คแฮม ที่ค่าพลังแน่นทุกอย่างยกเว้นสปีด กับ ทิยานี่ บาบันกิด้า ซึ่งมีแค่สปีด 9 ที่เหลือแทบไม่มีอะไรโดดเด่น พวกเขาจะเลือกใช้ใครมากกว่ากัน ... จริงอยู่ที่อาจจะมีคนเลือก เบ็คแฮม แต่ความจริงยิ่งกว่าคือ บาบันกิด้า สปีด 9 คือนักเตะที่สร้างหนทางสู่ชัยชนะได้มากกว่าแน่นอน

เมื่อเกมพัฒนา...กลายเป็นความเพอร์เฟ็กต์ของ อินเตอร์ มิลาน

ในโลกแห่งความจริง อินเตอร์ มิลาน คือทีมที่ได้ส้มหล่นคว้าแชมป์ กัลโช เซเรีย อา ในฤดูกาล 2005-06 หลังจากที่ ยูเวนตุส และ เอซี มิลาน ทีมอันดับ 1 และ 2 โดนคดีล็อกผลหรือ "กัลโช่ โปลี" จนโดนตัดสิทธิ์ในการแข่งปีนั้นไป



แต่ในโลกแห่งเกมโดยเฉพาะ PES ภาค 5 และภาค 6 นั้น งูใหญ่ คือทีมศูนย์รวมแห่งความโหดอย่างแท้จริง และทุกอย่างมันประจวบเหมาะกับการพัฒนาในส่วนของเกมเพลย์มากขึ้น แม้ สปีด ยังเป็นเรื่องสำคัญเป็นอันดับต้นๆ อยู่ แต่นักเตะที่วิ่งเร็วอย่างเดียวไม่สามารถจะกินหมูได้สบายๆ อีกต่อไป มันมีเรื่องของความแข็งแกร่ง, ค่าพลังการยิงประตู และความแม่นยำ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

ซึ่งทีม อินเตอร์ ในชุดนั้นอุดมไปด้วยนักเตะที่มีค่าพลังในส่วนของความเร็ว, ความแข็งแกร่ง และพละกำลังรวมกันอยู่เยอะมากๆ

อิวาน คอร์โดบ้า คือกองหลังที่วิ่งเร็วกว่ากองหน้าหลายทีม, ฮาเวียร์ ซาเน็ตติ ก็แข็งแกร่งและรวดเร็วจนเล่นได้ทั้งฟูลแบ็ค, กองกลาง หรือแม้กระทั่งปีก ส่วนแนวรุกไม่ต้องสาธยายกันมากความ โอบาเฟมี่ มาร์ตินส์ วิ่งเร็วจนเต็มแม็กซ์ที่เกมกำหนดมาไว้ให้, อาเดรียโน่ เก่งที่สุดในตัวเกมภาคนั้น ชนไม่ล้ม ยิงเป็นเข้า หนักทั้งซ้ายทั้งขวา อีกทั้งสปีดยังแตะๆ 90 อีกด้วย ไหนจะ อัลบาโร เรโคบา ที่ในโลกแห่งความจริงช่วงปีนั้นถือว่าเป็นขาลงของเขาแล้ว แต่ในเกมถ้า เรโคบา ได้ง้าง อานุภาพก็ระดับน้องๆ อาเดรียโน่เลยทีเดียว ยิ่งภาค 6 เมื่อ ซลาตัน อิบราฮิโมวิช ย้ายเข้ามา ยิ่งทำให้ อินเตอร์ ดุดันขึ้นไปอีก หากได้ยืนกองหน้าคู่กับ อาเดรียโน่ แล้วล่ะก็ สามารถใช้คำว่าโกงได้แบบไม่เคอะเขินแน่นอน

