เงินฝากแบงค์ ถ้าคนที่ไม่ทำธุรกิจเลย อาจจะเลือกฝากแบงค์
แต่คนที่ทำค้าจายทำธุรกิจเค้ามีวิธีหาได้จากฝากแบงค์เป็น 10-20เท่าครับ อย่างเช่นเบสิคเลยซื้อสดตึกแถวย่านการค้า แล้วปล่อยเช่าแค่นี้กำไรมากกว่าฝากแบงค์มากโข แถมได้ตัวตกเป็นสินทรัพย์ดีกว่าให้แบงค์รับดอกอันโคตรจะน้อยแถมโอกาสเงินเฟ้อขึ้นทุกปี เชื่อผมเถอะครับการฝากแบงค์เป็นตัวเลือกสุดท้ายจริง เงินญาติผมสมัยก่อน 500k ฝากแบงค์มาจน40ปี จาก500kเมื่อก่อนซื้อบ้านตึกแถวในซอยได้สองหลังปัจจุบัน 500kทำอะไรได้ พอเห็นภาพไหมครับ

เอาคนใกล้ตัวอย่างพี่ผม รายได้หลายแสนแต่ถ้าหยุดคือพังเลย เพราะเงินมันไปหมุนอยู่กับอย่างอื่นด้วย แต่แกบอกเก็บเฉยๆเสี่ยงกว่า เพราะมูลค่ามันลดทุกวัน ก็เลยเห็นแกทำงานล่กๆแทบทุกวัน พวกนี้แมร่งไม่มีคำว่า work-life balance อยู่ในหัวเลยนะ จะกินจะนอน จะเที่ยวอยู่ มันคุยเรื่องงานได้หมด ถ้าจะหยุดจริงๆคือไปปฏิบัติธรรมเลย ออกจากวัดมาก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แ่ถ้าไปถึงจุดที่แกพอแล้วก็ไม่รู้แกจะยังเหมือนกัน

เพราะเค้ามีนิสัยแบบนั้นไงเค้าถึงรวยเป็นพันล้าน ตื่นตัว ขยัน อยากทำอะไรใหม่ๆอยู่เสมอ
คนที่มีเงินเยอะๆแล้วนอนเฉยๆคือพวกสามล้อถูกหวย ชีวิตไม่เคยรวย เลยอยากทำอะไรที่ขาดหายไป

เพราะเขามีทัศนคติอย่างนี้ไงครับ เลยรวย ขยัน สู้ ทำงานหนักเลิกไม่ได้หรอก

ส่วนผมก็คิดแบบถ้ามีเงินพอใช้ผมก็เลิกทำงาน คิดแบบนี้ก็คงไม่รวย

ผมทัศนคติขี้เกียจขนาดที่ว่าฟังเรื่องราวของคนที่รวยๆ ทำงานหนัก นอนวันละ4ชม. แล้วผมก็คิดว่าจะมีเงินเยอะๆไปทำไมถ้านอนได้แค่วันละ 3-4 ชม.

ผมว่าทัศนคติในการทำงานของคนไทยนี่โคตรมีปัญหาเลย

คือเค้าคงทำแบบมีความสุข ทำงานเป็นเจ้าของกิจการหรืองานบริหารชั้นสูงๆ กับเป็นลูกจ้างมันไม่เหมือนกัน...

คนรวยทุกคนเป็นคนขยัน
แต่คนขยันทุกคนไม่ใช่คนรวย

จากที่รู้จักคนรวยอายุเยอะคือ วางไม่ลง ยังอยากทำไม่หยุด

อาจจะต้องการรักษาพื้นที่ของตัวเองในสังคมด้วยแหละ
ลองหยุดทำงานดิ พื้นที่ตรงนี้ก็จะมีคนมาอยู่แทน ยิ่งรวย
คู่แข่งยิ่งเก่ง ถ้าหยุดเขาก็ชิงพื้นไป

ยิ่งทำยิ่งมันส์ไง

ปัญหาของคนรวยคือทำยังไงให้ที่มีอยู่มันไม่ลดได้มาเพิ่มเรื่อยๆ เลยทีนี้

คนที่จะรวย ขั้นแรกคือต้อง "ชอบเงิน" และ "ชอบที่จะหาเงิน" ไม่ใช่ "ชอบความสบาย" คร้บ

