แค่เห็นอวตาร์ท่าน ผมก็ยิ้มแล้วครับ

เคยครับ บังเอิญไปเห็นพนง. ที่เข้ามาทีหลัง เด็กกว่า แต่เงินเดือนดันสูงกว่าเรา เลยนอยๆไปเลย ว่าแบบทำไมเราได้น้อยกว่าวะ ประสบการณ์เราก็มี

รอบสองคือ มีการ rotate คนอื่นๆ โดนดันให้ไปรับโปรเจค เงินเดือนขึ้นเอาๆ มีอนาคตมาก แต่เราจมอยู่กับที่ มารู้ทีหลังคือ ทีมผมเป็นของตาย ที่ต้องเก็บไว้ทำงาน operation โคตรเซ็ง

เลยลาออก ไปอยู่เชียงใหม่ตามแฟนแม่ม

จากนั้นสมัครงาน ที่แรกในเชียงใหม่ทำได้แปปเดียว ไม่ชอบเลยออก

จากนั้นรอสักพักใหญ่ๆ ได้งานที่อยากทำ ได้คำชม จากหัวหน้างาน รู้สึกตัวเองมีค่า มีไฟอีกครั้ง


ที่เล่ามาคือ ผมอยากให้ท่านลองก้าวออกมา ไปอยู่ที่ที่เห็นค่าเราอย่าดูถูกตัวเอง

ความฝันต่างๆที่เคยวาดไว้ค่อยๆหายไปกับกาลเวลา

กระจอกมั้ย ส่วนตัวผมวัดว่า ดูแลพ่อแม่ หรือคนที่เรารัก เท่าที่เราจะพอทำได้ ดีพอรึเปล่า แค่นั้นแหละ

ใครที่มีบ้าน มีรถ การงานดี แต่แม่ยังลำบากไม่ค่อยดูแล เนี่ยแหละกระจอก

ส่วนใคร ที่ถึงจะมีน้อย ปัญหา แต่ยังคิดถึง ยังใส่ใจที่จะหาทางดูแล นี่คือคนที่ไม่ได้กระจอกเลย

ตอนนี้จะเป็นไงไม่รู้ แต่ตอนนี้ยังมีชีวิต มีเรี่ยวแรง สู้กันต่อไปฮะ

ผมคิดแบบนั้นบ่อยด้วย แต่ก็ดีนะเพราะมันทำให้เราอยากพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด

ผมก็เป็นนะ แต่เป็นมาแค่5ปี รู้สึก5ปีที่ผ่านมาชีวิตไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ แบกครอบครัวไม่ได้
fail carry wa

คิดว่าตัวเองกระจอกมา 4-5 ปีแล้วครับ อายุ 34 เงินเดือน 2 หมื่น

เพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันขยับไป 3 หมื่นกันหมดแล้ว

แต่พอปีนี้ ได้รับจ็อบพิเศษจากออฟฟิต เพิ่มมาอีก 15,000

รวมแล้วเป็น 35,000 แต่ๆ ถ้าเค้าไม่ให้เราทำต่อไป เราก็แค่เงินเดือน 20,000 คิดแล้วกระจอกชิหาย

แต่ตอนนี้ก็พยายามทำเต็มที่ ไม่อู้ ทำให้ดีที่สุดเพื่อทำให้ได้นานที่สุด

แต่ถ้ามองเพื่อนๆ อีกกลุ่ม ที่เงินเดือนมาก แต่หนี้สินเยอะ ชอบมายืมเงินเรา เอ๊ะ เรากระจอกแต่ไม่เคยไปเดือดร้อนใครนะ

คิดไปคิดมา เราใช้เงินเป็นพอสมควร มีรถ Jazz 1 คัน พ่อแม่ก็อยู่สุขสบาย มีเงินใช้ไม่ขาดมือ แฟนเราก็ดูแล ซื้อของให้ทุกเดือน

พอไปมองอีกมุม เงินน้อยแต่รู้จักบริหารรู้จักใช้ ชีวิตเราก็มีความสุขดีครับ สู้ๆกันต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้

ก่อนหน้านี้คิดอยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองกระจอก คงจะมีชีวิตง่อยๆแบบนี้ไปจนเกษียณ
แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้วครับ คิดว่าตัวเองเจ๋งเกินไปด้วยซ้ำ

ปล. อยู่ที่การให้ค่าตัวเองล้วนๆ รายได้มีส่วนบ้าง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ผมก็ไม่ได้เงินเดือนเยอะ ตำแหน่งสูง

ผมคิดว่าผมเป็นเป็ด

ทำได้ทุกอย่างแต่ไม่ดีสักอย่าง

มันไม่สุดความสามารถตัวเอง

บางทีก็โคตรอิจฉาคนอื่นเลย

แต่มันเป็นเพราะภาระ หน้าที่ด้วยทำให้ผมไม่ได้ฝึกฝนอะไรเลย

จนทำให้ตัวเองเครียดและกดดันจากสิ่งแวดล้อมหรือผู้คนภายนอกที่เค้าไปสุดในทางของเค้า

อาการแบบนี้เรียกว่า Imposter syndrome หรือโรคที่คิดว่าตัวเองไม่เก่ง
เป็นกันเยอะฮะ เป็นกันทุกระดับ โดยเฉพาะคนที่มีความรู้ความสามารถอยู่กับตัวแล้วในระดับหนึ่งจะยิ่งคิดว่าตัวเองกาก ละอายกับความสามารถของตัวเอง ทั้งๆ ที่ความจริงมันอาจไม่ได้แย่ขนาดนั้น