ขณะที่ส่วนเติมเต็มในแดนกลางอย่าง เอสเตบัน คัมบิอัสโซ่, เดยัน สแตนโควิช, หลุยส์ ฟิโก้ หรือ ฮวน เซบาสเตียน เวรอน นั้นต่างเป็นนักเตะที่มีค่าพลังในส่วนของการส่งบอล เพื่อป้อนให้แนวรุกสุดโกงได้เข้าไปทำประตูอย่างลงตัว

กองหลังรวดเร็วแข็งแกร่ง, กองกลางครองบอลดีและผ่านบอลแม่น ไปจนถึงกองหน้าที่ชนไม่ล้ม ยิงคม วิ่งเร็ว แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ อินเตอร์ ในยุคนั้นเป็นทีมโปรดของใครหลายๆ คนที่เล่นเกม PES แล้ว

โลกความจริงและโลกในเกม

นอกจากจะเล่นเก่งแล้ว การจะเป็นขวัญใจของแฟนๆ ได้คือทีมๆ นั้น หรือนักเตะคนนั้น ต้องมีคาแร็คเตอร์ ทั้งในแง่ของสไตล์การเล่นและความเท่ของภาพลักษณ์ด้วย เพราะเมื่อนักเตะเหล่านี้เข้าไปอยู่ในเกมแล้ว คอเกมก็มักจะใช้อารมณ์เหนือเหตุผลในการเลือกใช้งานนักเตะคนนั้นๆ ด้วย



อินเตอร์ ชุดนั้นคือศูนย์รวมของนักเตะที่มีคาแร็คเตอร์โดดเด่น และแปลกกว่าทีมอื่นๆ พวกเขามีนักเตะจากอเมริกาใต้มากถึง 15 คนจากนักเตะชุดใหญ่ทั้งหมด 25 คน

แน่นอนว่าจุดเด่นของนักเตะอเมริกาใต้คือ สไตล์การเล่นที่สวยงาม หากเป็นสายเลี้ยงก็จะมีความคล่องตัวสูงโดยอินเตอร์ชุดนั้นมีนักเตะอย่าง คิลี่ กอนซาเลซ หากเป็นสายยิงประตูก็จะชอบยิงลูกสวยๆ ให้เห็นเสมอๆ แบบ อัลวาโร่ เรโคบา เป็นต้น และหากจะเป็นสายโหดก็จะแข็งแกร่งแบบปีศาจเหมือนกับ อาเดรียโน่ ที่มีทักษะการจบสกอร์ที่เป็นเอกลักษณ์คือหนักหน่วงและเฉียบขาด

เหนือสิ่งอื่นใดภาพลักษณ์ของนักเตะอินเตอร์ในชุดนั้นก็เท่ๆ กันทั้งสิ้น อาเดรียโน่ และ เรโคบา มีความเป็นศิลปินลูกหนังแบบสูงปรี๊ด โดยเฉพาะในรายของ เรโคบา นั้นชัดเจนมาก เจ้าตัวเคยบอกเองว่าเขาไม่ชอบฝึกซ้อมเพราะรู้สึกขี้เกียจและน่าเบื่อ ดังนั้นเขาจึงมาซ้อมสายเป็นประจำ แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไรได้เพราะเมื่อลงสนามเขาสามารถยิงประตูได้เสมอ

"ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบซ้อมนะ แต่มันก็เหมือนอยู่ในโรงเรียนนั่นแหละ มีวิชาที่คุณชอบและคนอื่นไม่ชอบ ซึ่งการฝึกซ้อมฟุตบอลเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบมันนัก" เรโคบา เผยถึงความอินดี้ของเขา ซึ่งในส่วนนี้ ฮวน เวรอน อีกหนึ่งนักเตะชาวอเมริกาใต้ (อาร์เจนติน่า) ของ อินเตอร์ ยังพูดถึง เรโคบา ว่ามีศักยภาพมากพอที่จะกลายเป็นตำนานนักเตะของโลกได้ แต่ที่เขาไปไม่ถึงจุดนั้นก็เป็นเพราะว่าตัวของ เรโคบา นั้นไม่ต้องการมันต่างหาก



