คือตั้งมู้ให้กำลังใจก็เป็นเรื่องที่ดีนะครับ แต่การสรุปแบบเหมารวมนี่โลกคุณกว้างแค่ไหนกัน

ขออนุญาตเล่าเรื่องพี่สายผมคนนึงนะ ผมเรียนวิศวะฯสาขาหนึ่งในมหาวิทยาลัยรัฐระดับกลางๆ 80% เรียนเป็นภาษาไทยเนี่ยแหละ (แต่บทเรียน ข้อมูล text ทุกอย่างรวมทั้งข้อสอบเป็นภาษาอังกฤษ)
พี่สายผมคนนี้เรียนจบ 6 ปีเนื่องจากติดวิชาเดิมซ้ำๆ พอเรียนจบแล้วเค้าก็ต่อโทที่เดิม และเป็นมือ 1 ของภาควิชาด้านการซิมูเลชั่น แม้แต่อาจารย์ก็อยากให้ต่อเอกเพื่อมาเป็นอาจารย์เมื่อเรียนจบ

รุ่นพี่ผมคนนี้เรียนไม่จบใน 4 ปี ไม่ใช่เพราะเค้าเกเร กระจอก หรืออะไรแบบที่คุณว่าเลยครับ แต่สาขาที่ผมเรียน มันมีสัดส่วนของวิชาประยุคต์ด้านฟิสิคอล-เคมิคอล, ฟิสิคอล-แมทเทอเมติคอล เป็นส่วนมาก และมีซิมูเลชั่นเป็นส่วนเสริมปิดท้าย
ซึ่งเค้าไม่ถนัดในส่วนของฟิสิคอล-เคมิคอลเลย ทำให้เค้าวนเวียนอยู่กับตรงนี้นานมาก ทั้งๆที่เรื่องซิมเค้าโคตรเทพอย่างที่บอกไป
และภาควิชาผมไม่มีคำว่าปล่อย หรือแม้แต่ลดระดับความเข้มข้นของข้อสอบเพื่อส่งให้ใครจบ

เพราะงั้นการเรียนไม่จบด้วยเหตุผลทางด้านการเรียนจริงๆมันก็มีอยู่ครับ ไม่จำเป็นต้องเกเร ไม่ตั้งใจเรียน
ผมไม่อยากเปรียบเทียบมหาลัยฯนะ แต่ยิ่งระดับม.สูงขึ้นไปชีวิตมันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหรอกครับ สาขาทางวิทย์ฯมักนิยมตัดอิงเกณฑ์ ถ้าเพื่อนคุณเก่งมากๆ เกรดคุณก็มีสิทธิ์ได้น้อยกว่าเพื่อนต่างมหาลัยแม้คุณจะเก่งกว่าก็ตาม
ผมมีเพื่อนที่ไม่ได้เก่งกว่าพวกผมเลย แต่สอบติดสาขาเดียวกันนี้ที่จุฬาฯ ชีวิตเค้าก็แทบแย่เหมือนกัน ทั้งๆที่ถ้าลดระดับมหาลัยฯลงมาหน่อยเค้าคงจะสบายขึ้นแล้ว

อันที่จริงถ้าจะให้ยกตัวอย่างมันมีอีกหลายกรณีนะ แต่เท่านี้ก็คงพอจะเห็นภาพ เพราะงั้นผมว่าเรื่องนี้อย่าด่วนสรุปเลยครับ  

คุณจะอวดของคุณก็ได้แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องไปกดคนอื่นเลย เรียนภาษาไทยแต่ท่องกฏหมายเป็นเล่มๆ เรียนภาษาไทยต้องต้องทำงานฝีมือส่งเยอะแยะแบบพวก สถาปัตย์ เรียนวิชาสักแขนงนึงมันมีอุปสรรคมากกว่าเรื่องภาษา  

ผมว่าเเค่นี้จิ๊บจ๊อยอะ

ลองมาดูพวกสายวิศวะสิครับ ยิ่ง ม รัฐด้วยนะ บางห้องพอขึ้นเทอม 2 หายไปเกือบครึ่งห้องก็มี คือบางคนเข้ามาเพราะคะเเนนมันได้ เเต่ใจไม่ได้รักหรือไม่ชอบคำนวณ

ไม่ต้องไปติดหญิง ติดอะไรหรอก ผมเจอมาเยอะนะคนที่พยายามเเค่ไหนเเต่มันไม่ใช่ทางของเค้าจริงๆ ซึ่งวิศวะจะเจอประจำ อารมณ์ที่บ้านบอกให้เรียน คะเเนนถึงพอเข้าได้ การงานน่าจะมั่นคง เเต่มาเรียนจริงๆมันไม่ไหวไง