ผมเองก็เป็น ถ้าเอาเฉพาะเรื่องงาน ยิ่งรู้มากขึ้น แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองก็ยังกระจอกมาก
เพื่อนร่วมงานหลายๆ คนที่ผมเห็นว่า โหมันเก่งกว่าเรามากเลยนะ ก็ยังมีอาการแบบนี้คือยังรู้สึกว่าตัวเองอ่อนมาก (แบบไม่ใช้อารมณ์ถ่อมตัวนะ)

อย่างไรก็ตาม อย่าให้อาการนี้กัดกร่อนคุณ หรือทำให้คุณท้อถ่อยนะครับ
ทุกวันนี้บอกกับตัวเองว่า เราแข่งกับตัวเอง ไม่พยายามเปรียบเทียบกับคนอื่น
ตั้งเป้ากับตัวเองว่าเราจะต้องพัฒนาตัวเองขึ้นกว่าวันที่ผ่านๆ ไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง
เอาแค่นี้ ก็ช่วยทำให้เราไม่คิดมากให้เสียเวลาได้ครับ

ผมว่าน่าจะเคยเป็นกันทุกคนนะครับ เพราะมันต้องมีบ้างที่เข้ามาในหัว

อย่างผมทำงานเข้าปีที่3แล้ว เงินเดือนยังไม่ถึง 19k เลย งานก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ โบนัสก็ไม่มี เงินเดือนก็ขึ้นตามแท่งข้าราชการ

แต่ในที่ทำงานผมดันเก่งกว่าคนอื่นซะงั้น ทั้งๆที่ตอนเรียนผมอยู่ครึ่งกลางไปทางหลังด้วย แต่โอกาสมันทำให้ผมเป็นคนสำคัญขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่ได้เก่งอะไร

ผมส่งประกวดก็ได้รางวัล พาเด็กไปแข่งระดับชาติ ผลการเรียนเด็กสูงขึ้นระดับต้นๆของเขต ตัดต่อวีดิโอให้รร.จนมีคนมาจ้างทำเยอะแยะทั้งที่ไม่ได้เทพอะไรเลย

ที่อยากจะบอกคือพยายามออกจากกรอบตัวเองครับ พัฒนาตัวเองอยู่ตลอด ผมยังคิดเลยถ้าวันๆผมทำงานแบบเช้าชามเย็นชาม ผมคงย่ำอยู่กับที่ไม่มีใครเห็นค่าแบบนี้

ตอนนี้ผมพอใจระดับนึงแล้วครับ พ่อแม่มีสิทธิเบิกได้ ทำงานใกล้บ้าน เป็นข้าราชการที่ทำให้มีแต่ภูมิใจกับที่บ้านไปด้วย ถึงเงินเดือนผมจะไม่เยอะ แต่ผมให้แม่5พันทุกเดือนนะ เงินเก็บมีน้อยนิด แต่ผมว่าความสุขของพ่อกับแม่สำคัญกว่าครับ

คิดได้ แต่อย่าเอามาเป็นอารมณ์ มากครับท้อได้ พักได้แต่ห้ามถอย...
ต่างกรรมต่างวาระกันครับ ต้องเข้าใจชีวิตแต่ละคนมันต่างกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะพื้นฐานครอบครัว การศึกษา สมอง ระดับจิตใจ....ท่าน อาจจะเหนื่อยมากไปช่วงนี้ ชาร์ตแบตซักนิดครับ

ผมก็เป็น แต่อาการไม่หนักมาก จะเซ็งๆเวลาแม่เอาเราไปเทียบกับคนอื่น
เป็นแป๊บๆก็หาย กลับมานั่งดูไอดอล กดเกม ฟังเพลง ก็ลืมๆไป

ใครเป็นหนักแนะนำให้หาหมอนะครับ มันเป็นโรคเลยนะ

ข้อดีคือมันก็เป็นแรงผลักดันให้เราพัฒนาตัวเอง
แต่ก็จะหาความสุขยากหน่อย พอไปถึงจุดนึง ยังไงมันก็ต้องเห็นคนที่เหนือกว่าอยู่ดี มันก็จะต้องการเพิ่ม ถ้าอยากแก้ปัญหานี้ ต้องดับกิเลสตัวเอง
ซึ่งผมทำไม่ได้

มีคิดบ้างครับ ทุกครั้งที่รู้สึกท้อๆ วันหยุดจะตื่นเช้าตีสามตีสี่เลย ออกไปวิ่งออกไปเดิน เดินไปเรื่อยเปื่อยดูชีวิตเพื่อนร่วมโลกที่เค้าต้องตื่นมาก่อนเราทั้งที่เราคิดว่าเราตื่นเช้าแล้ว บ้างก็กวาดถนน บ้างก็หาบของขายผัก เห็นเยอะๆเข้า กลับมามองดูตัวเองก็รู้สึกว่าเรายังมีต้นทุนดีมีคุณภาพชีวิตดีกว่าเค้าเยอะแยะ จะมัวเศร้าไปทำไมวะ ...สู้โว้ยยย !!!

เมื่อก่อนคิดว่าตัวเองกระจอกครับ ทำงานไม่ตรงสาย เพื่อนได้งานดีหมด

ทุกวันนี้หันไปมองลูกสองคนนั่งกินขนมข้างหลังรถมีความสุข

โดยที่ไม่ทำให้เค้าลำบาก ก็เลิกคิดแบบนั้นไปแล้วละ

ชีวิตมันมีเป้าหมาย เพื่อนคนอื่นอายุเท่ากันเงินเดือนไปไกลละ

เห็นไปเที่ยวต่างประเทศกันตลอด ก็ไม่ได้คิดอิจฉาอะไรมันนะเดี๋ยวนี้..