"เหตุผลเดียวที่ เรโคบา ไม่กลายเป็นตำนานในโลกลูกหนัง ก็เพราะเจ้าตัวไม่ได้ต้องการมัน แค่นั้นแหละ" เวรอน เล่าถึงดาวยิงหมายเลข 20 ชาว อุรุกวัย

ไม่ใช่แค่พวกศิลปินเท่านั้น อินเตอร์ ยังมีนักเตะสายวินัยสูงส่งอย่าง ฮาเวียร์ ซาเน็ตติ ที่มีภาพลักษณ์นอกสนามแบบเนี้ยบและรูปหล่อ ทว่าเมื่อลงสนามเขาจะแสดงออกแตกต่างกับภาพลักษณ์โดยสิ้นเชิง เขาได้ฉายาว่า "Il Tractore" หรือ "เจ้ารถแทร็คเตอร์" โดยมีที่มาจากการวิ่งได้ตลอด 90 นาทีไม่มีหมด และตามตัวประกบที่ได้รับมอบหมายแบบไม่ปล่อย

"ผมได้รับฉายานี้ตั้งแต่สมัยเล่นในอาร์เจนติน่าแล้ว เพราะว่าสไตล์ของผมที่วิ่งไปทั่วทั้งสนามไม่มีหยุด สื่อที่นั่นเป็นคนตั้งฉายานี้ให้ จากนั้นพอย้ายมาที่อิตาลี นักข่าวที่นี่เลยใช้เรียกผมตามๆ กันมา ซึ่งผมก็ชอบมันนะ"



ส่วนนักเตะคนอื่นๆ ต่างเป็นส่วนผสมของความแตกต่างที่ลงตัวทั้ง แบดบอยสายนักเลงอย่าง มาร์โก มาร์เตรัซซี่, จอมโหดถึงลูกถึงคนอย่าง คอร์โดบ้า และ วอลเตอร์ ซามูเอล, จอมเทคนิคอย่าง เวรอน, จอมเก๋าระดับบัลลงดอร์อย่าง หลุยส์ ฟิโก้ ดาวยิงซูเปอร์ซับที่เฉียบขาดทั้งการยิงและการโหม่งอย่าง ฮูลิโอ ครูซ รวมถึงนักเตะอย่าง ซินิซ่า มิไฮโลวิช กับฉายาเจ้าพ่อลูกนิ่ง ... ทุกคนที่กล่าวมาล้วนมีคาแร็คเตอร์ที่โดดเด่นจนเป็นภาพจำของแฟนฟุตบอลได้โดยง่าย

และด้วยเหตุผลเหล่านี้ทำให้หลายคนที่ไม่ได้เป็นแฟนบอลอินเตอร์ ยังเลือกใช้ อินเตอร์ ในเกม PES ในช่วงปี 2005-07 ก็เนื่องจากว่าพวกเขามีไอดอลและชื่นชอบนักเตะในทีมชุดนั้นของทัพงูใหญ่เป็นพิเศษนั่นเอง ... ได้ทั้งความเท่ ทั้งคาแร็คเตอร์ และค่าพลังที่มีประสิทธิภาพในเวลาเดียวกัน จะให้พูดอย่างนั้นคงไม่ผิดนัก

เพราะใช้ อินเตอร์ แล้วชนะ เพราะใช้ อินเตอร์ แล้วทำให้เราสามารถข่มเพื่อนที่เล่นด้วยกันได้ ส่วนผสมทั้งหมดลงตัวจน อินเตอร์ ชุดนั้นเป็นทีมมหาชนในเกม PES ในช่วงปี 2005-07 อย่างแท้จริง


แหล่งอ้างอิง

https://www.fourfourtwo.com/features/javier-zanetti-one-one-free-kick-against-england-wed-practised-it-four-years
https://www.konami.com/wepes/2020/eu/en/ps4/topic/gameplay
https://www.football-italia.net/81477/moratti-i-loved-recoba
https://www.pesmaster.com/inter/pes-5/team/119/
https://gamingroom.co/fifa18-vs-pes-2018/
https://en.wikipedia.org/wiki/2005–06_Inter_Milan_season