ไอ้ที่ท่านว่า มี 1000 ล้านจะพอแล้วนะ คนคิดแบบนี้ เค้าเลิกไปตั้งแต่สิบล้านแล้วครับ ไม่ทู่ซี้หาถึงพันล้านหรอก

แต่พวกมีเป็นพันล้าน เค้าเป็นพวกชอบเงิน ชอบหาเงินให้มันงอกไปเรื่อยๆ พวกนี้เค้าไม่มีเพดานหรอก เค้าก็อยากให้เค้าหาได้มากสุดเท่าที่เค้าจะหาได้ เรื่องใช้เงินน่ะ เค้าเลิกคิดไปนานแล้วล่ะ พวกนี้พอมีเงินถึงระดับนึง คุณจะไม่มองเงินเป็นเงินล่ะ คุณจะมองมันเป็นคะแนนอย่างนึง ที่คุณอยากท้าทายความสามารถ อยากหามันไปเรื่อยๆ มากกว่าที่จะคิดว่าจะใช้มันยังไงดีล่ะ

ถ้าคุณเก่งอะไรซักอย่าง คุณจะอยากทำอย่างนั้นไปเรื่อยๆ คุณเก่งดนตรี คุณก็อยากเล่นดนตรีไปเรื่อย คุณเก่งเล่นบอล คุณก็จะอยากเล่นบอลไปเรื่อยๆ คุณเก่งหาเงิน คุณก็จะอยากหาเงินไปเรื่อยๆ

เพราะชีวิตเรามันคือการทำงาน

ให้ลองคิดข้าราชการเกษียร ถ้าไม่วางแผนชีวิตข้างหน้า คิดแต่จะพักผ่อน แทบจะแย่ทุกคน สุดท้ายต้องมีอะไรทำอยู่ดี

คนเหล่านั้นเค้าอาจจะเคยจนมาก่อนครับ ผมเคยได้ยินจากปากคนรวยว่า "ความจนมันน่ากลัว"

ถ้าเป็นตามหลักการ สิ่งที่ท่านว่ามา เท่ากับว่าท่านจะทำให้ตัวท่านจนลงทุกๆปี เนื่องจากดอกเบี้ยเงินฝากมันไม่สามารถเอาชนะอัตราค่าเงินที่เฟ้อที่เพิ่มขึ้นได้ครับ

ความคิดส่วนตัวของผม ผมว่ามันอยู่ที่ผลตอบแทนอ่ะ
ถ้าผลตอบแทนมันมาก มันคุ้มค่า คนก็เลยยังทำงานต่อไป
อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ โอกาสมันยังเปิดกว้างสำหรับเขาที่จะกอบโกยผลตอบแทนอันนั้นได้อยู่



ถ้าคนรวยเป็นพันแล้วอย่างเจ้าสัวต่างๆ มาทำงานค่าแรงวันละ 500 เหมือนจบใหม่ ผมว่าเขาคงเลือกที่จะเกษียณมากกว่าจะที่จะยังตื่นเช้าออกไปทำงานเพื่อผลตอบแทนน้อยนิดแค่นี้


ผมไม่เชื่อในเรื่องของความมุ่งมั่นหรือทำงานจนเคยชินอะไรแบบนั้นหรอก ผมว่าผลตอบแทนที่คุ้มค่าต่างหากคือสิ่งที่เขาคำนึงถึงเป็นอันดับแรก

ผลตอบแทนที่คุ้มค่า อาจไม่ได้มาในรูปแบบของเงินทอง อาจเป็นเพื่อความมั่นใจในความมั่นคงของอนาคตของลูกเขา สิ่งดีๆที่อยากสร้างไว้ให้ลูกหลานได้ใช้ต่อๆไป และอาจรวมถึงสุขภาพกายและสุขภาพจิตของเขาเหล่านั้นในการได้ทำงาน ได้เป็นหน้าเป็นตา
และ/หรือ มองในแง่แย่ๆหน่อยก็ ตัณหาและความไม่รู้จักพอนั่นแหละเป็นตัวขับเคลื่อนหลักๆ

ย้ำคำเดิม ถ้าผลตอบแทนมันคุ้มค่ามากพอ ก็สามารถบงการให้คนทุกคนทำในสิ่งใดก็ได้ทั้งนั้น