ถ้าผมเป็นท่านได้อันดับ 4 เเบบนั้น เเล้วเป็นอะไรที่ผมไม่ได้อยากจะเรียนผมจะไม่ฝืนเเต่เเรกด้วยซ้ำ  

เเต่ละคณะมันก็ความยากไม่เหมือนอยู่เเล้ว
ยังไงมันก็ไม่เกินกว่าความพยายามของเราหรอกครับ
มีคนรู้จักเรียนพยาบาล เขาเรียนเป็นไทย เเต่ตำราเป็นอิงหมดก็มีครับ
พวกเรียนไม่จบ บางครั้งมันมีอะไรที่ละเอียดกว่าที่ผมบอกอีกเยอะครับ
ไม่ได้จำเป็นต้องจบ4ปีหรอกครับ บางคนยอมเรียนเกินเพื่อให้ได้เกรดดีๆก็มี
บางคนเรียนไม่ไหวก็ไม่ยอมไปดรอป สุดท้ายก็ติดF ได้Dดึงเกรดลงก็เยอะแยะครับ
ของผมสอบ70-80% เข้าเรียน+โปรเจค 20-30%เอง
แบบของคุณน่าจะหมายถึงอิงกลุ่มมากกว่าป่ะ หรืออิงเกณฑ์
ของผมส่วนใหญ่อิงเกณฑ์ อิงกลุ่มไม่ค่อยมี


 

ผมก็ไม่ได้อยากเรียนหรอกครับ เเต่ก็ไม่อยากไปเรียนเอกชนเหมือนกัน กลับมาคิดๆดูเเล้วภาษาอังกฤษก็มีอนาคตเหมือนกัน ผมถึงพยายามเรียนต่อไปเพื่ออนาคตตัวเอง ผมก็ไม่ได้รักไม่ได้ชอบภาษาอะไรเลย
สาขาผมมี90คน เรียนไปเรียนมาเหลือ50กว่าคน เอาเรื่องคณะมาเทียบก็ไม่ได้หรอกครับ เพราะความยากง่ายมันต่างกัน
 

ก็นั่นเเหละครับ เพราะความยากง่ายมันต่างกันมันเลยไม่ได้หมายความว่าคนที่ไม่ประสบความสำเร็จคือคนที่ไม่พยายาม หรือติดเที่ยวนู่นนี่นั่นครับ เพราะต่างคนต่างปัญหา ปัญหาของท่านคือตอนเเรกท่านไม่ใส่ใจ เเต่พอตั้งใจก็เรียนได้ บางคนทำงานไปเรียนไป ไม่ใช่ไม่ตั้งใจเเต่เวลาไม่มี บางคนเกลียดคำนวณเเต่ต้องมาเรียนวิศวะ/บัญชี มันก็ไม่ไหวเหมือนกันครับ

ผมเเย้งเเค่ตอนจบของท่านเท่านั้นเเหละ เพราะผมก็ติวเพื่อนช่วยเพื่อนมาเยอะ เพราะเค้าไม่ชอบไม่ใช่ทางเค้าจริงๆ เพื่อนผมพอซิ่วไปนิเทศหรือบริหารก็กลับเรียนได้ดีด้วยซ้ำ

ผมไม่ชอบประโยค "คุณเเค่เรียนเป็นภาษาไทย เเล้วคุณยังไม่รอด บอกตรงๆเลยครับคุณเเม่มโครตแย่" ของท่านเท่าไหร่ มันดูเหยียบคนที่เรียนไม่จบเกินไป ทั้งๆที่คุณไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของคนอื่นเค้า อย่างคนเรียนหมอที่เรียนไม่จบเเล้วฆ่าตัวตายที่ออกข่าวท่านว่าเค้าเเย่มั้ยล่ะครับ? เค้าอาจจะพยายามจนสุดทางของเค้าเเล้วจริงๆก็ได้
 

ผมนี่จบไม่ทันเพื่อนละ พลาดมาติดเทอร์โมซ้ำซ้อน ตัวต่อเยอะด้วย ช่างมัน ถือว่าปี 5 พักก่อนทำงานจริงละกัน  

เทอร์โมท่านมีวิชาต่อเนื่องด้วยมั้ยครับ ตอนผมเรียนเพื่อนติดวิชานี้กันเยอะเลย เเถมที่ ม ผมเรียน จะเรียนฟลูอิดได้ต้องผ่านเทอโมก่อน ติดเทอโมคือจบช้าไป 1 ปีเลยมหาลัยผม