Cr : https://www.mainstand.co.th/home
บทความนี้ของ : คุณ ชยันธร ใจมูล

ปล.ขอยกมาให้อ่านเเบบเต็มๆนะครับ เพราะข้างล่างบทความระบุว่าสามารถเเชร์ได้

อาร์เซน่อล ก็พอสู้ได้อยู่น่ะ

อองรี ตัวเดียว ลากได้ทั้งแผงเหมือนกัน

https://www.pesmaster.com/henry/pes-5/player/195/

สแตนโควิช อาเดรียโน่ ยิงไกลรัวๆไปเดี๋ยวก็เข้าเอง

เกริ่นซะ นึกว่าจะย้อนไปถึงประวัติการสร้างเกมๆแรกที่มนุษย์ทำขึ้นมา

ผมชอบวินนิ่ง PS2 สุดละไม่รู้ทำไมเหมือนกันมันดูสมูทสุดละ

เจอเชลซี ยุค ดร็อกบา กาลู มาลูด้า อเนลก้า ผมได้ ช่วงนั้นเดินสายแข่งวินนิ่ง ก็เจอแต่อินเตอร์เนี่ยแหละ อีกทีมก็สเปอร์ พลังเหมือนไม่ค่อยดีแต่เหมือนมีบั๊กแปลกๆ นักเตะดูเก่งกว่าค่าพลังยังไงก็ไม่รู้

ชอบเล่นตอน

อาเดรียโน่ อิบรา ดาวิดซัวโซ่

ยุคนั้นผมชอบเลือกเล่นอินเตอร์ บาเยริ์น เชลซี บาร์ซ่า

ตัดเข้ากลางแบบ 90 องศา แล้วกดสี่เหลี่ยม บอลพุ่งยังกะจรวด

ตอนนั้นเรโคบ้านี่เป็นลูกรักโมรัตติเลย
ขายใครขายได้แต่ไม่ขายเรโคบ้า

มันมีสเน่ห์จริงๆนะ เพียงแค่มันยืนระยะไม่ค่อยได้

ผมชอบใช้บาเยิร์น

โพลดี้หัวแดงนี่โคตรจี๊ด วิ่งเร็ว ไถไม่ลง ยิงโหดสลัด
แถมมีมาคายอีก

กลางก็โชล ไดส์เลอร์
ถ้าหัวแดงนี่หยุดไม่อยู่เหมือนกัน

เล่นกับเพื่อน เพื่อนบ่นมึงเล่นทีมโกง เอ้า!?ก็ทีมโปรดกูป่าวว้า

pes 6 is da best

อาเดรียโน่ขึ้นปก pes6 ตอนนั้นด้วยนะ

คิดถึงร้านเกมสเพย์2สมัยนั้นเลย

ใครแพ้จ่ายค่า ชม.

เริ่มเล่น PES ตอน PS3 มาใหม่นี่แหละ !! โหดจริงยิ่ง อาเดียร์โน่ ตอนเล่นในภาคที่อยู่โรม่า คือถ้าเข้าเหลี่ยมซ้ายหัวส้มหรือแดงนี่ ไม่ต้องเข้าเขตโทษเลย โอกาสเข้าสูงมากๆ อย่างน้อยยิงตรงกรอบได้ซ้ำแน่ๆเพราะแทบไม่มีโกล์ตัวไหวคว้าอยู่เลย แล้วก็มีต็อตติเก็บตก ตรงกลาง


ส่วนถ้าเน้นวิ่งนี่ในพรีเมียร์โหดกว่า

เชียร์ปืนแต่ทีมที่ชอบเล่น โรม่า ความหวังทั้งหมดผมอยู่ที่ความฟิตอาเดียร์โน่ & ต็อตติ